Piękno, które pozostanie

łączy ludzi. Historię poznajemy z perspektyw trzech postaci: Autumn, która jest utalentowaną artystką, Shay - w pełni oddana swojej muzycznej pasji i Logan, muzyk mający rękę do tekstów piosenek o miłości. Ich wszystkich łączy strata: Autumn nie jest w stanie przestać wysyłać wiadomości do przyjaciółki, choć wie, że ta nigdy ich nie odbierze, Shay walczy z atakami paniki, gdy nie ma przy niej ukochanej siostry, a Logan wciąż ogląda vlogi zmarłego chłopaka. Oprócz tego związani są muzyką pewnego zespołu: czy okaże się na tyle silna, by pokazać im piękno, które pozostało? Zacznę od tego, że bardzo się cieszę, że powstała książka całkowicie poświęcona tematyce żałoby młodych ludzi, tego jak próbują sobie radzić po tak ogromnej tragedii, jaką jest strata kogoś bliskiego. To historia, która pokazuje, że w każdej sytuacji można odnaleźć nadzieję, radość, że chociaż nie będzie łatwo, to wokół nas są ludzie, którzy pomogą nam przeżyć to, czego jesteśmy częścią. Ta książka nie ocenia, nie krytykuje, nie pokazuje jedynej słusznej drogi radzenia sobie z żałobą, wręcz przeciwnie - ukazuje, że każdy z nas przechodzi ją inaczej i że jest to w porządku. Do tego zachęca do otwarcia się na innych, pięknie przedstawia, że nigdy nie musimy cierpieć sami, że podzielenie się swoim bólem daje ulgę. Bardzo podobały mi się relacje pomiędzy bohaterami, które były bardzo szczere, ciepłe, każdy z naszych głównych bohaterów miał przyjaciół, którzy go wspierali, byli dla niego w ciężkich momentach - wiele takich fragmentów rozgrzewało mi serducho, wywoływało uśmiech na ustach w obliczu całego smutku, jakim przepełniona jest ta historia. Chciałam zacząć od ogólnego polecenia Wam tego tytułu, ale teraz przejdę do kilku minusów, na które zwróciłam uwagę. Po pierwsze, ciężko było mi na samym początku powieści, jakoś nie mogłam zaangażować się w fabułę, poczuć bohaterów i ich historie. Podobny problem miałam z tym, że myliłam dwie bohaterki: Autumn i Shay. Czasami musiałam cofać się do poprzednich rozdziałów, by sprawdzić która jest którą, niestety, ale ich perspektywy czasem wydawały mi się zbyt podobne. Nie wiem, czy to przez to, że miałam tygodniową przerwę w lekturze (gdy czytałam “Zbrodnię i karę”), ale dopiero gdzieś za połową książki w pełni mogłam rozróżnić te postacie. Na szczęście im dalej, tym lepiej i sam koniec powieści absolutnie nie zawodzi. Wszystkie powiązania między bohaterami stają się jasne, zrozumiałe, wszystkie wątki dobrze się splatają, by zaserwować nam wzruszający i piękny finał: ucieszyłam się, że w końcu wszyscy spotkali się razem, uważam, że był to świetny sposób na podsumowanie całości. I oczywiście doceniam też motyw muzyki, która cały czas jest obecna gdzieś w tle i łączy trzy perspektywy, która okazuje się być źródłem ukojenia dla każdej z postaci. Jeśli macie ochotę na poruszającą, wartościową, mądrą młodzieżówkę, to sprawdźcie ten tytuł. Myślę, że się nie zawiedziecie.