Z głębi serca

męża. Emilia to ciepła, dobra i wrażliwa osoba, która jak nikt według mnie zasługuje na to by kochać i być kochanym. Pierwsza część książki zakończyła się jednak nie najlepiej dla niej. Za to druga sprawia, że jest nadzieja. Czytając zadawałam sobie pytanie ile razy w życiu można kochać? A może do miłości trzeba dorosnąć? Emila dwa lata po wydarzeniach opisanych w „Nic piękniejszego od miłości” przeprowadza się do głuszy by wraz z kuzynka prowadzić ośrodek wypoczynkowy. Jednak samego prowadzenia tego ośrodka nie ma za wiele. Autorka skupiła się głównie na relacji głównej bohaterki z pewnym przystojniakiem. Emilia i Tomek nie od razu polubili się. Jednak gdy przełamują pierwsze lody i okazuje się, że łączy ich wiele niż myślą, zaczynają czuć się ze sobą coraz lepiej. I jak można się domyśleć zaczynają darzyć się uczuciem. Czy tym razem Emilii uda się zaznać trochę szczęścia? Czy w końcu trafiła na tego jedynego? Przekonacie się sami. Książka zdecydowanie należy do tych lekkich i przyjemnych. Nie jest gruba, rozdziały są krótkie i ma wiele dialogów. Zabrakło mi jedynie opisów pracy w ośrodku wypoczynkowym. Czasami zapominałam gdzie w ogóle znajduje się główna bohaterka. Książka pomimo swojej lekkości skłania do refleksji. Pokazuje, że warto walczyć o siebie i że czasami koniec czegoś jest początkiem czegoś nowego. I takie powieści lubię. Dające nadzieje. Jeśli lubicie powieści obyczajowe to bardzo polecam „Z głębi serca”.