Drugie dno

Rywalizujący bracia wybierają się tam, aby się sprawdzić. Studnia Szpatowców weryfikuje jednak okrutnie ich umiejętności. Okazuje się jednak, że ta $mierć nie jest tak oczywista, jakby mogłoby się wydawać. W sprawę rozwiązania tej zagadki podkomisarz Łukasz Zaborowski angażuje ratowniczkę GOPR Mariettę Wejman, która ma wyjątkowe podejście do ludzi i wyczucie pozwalające na bezkonfliktowe rozpytanie i delikatne wyciągnięcie istotnych informacji. Znając poprzednie książki autorki mocno czekałam na ujawnienie wątku medycznego w tej lekturze (a tym razem trochę trzeba było poczekać 😉). I się nie zawiodłam. Znowu mamy do czynienia z wielce ciekawym schorzeniem, które ma wpływ na bieg wydarzeń. Jednakże pierwsze skrzypce gra tu rola ratowników GOPR. Wyjątkowo wybrzmiewa tu szacunek do ich pracy i ich ogromne zaangażowanie w pomoc ludziom. Autorka podkreśliła mocno najlepsze cechy pracujących tam ludzi i to, jak pełni są poświęcenia w stosunku do - często lekceważących warunki panujące w tym miejscu - turystów. Nie ukrywam, że wykreowanie postaci podkomisarza Zaborowskiego, ratowniczki Wejman oraz ich relacji wpłynęło na to, ze bardzo im kibicowałam i chyba chciałabym poznać ich dalsze losy...

wypadek. Klimat naprawdę dobrze oddaje ciężar akcji i realia pracy GOPR-u - ten motyw w szczególności mnie zainteresował i cieszę się, że tak dużo ciekawych przypadków tu dostajemy. . Co w szczególności spodobało mi się? ➕Klimat + miejsce akcji – Jura Krakowsko‑Częstochowska + tajemnice jaskiń = idealna sceneria. Gorąco, duszno, nieprzewidywalnie – i baaardzo klimatycznie. Muniak świetnie potrafi też przemycić lokalne legendy i folklore, co dodaje smaczku historii. ➕Silna postać głównej bohaterki. Marietta to postać z charakterem: ratowniczka z wewnętrzną siłą, determinacją i coraz większą obsesją na punkcie odkrycia prawdy. . Co nie do końca mi zagrało? Tempo i momentami przewidywalność – miejscami akcja troszkę zwalnia, bo poznajemy szczegóły lokalnej historii czy legend. Momentami przeciągało mi to lekturę. . „Drugie dno” to solidny thriller psychologiczno-kryminalny z ciekawym tłem pracy GOPR‑u. Gdy szukacie czegoś z klimatem – jaskinie i lekko mroczny folklor – na pewno warto sięgnąć. . Choć nie będzie to moja ulubiona książki autorki - gorąco polecam 🔥

czy sam przebieg tej opowieści. „Drugie dno” to najnowsza książka autorstwa Klaudii Muniak, ogłaszana jako thriller. Od razu zaznaczę, że w mojej opinii jest to obyczajówka z wątkiem kryminalnym, ewentualnie kryminał. I teraz uwaga – nie uważam tego za wadę, po prostu w moim odczuciu zabrakło podstawowych cech thrillera i sądzę, że warto o tym wspomnieć. Poza tym, to naprawdę świetna książka! Autorka zabrała mnie na wyżynę krakowsko – częstochowską i sprawiła, że miałam ochotę naprawdę odwiedzić te miejsca, nie tylko na papierze. Do tego przybliżenie pracy GOPRu było naprawdę ciekawym doświadczeniem. Nie często spotyka się takie elementy w książkach, przynajmniej ja się jeszcze nie spotkałam, było to dla mnie jak powiew świeżości. I co ważne, było na tyle ciekawe, że nie mogłam się oderwać od tej historii. Do tego raczkująca relacja głównych bohaterów, kolejny element który mnie zachwycił. Żałuję, że nie dowiedziałam się nieco więcej o podkomisarzu Zaborowskim, bo przyznaję, że dość interesująca postać. Zresztą główna bohaterka nie została w tyle, również mnie do siebie przekonała. Zakończenie pozostawiło we mnie lekki niedosyt i uważam, że „Drugie dno” byłoby świetnym wstępem do dłuższej serii. (@klaudiamuniak - mrugnij, jeśli tak będzie 😉) Powieść mówiąca o rzeczach ważnych, bogata w wiele ciekawostek, a jednocześnie napisana w lekki i przyjemny sposób. Nic tylko czytać 😊 Z wad dorzucę tylko jeden mankament – tekst na nieszczęście zawiera sporo literówek, co z czasem było już trochę uciążliwe. Nie zmienia to jednak faktu, że ogromnie polecam Wam tę książkę, świetnie spędziłam z nią czas!