Wymruczane szczęście

I ponownie losy tego małego zwierzaka zawładną życiem kilku osób… Chociaż muszę przyznać, że niesamowicie irytowały mnie bliźniaki. Ośmioletnie dzieci, aby zyskać kota, postanawiają zeswatać mamę z pisarzem, u którego pracuje Emilia. Pomysł, żeby związać matkę z pisarzem uważam za tak absurdalny, że nawet późniejsze zaginięcie dzieciaków nie wpłynęło na moją niechęć do Sebastiana i Sabiny. Polubiłam za to postać pisarza - choć przerysowana, wręcz karykaturalna, to jego osoba odnalazła się w tym towarzystwie naprawdę zacnie. Czy Emilia odnajdzie szczęście? Jej dzieci nie pozwolą, by Cholera została sama. Chcą mieć kota w rodzinie i zrobię wszystko. Po raz kolejny to książka luźna, pełna (czasami tworzonego na siłę) humoru. Bardziej podobała mi się pierwsza część tej serii z psinką Terpentyną, ale “Wymruczane szczęście” też nie jest złe.

lektura staje się jeszcze zabawniejsza. Na tyle że niektóre rozdziały przyprawiły mnie o nagły atak śmiechu nawet w miejscach publicznych🙈 Z radością stwierdzam, że sięgnięcie po historie Emilii i jej dzieci jest świetnym pomysłem na jesień🍁

lekkiej i zabawnej komedii romantycznej z kocią bohaterką. Jak już kiedyś wspomniałam, autorka ma niebywały talent do kreacji starszych osób. Zawsze od tych postaci płynie ogromne ciepło, a także życiowa mądrość połączona z rozbrajającym ciętym językiem i skłonnościami do pozytywnego knucia. W kociej odsłonie serii „Na tropie miłości” moje serce rozmiękczyli także ci najmłodsi bohaterowie. Nigdy nie przywiązuję szczególnej wagi do dziecięcych postaci, ale tym razem wręcz pokochałam te słodko rozrabiające i rezolutne dzieciaki, które były w stanie podjąć się najtrudniejszych przedsięwzięć w imię miłości do wymarzonej kotki. Swoją drogą o bardzo uroczym imieniu, ale niech to pozostanie zaskakującą niespodzianką dla osób, które mają lekturę tej książki jeszcze przed sobą. Nie nastawiajcie się na nagłe zwroty akcji czy budzące zdumienie elementy zaskoczenia, bo fabułę można przewidzieć już po samym jej opisie, ale w końcu to komedia romantyczna, prawda? Historia nie stroni też od infantylnych zachować dorosłych osobników obojga płci, którzy nagminnie przywdziewają czerwień na twarz. I co z tego? Ten gatunek ma sprawiać przyjemność i relaksować umysł czytelnika, a nie dostarczać skrajnych emocji. W przypadku tego tytułu dodatkowo ma też wywoływać okrzyki rozczulenia, a mianowicie ochy i achy kocich wielbicieli, gdy „głos” w danym rozdziale przejmuje Cho… zadziorna kocia dama. Myślę, że tę część można spokojnie czytać bez znajomości poprzedniej, ale czytelnicy zaznajomieni z historią o Terpentynie czy też Lejdi, jak kto woli, będą mieć nie lada niespodziankę, gdyż bohaterowie „Wy(sz)czekanej miłości” odegrają w tej fabule niemałą rolę. Tak jak podejrzewałam na początku, jestem książką zachwycona. Nie od dziś uwielbiam humorystyczne pióro Joanny Szarańskiej, więc nie ukrywam, że liczę na kolejne historie ze zwierzęcymi bohaterami. No i na następne przesłodkie okładki!

nie tym razem. To przecież jest Joanna Szarańska, więc można i należy spodziewać się wyłącznie czegoś najlepszego. Drugi tom serii jest równie dobry jak pierwszy. Lekką i dobrą książkę napisać niełatwo, ale autorka raz za razem udowadnia, że się da. Przy „Wymruczanym szczęściu” udało mi się odpocząć, zrelaksować i zaśmiać nie raz. Postać babci Trudzi uwielbiam i cieszę się, że pojawiła się i w tej historii. Szarańska ma wybitną umiejetność budowania naprawdę fajnych postaci. To, co dla mnie najbardziej zaskakujące, to postaci dzieci, których nie da się nie lubić! A te zwykle - wstyd przyznać - budzą we mnie niechęć. Tym razem dzieciaki namieszały równo i przykładnie, a ja miałam ubaw po pachy :D Pod płaszczykiem komedii autorka przemyca jednak kilka życiowych prawd i w zabawny sposób pokazuje co w życiu jest ważne. Nie ma co się rozpisywać, to jest po prostu dobra książka, dobre pióro i najlepszy sposób na spędzenie kilku godzin. Ja polecam z całego serca. I czekam teraz na książkę z królikiem jako bohaterem ;) Ps. Nie polecam czytać po nocy, jeśli nie śpi się samemu. Ja się tak chichrałam, że prawie zostałam wyrzucona z sypialni ;)