Daisy Jones & The Six

Zazwyczaj do pozycji bardzo rozpromowanych we wszelkich książkowych mediach podchodzę sceptycznie. W tym wypadku znałam autorkę z książki "Siedmiu Mężów Evelyn Hugo" i wiedziałam czego mam się spodziewać. Czy dostałam to czego oczekiwałam? Z pewnością Taylor Jenkins Reid zasługuje na miano autorki, która najlepiej kreuje postacie. Przy lekturze "Daisy Jones and The Six", tak jak w przypadku Hugo, musiałam się powstrzymywać, żeby nie sprawdzić czy członkowie zespołu rzeczywiście nie istnieli. Bohaterowie są idealnie zrównoważeni, mają wiele zalet ale także wad - dzięki temu wydają się niesamowicie realistyczni. Może nie są to postacie, które pokochałam lub z którymi bym się zżyła. Często nie zgadzałam się z ich decyzjami. Wielu z nich polubiłam dopiero pod koniec, innych wcale. Ale nie zawsze w książkach chodzi o to, aby pokazać postać idealną i łatwą do polubienia. Tak jak w przypadku Hugo podczas czytania miałam wrażenie, że znajduję się w starym Hollywood, tak tutaj klimat rock and rolla aż się z książki wylewał. Widać że autorka zna się na temacie - muzyka oraz kultura lat 70. nie były dla niej czymś nowym. Niestety nie odczuwałam przy czytaniu aż tak wielu emocji, jak duża część czytelników. Nie przeżywałam dramatów bohaterów, ani końcówki . No właśnie, końcówki – była nijaka. Spodziewałam się jej, ale gdzieś z tyłu miałam nadzieję, że autorka mnie zaskoczy, wgniecie w fotel nagłym plot twistem. Niestety zawiodłam się. Książkę polecam ale osobiście preferuję Evelyn Hugo.

Do końca książki byłam pewna, że jest to historia prawdziwego zespołu. Urzekł mnie sposób prowadzenia historii bohaterów. Historia napisana w formie wywiadu nadawała zdecydowanie bardziej książce klimat muzyczny. Perspektywa pokazania tych samych wydarzeń okiem poszczególnych członków zespołu, pokazuje nam, że dla kogoś coś nie jest ważne, a dla innego jest to najważniejsza rzecz w danym momencie. Dla jednego może być to rodzina, a dla drugiego zdobycie sławy. Autorka pokazuje nam też, że sława to nie jest coś, co trwa cały czas. Można być na fali, a za chwilę z tej fali spaść. Trzeba doceniać to, co dostajemy od życia i starać się tego nie stracić.

