Córeńka

rośnie równie mocno co mglista gęstniejąca atmosfera w małej społeczności. „Córeńka” to historia o powrocie, ale nie takiego sentymentalnego pełnego ciepła, a bardziej maszerowania po polu minowym ze wspomnień i emocji. Główną bohaterką jest Hazel, wracając w rodzinne strony, wchodzi w labirynt dawnych zadr i sekretów. Miasteczko Mirror Lake zasnute kurtyną milczenia, bowiem każdy wie więcej niż sama bohaterka, a jednak nikt nic nie mówi. Autorka znakomicie oddała klimat tak uwielbianej przez wielu małej społeczności, gdzie pod zasłoną uśmieszku ludzie wykonują staranne uniki przed prawdą. Spodobało mi się nieco metaforyczne wykorzystanie suszy, która oprócz cofającej się wody, ponieważ oprócz odsłaniania przez znikającą wodę dna, odsłaniana zaczyna też być prawda, którą starannie skrywano. Wraz z postępem fabuły Hazel zaczyna łączyć kropki, co sprawa, że rodzinna tragedia nabiera zupełnie nowych i zdecydowanie mroczniejszych barw. Historia Mirandy nie jest dynamiczna, ona toczy się powoli i metodycznie zarazem odsłaniając kolejne warstwy kłamstw, brnąc do nieuchronnego końca. Mnie sam finał w pełni literacko usatysfakcjonował i absolutnie nie czułam niedosyty, to dla mnie największym atutem historii jest atmosfera, klaustrofobiczne, pełna niedomówień i przemilczeń, gdzie gesty dają więcej do myślenia niż słowa. „Córeńka” zdecydowanie jest książką wartą przeczytania, bo pokazuje, że prawda i kłamstwo potrafią być tak samo niebezpieczne. Ten mocno psychologiczny thriller tworzy niesamowity klimat, gdzie powolne odkrywanie sekretów nęci i kusi, by książki nie odkładać, bo za każdym rogiem może padać cień przeszłości.