Do zobaczenia za rok

tytułem trafiła w moje serce. Książka ta była dla mnie prawdziwą ucztą. Nie tylko ze względu na emocje jakie dostarczyła mi Daria i dwóch mężczyznach, ale również ze względu na pięknie oddany klimat tatrzańskich szlaków. Szlaków, na których sama byłam i czytając książkę miałam wrażenie, że fizycznie przenoszę się ulubionego schroniska bohaterów. Daria i Dawid poznają się w trakcie trudnych warunków na szlaków. On ratują ją przed upadkiem i nazywa ją dziewczyną z mgły. Chwila rozmowy i wspólna wędrówka zbliża ich do siebie. Obiecują sobie, że za rok o tej porze znowu spotkają się. Przez ten czas każde z nich wróciło do swoich obowiązków. Ona wychodzi za mąż, a on również ma swoje zobowiązania. Mijają lata. Każdego roku coś w ich życiu dzieje się. Czy pomimo to będą mogli co rok spotkać się przy ulubionym stoliku w schronisku? Przekonajcie się sami. Książka pochłonęła cały mój czas. Czytałam ją w każdej wolnej chwili i nawet nie wiem kiedy znalazłam się nagle na ostatniej stronie. Wraz z bohaterami przeżyłam ich lepsze i gorsze chwile. Dostarczyli mi wielu emocji. Jedni wzbudzali smutek, a inni drażnili i to bardzo. Jak rodzice Ryśka. Od takich teściów jak najdalej. To jak? Dacie zabrać się w niesamowita podróż nie tylko w góry, ale również po poprzez wszystkie uczucia i emocje?

nadziei, która wymyka się z rąk, goryczy rozczarowań i roztrzaskanych marzeniach, walce o lepsze jutro oraz długiej drodze do szczęścia. Joanna Szarańska romantyczną historię zamieniła w życiową, słodko-gorzką podróż przez uczucia, upływający czas i burzliwe relacje. Losy bohaterów książki przypominają górskie kręte drogi, pełne wzlotów i upadków – problemy osobiste i rodzinne nieraz podcinają im skrzydła. Poruszyły mnie chwile smutne i bolesne. Pokochałam momenty piękne i wzruszające. Chłonęłam górskie opisy, bo Tatry subtelnie przenikają strony powieści. Czułam, że i Daria, i Dawid są mi bliscy – żyłam ich zmaganiami, rozterkami, delikatną więzią, która zrodziła się między nimi na górskim szlaku. Powieść napisana sercem – subtelna, życiowa i pełna emocji. Polecam. Trafia do grona moich ulubionych książek autorki.