“Daisy Jones and The Six” to historia tytułowego zespołu, który w latach 70. podbił światową scenę rock’n’rolla. 12 lipca 1979 roku odbywa się ich koncert, na którym szaleją tłumy, jednak nikt jeszcze wtedy nie wie, że to ich ostatni wspólny występ. Opowiedziana historia ma wyjaśnić co doprowadziło do rozpadu kultowej grupy, co wydarzyło się między jej członkami. Fascynująca powieść w klimacie Los Angeles lat 70. i porywającej muzyki. Na początku tego roku poznałam inną powieść od tej autorki, czyli “Siedmiu mężów Evelyn Hugo” i bardzo się zachwyciłam. Dlatego sięgając po “Daisy Jones and The Six” miałam duże oczekiwania i nadzieje, które… zostały zaspokojone! Muszę przyznać, że początek nie od razu mnie porwał. Czułam, że to dobrze prowadzona, ciekawa, klimatyczna opowieść, ale gdzieś z tyłu głowy miałam te emocje z historii o Evelyn, których tu mi na starcie nieco brakowało. Natomiast z każdą stroną było lepiej, z każdym zdarzeniem budującym relacje między bohaterami było czuć mocniejsze napięcie, aż w końcu przyszedł taki moment, gdzie moje emocje sięgnęły zenitu i już wiedziałam, że ta powieść jest wyjątkowa, że trafiła do mojej wrażliwości. Autorka znowu stworzyła niesamowicie realistycznych bohaterów, w których istnienie mogłabym uwierzyć. Gdyby ktoś powiedział mi, że to historia prawdziwego zespołu, nie miałabym żadnych wątpliwości. Do tego postawiła ich przed prawdziwymi problemami, z którymi boryka się wielu z nas: uzależnienia, krzywdzące wybory, nieszczęśliwe miłości, spięcia między bliskimi sobie ludźmi. A to wszystko okraszone muzyką, w którą bohaterowie wkładają swoją duszę, myśli, których nie mogliby wypowiedzieć. Wspomniałam już o tych bardzo rzeczywistych bohaterach i trochę się przy nich zatrzymam. To naprawdę świetnie wykreowane postacie, z mocnymi charakterami, z różnymi priorytetami i marzeniami. Oczywiście, jedne postacie są bardziej pierwszoplanowe, a tym samym lepiej dopracowane, a inne mniej, bo stanowią drugi, czy trzeci plan. Najbardziej zaangażowałam się w wątki Daisy i Billy’ego. Daisy to pewna siebie, zdeterminowana kobieta, która zna swoje cele i nie pozwoli sobą pomiatać, jest oszałamiająco piękna i ma niesamowity głos - wrodzony talent, który wszystkich zachwyca. Bardzo podobała mi się jej silna postawa, natomiast nie jest to idealna postać, co oczywiście dodaje jej głębi i prawdziwości. Ma swoje problemy, pomimo tej pewności siebie często poszukuje potwierdzenia swojej wartości, angażuje się w relacje, które nie są dla niej dobre, skłania się ku autodestrukcyjnym zachowaniom. Billy to natomiast typowy frontman, ma w sobie to coś, co przyciąga tłumy, wie, jak prowadzić zespół, choć często nadużywa swej “władzy”. On również ma w życiu wiele trudności, popełnia błędy, które rzutują na całe jego życie, robi rzeczy, które nie są dobre ani dla niego, ani dla jego otoczenia. Można powiedzieć, że oboje są złamani. To, co na kartach książki działo się między Daisy, a Billy’m (musicie dowiedzieć się sami o czym mówię) wywołało we mnie najwięcej emocji, złamało mi wręcz serce, ich relacja to coś niesamowitego, skomplikowanego, pełnego napięcia. Chciałabym Wam o tym bardzo dużo opowiedzieć, ale weszłabym na teren spoilerów, dlatego mogę tylko zachęcić Was do sięgnięcia po powieść i poznania ich relacji. Oprócz tych postaci jest jednak sporo innych, które również niosą ze sobą wartościowe wątki: Graham, Karen, Camila - ich losy też musicie poznać. Przejdźmy do klimatu: lata 70., słoneczne miasta, pasjonująca muzyka tworzą bardzo dobre tło dla tej powieści. Imprezy, na jakie uczęszczali członkowie zespołu, godziny spędzone w studiu nagraniowym, ogromne koncerty, jakie organizowali - to wszystko składa się na zjawiskową atmosferę. Chociaż nie słyszymy granej przez zespół muzyki, to możemy poczuć emocje towarzyszące wykonywaniu niektórych utworów, a także przeczytać ich teksty, które umieszczone są na końcu książki! Wspaniałe jest to, że autorka oprócz stworzenia tej fenomenalnej historii napisała jeszcze teksty piosenek, abyśmy mogli lepiej wczuć się w opowieść. A to wszystko autorce udało się osiągnąć przy użyciu narracji w formie wywiadu z członkami zespołu i osobami związanymi z grupą. Taka narracja świetnie się tu sprawdza: dodaje wiarygodności bohaterom, którzy wypowiadają się osobiście, a jednocześnie dodaje suspensu związanego z tym, że nie mamy pewności, czy dana postać mówi wszystko, czy jej wypowiedź jest zgodna z prawdą. Bardzo ciekawe były momenty, kiedy jedno wydarzenie było bardzo różnie odbierane przez różne postacie, pokazywało to subiektywność odbioru zdarzeń i opowiadania o nich oraz zmuszało czytelnika do samodzielnego odnajdywania prawdy. Samo odkrycie kto przeprowadza te wywiady też dodaje historii pewnej głębi, trochę nowego wymiaru. Mogłabym jeszcze pisać i pisać, ale przecież chcę, żebyście sami zapoznali się z powieścią “Daisy Jones and The Six”. W ostatnim czasie podbiła książkowy świat i moim zdaniem w pełni zasłużenie. Czuję, że emocje jakie we mnie wywołała, zaangażowanie w pewne relacje pozostanie we mnie na długo. Czytajcie, wciągajcie się w klimat lat 70. i dajcie się jej porwać! A mi pozostaje czekać na serial na jej podstawie, który zapowiedziano już jakiś czas temu, wspaniale będzie usłyszeć te utwory i ujrzeć bohaterów na ekranie!