Żeńska końcówka języka

ciągu znajdą się osoby, które uważają że kobiety to nie ludzie). Jednak od wieków kobiety walczą o równe traktowanie, przy jednoczesnym zachowaniu własnej indywidualności. Po uzyskaniu równego dostępu do nauki, możliwości podjęcia pracy zawodowej, wydawałoby się, że w tej podstawowej kwestii wszystko jest wyjaśnione, jednak okazuje się, że nie do końca… Z feminatywami miałam raczej nie po drodze. W moim najbliższym otoczeniu nie zwracano uwagę na formę jakiej się używa, czasem mogła to być pani profesor, a czasem profesorka. Używana forma nie stanowiła różnicy w odbiorze. Ale prędzej czy później nastąpiło moje zetknięcie ze ścianą… dosyć konserwatywną ścianą. Największą grupę oburzonych stanowią mężczyźni. Uważają oni feminatywy za wymysł feministek z XXI wieku, jednak historia Polski pokazuje, że sprawa wygląda zupełnie inaczej, jeszcze do czasów II wojny światowej stosowanie feminatywów było na porządku dziennym. Z pewnością dla wielu stosowanie feminatywów jest pewnego rodzaju demonstracją swoich poglądów, czemu oczywiście się nie dziwię. Z braku przyzwyczajenia feminatywy brzmią nieco nienaturalnie, niepoważnie, być może nawet lekceważąco. Jednak sądzę, że z biegiem czasu następuje powolne odrzucenie naleciałości z czasów PRL i forma sprzed ponad 100 lat stanie się codzienną formą. Książka jest napisana w bardzo przystępny sposób. Autorka zawarła w niej sporo ciekawych przykładów, w tym także fragmenty wywiadów, czy też wpisów w mediach społecznościowych. Takie dodatki świetnie uzupełniają merytoryczną część książki. Jest to świetna pozycja zarówno dla laików, jak i tych zainteresowanych tym tematem.