Afekt. Seria z Joanną Chyłką

wyborczego i zarazem brat kandydata na prezydenta. Dla Chyłki jest to jedna z najtrudniejszych i najbardziej emocjonalnych spraw. Niespodziewanie pojawia w życiu Kordiana pojawia się jego dawna znajoma. To spotkanie skomplikuje zarówno życie jego, jak i Joanny. "Afekt" to już 13 tom cyklu z Joanną Chyłką. Czyta się błyskawicznie. Nie brakuje akcji i emocji. Świetnie wplątany został wątek polityczny i bohaterowie znani z cyklu autora "W kręgach władzy". Związek Chyłki i Zordona kwitnie. Chociaż ciągle natrafiają na przeszkody, to nic nie jest w stanie ich rozdzielić. Wręcz przeciwnie. Wydaje się, że te problemy tylko wzmacniają ich relację. Dla drugiej połówki są w gotowi na wszystko. W "Afekcie" nie zabraknie Artura Żelaznego i Kormaka. Pewne karty zostają odkryte przed czytelnikami. Ale pojawiają się nowe niewiadome. Zakończenie jak zwykle zaskakuje i pozostawia niedosyt. Znowu trzeba czekać na kolejny tom.

lepiej wie, dlaczego ta obrona będzie dla niej taka ciężka. Muszę przyznać, że nie potrafiłam wyobrazić sobie jakie emocje będą nią targać, ale wiedziałam, że lekko nie będzie. Sprawę komplikuje fakt, że prawniczka znalazła się na wrogim terenie – kancelaria Kosmowski Messer Krat co prawda daje jej i Zordonowi poczucie jako takiej stabilności zawodowej, jednak Chyłka czuje, że to nie jest jej miejsce. A ja czułam się naprawdę nieswojo przemierzając razem z nimi obce korytarze kancelarii. To co podobało mi się najbardziej w tej części to wyskakujące znikąd Mrozopierdolnięcia. Autor genialnie to rozegrał, usypiając moją czujność, kiedy nagle jedno zdanie powodowało, że cały mój spokój rozsypywał się w drobny mak. Z tego powodu mniej więcej w połowie musiałam zrobić sobie przerwę na kubek melisy. Jeśli mam być szczera…właśnie to najbardziej lubię w tej serii. Ta niepewność co się dalej wydarzy i ciągłe kłody rzucane bohaterom pod nogi powodują, że podchodzę do każdej części niesamowicie emocjonalnie i przeżywam wszystko ze zdwojoną siłą. Pomijając ciężar emocji z jakimi musiała się zmierzyć dwójka prawników broniąc mężczyzny oskarżonego o pedofilię, już po opisie wiedziałam, że nie będzie to moja ulubiona sprawa. Niestety polityka otacza i przytłacza nas ostatnio coraz bardziej i sięgając po jakąkolwiek książkę chcę się po prostu od niej oderwać. Trochę szkoda, że przy okazji lektury „Afektu” nie było to możliwe. Mimo wszystko rozumiem koncepcję Autora i doceniam, że poruszył tak ważny, ale bardzo często przemilczany temat. Niestety tym razem muszę się do czegoś przyczepić. Od zawsze wiadomo, że Remigiusz Mróz nie potrafi napisać zakończenia, które nie pozostawiłoby w czytelniku uczucia pustki i głębokiej konsternacji. To, co wydarzyło się w „Afekcie”, było…już chyba trochę przesadzone. Owszem, zdarzały się już zakończenia, które na pierwszy rzut oka nie miały najmniejszego sensu. Tym razem, moim skromnym zdaniem, zakończenie ma głęboki sens (szczególnie, że Autor na pewno wie już w jaki sposób z tego wybrnąć), jednak było tego wszystkiego po prostu za dużo jak na te kilkadziesiąt stron. I tak bardzo jak cieszyłam się z tego, że 13 tom Chyłki jest w końcu nieco dłuższy, tak teraz wolałabym żeby te ostatnie strony się w nim nie znalazły.

Wciągnęła mnie na tyle, że te ponad 500 stron przeczytałam w półtora dnia, zrelaksowałam się, pośmiałam i oderwałam od rzeczywistości. Od Mroza więcej nie wymagam ;) Jak zawsze poruszany w książce temat jest ważny pod względem społecznym – sprawa pedofilii i karalności za nią w polskim systemie prawnym jest tu dobrze omówiona. Tym razem jest też sporo polityki – ja raczej nie przepadam za tymi wątkami, gdzie władza i wpływy dochodzą do głosu. Sprawa oczywiście jest zajmująca i pełna zwrotów akcji, więc nie da się przy niej nudzić, jednak nie zafascynowała mnie tak, jak te, gdzie oskarżeni zostają zwykli obywatele. Mimo to i tak bawiłam się przy niej jak zawsze bardzo dobrze, świetne odzywki Chyłki, przez które co chwilę parskałam śmiechem, dużo dialogów, i wiele prywatnych problemów bohaterów zapewniły mi dokładnie taką lekturę, jakiej oczekiwałam. Myślę, że sięgając po tom trzynasty serii, każdy już wie czego może się po niej spodziewać – i dokładnie to tutaj dostajemy. Wygląda na to, że przygody Chyłki wcale do końca nie zmierzają, więc oczywiście czekam na tom kolejny!