Nie ma większej miłości

bardzo pokochałam serię pastelową. Opowieść o kobiecie, która mierzy się ze stratą i jednocześnie otwiera na nowy rodzaj miłości – miłość macierzyńską – z łatwością znalazła drogę do mojego serca. Klaudia Bianek stworzyła intymny kobiecy portret – postać, która staje się bliska i która inspiruje (Zośka, choć z pozoru krucha i delikatna, ma w sobie ogromną siłę). W przenikliwym spojrzeniu na ciążowe zmagania bohaterki widać echa osobistych doświadczeń autorki. Pokochałam wrażliwość i dojrzałość, z jakimi Klaudia Bianek prowadzi czytelników przez zakamarki kobiecego serca. Podróż Zośki pełna jest smutku i niepewności, ale też radości i nadziei. "Nie ma większej miłości" to spora dawka empatii i życiowego realizmu – czułość, z jaką Klaudia Bianek pisze o uczuciach i macierzyństwie, nieraz wywołała we mnie wiele emocji. Nowa powieść Klaudii Bianek pokazuje, że po burzy wychodzi słońce i kiedyś przychodzi ten dzień, gdy serce boli trochę mniej. Że może wszystko dzieje się po coś i że czasami nie trzeba szukać szczęścia daleko. To opowieść o bolesnej stracie i żałobie oraz życiu, które jest nieprzewidywalne. I przede wszystkim o miłości – miłości macierzyńskiej, która dodaje skrzydeł i pomaga przetrwać najtrudniejsze momenty. Miłości, która daje nadzieję. I właśnie tą ogromną porcją miłości książka Klaudii Bianek ogrzała moje serce i wzruszyła mnie do łez. Smutna, ale pełna ciepła i nadziei. Piękny, słodko-gorzki portret przyszłej matki. Klaudia Bianek pisze sercem – i właśnie taką literaturę obyczajową cenię. Polecam!