Drugie dno

widzieć jedynie w przekazach telewizyjnych. Niemniej jednak ratownikom górskim należy się niebywałe uznanie za trud jaki wkładają w swoją pracę. Swego rodzaju hołd oddała im Klaudia Muniak w swojej najnowszej książce Drugie dno. Mamy tu do czynienia z nietypową interwencją w Studni Szpatowców, gdzie znalezione zostają dwa ciała. Wezwana na miejsce ratowniczka Marietta Wejman nie potrafi odmówić sobie poznania prawdy o tym co się wydarzyło. Wspomaga ją w tym tajemniczy podinspektor. Czy tej dwójce uda się znaleźć rozwiązanie? Na pewno nie jest to łatwe zadanie bo lokalna społeczność jest do bólu hermatyczna. Książkę przeczytałam szybciutko. Lektura stanowiła ciekawą rozrywkę, ale nie będzie to moja ulubiona książka spod pióra autorki. Zagadka kryminalna uknuta rozstała fenomenalnie, a świetnie odmalowane portrety psychologiczne bohaterów powieści robią robotę.

Dwóch braci próbuje zejść do jaskini, gdzie jeden z nich traci życie. Podczas akcji, ratownicy trafiają na drugie ciało. „Drugie dno” to kryminał, który wciąga w fascynujący świat górskich ratowników. Sprawę odnalezionych dwóch ciał prowadzi Łukasz Zaborowski, który jest nowy funkcjonariuszem w miejscowym wydziale i nie jest zbyt lubiany przez nowych kolegów. Nieformalnie zaprasza do śledztwa ratowniczkę Mariettę Wejman. Razem będą odkrywać sekrety rodziny zmarłego brata oraz tajemnice odnalezionego ciała. Marietta jest znana miejscowym i lepiej będzie potrafiła do nich dotrzeć. Akcja powieści jest niespieszna i w całości skupia się na podwójnej zagadce kryminalnej. Dużo tropów i poszlak, lokalnych legend oraz plotek, które mają pomóc w rozwikłaniu śledztwa. Tajemnice odnalezionego ciała, jak i ustalenie tożsamości tworzy gęsty klimat i z każdą stroną wzrasta napięcie. Przez całą książkę czytelnik odczuwa zainteresowanie historią, wyczekuje momentu aż wszystkie sprawy połączą się w spójną całość, która prowadzi do zaskakującego zakończenia. To co mnie najbardziej zaintrygowało to praca ratowników górskich, nie często trafiam na nich w książkach, a tutaj autorka wykonała ogrom rzetelnego przygotowania do tematu i wybrzmiewa to z tej powieści. Kolejne udane spotkanie z piórem autorki. Serdecznie polecam ❤️

bez powodu. Niektóre z nich są niezwykle niebezpieczne ze względu na ukształtowanie i to właśnie w jednej z nich rozpoczyna się akcja "Drugiego Dna" Klaudii Muniak. Wezwany do akcji ratunkowej GOPR na dnie Studni Szpatowców dokonuje dramatycznego odkrycia. Czy straszny widok na miejscu zdarzenia może być wynikiem wypadku? Prawdę będzie próbował odkryć podkomisarz Łukasz Zaborowski z pomocą ratowniczki Marietty Wejman. "Prawda jest jak jaskinia. Im głębiej w nią wchodzisz, tym staje się mroczniejsza." Gąszcz kłamstw, nawarstwiające się sekrety, rodzinne tajemnice i zależności, które chcą zostać głęboko ukryte - czy w takich okolicznościach dojście do prawdy jest w ogóle możliwe? Autorka z wyczuciem prowadzi czytelnika przez złożoną fabułę, gdzie nic nie jest oczywiste, a każda postać wydaje się skrywać coś pod powierzchnią. Zdecydowanie doceniam walory powyższej książki takie jak: psychologiczna głębia, gęsta atmosfera pełna niepokoju, niesamowity klimat miejsca akcji i sposób prowadzenia narracji, który wymyka się prostym schematom, prowadzi w ślepe zaułki, by na koniec zaskoczyć i pozostawić czytelnika w osłupieniu. Cieszę się jednak, że nie zabrakło w tej historii mojego ulubionego wątku Klaudii czyli ciekawostki medycznej. Ponadto nieczęsto spotykam się w czytanych lekturach z wątkiem pracy GOPRu, a ze współpracą ratowniczki z policją - pierwszy raz. Przyznam, że wyszło to bardzo oryginalnie! Chociaż "Drugie dno" nie jest moją ulubioną książką autorki, niezmiennie uwielbiam jej styl i każdą kolejną powieść łykam jak pelikan 😄.

Rywalizujący bracia wybierają się tam, aby się sprawdzić. Studnia Szpatowców weryfikuje jednak okrutnie ich umiejętności. Okazuje się jednak, że ta $mierć nie jest tak oczywista, jakby mogłoby się wydawać. W sprawę rozwiązania tej zagadki podkomisarz Łukasz Zaborowski angażuje ratowniczkę GOPR Mariettę Wejman, która ma wyjątkowe podejście do ludzi i wyczucie pozwalające na bezkonfliktowe rozpytanie i delikatne wyciągnięcie istotnych informacji. Znając poprzednie książki autorki mocno czekałam na ujawnienie wątku medycznego w tej lekturze (a tym razem trochę trzeba było poczekać 😉). I się nie zawiodłam. Znowu mamy do czynienia z wielce ciekawym schorzeniem, które ma wpływ na bieg wydarzeń. Jednakże pierwsze skrzypce gra tu rola ratowników GOPR. Wyjątkowo wybrzmiewa tu szacunek do ich pracy i ich ogromne zaangażowanie w pomoc ludziom. Autorka podkreśliła mocno najlepsze cechy pracujących tam ludzi i to, jak pełni są poświęcenia w stosunku do - często lekceważących warunki panujące w tym miejscu - turystów. Nie ukrywam, że wykreowanie postaci podkomisarza Zaborowskiego, ratowniczki Wejman oraz ich relacji wpłynęło na to, ze bardzo im kibicowałam i chyba chciałabym poznać ich dalsze losy...

wypadek. Klimat naprawdę dobrze oddaje ciężar akcji i realia pracy GOPR-u - ten motyw w szczególności mnie zainteresował i cieszę się, że tak dużo ciekawych przypadków tu dostajemy. . Co w szczególności spodobało mi się? ➕Klimat + miejsce akcji – Jura Krakowsko‑Częstochowska + tajemnice jaskiń = idealna sceneria. Gorąco, duszno, nieprzewidywalnie – i baaardzo klimatycznie. Muniak świetnie potrafi też przemycić lokalne legendy i folklore, co dodaje smaczku historii. ➕Silna postać głównej bohaterki. Marietta to postać z charakterem: ratowniczka z wewnętrzną siłą, determinacją i coraz większą obsesją na punkcie odkrycia prawdy. . Co nie do końca mi zagrało? Tempo i momentami przewidywalność – miejscami akcja troszkę zwalnia, bo poznajemy szczegóły lokalnej historii czy legend. Momentami przeciągało mi to lekturę. . „Drugie dno” to solidny thriller psychologiczno-kryminalny z ciekawym tłem pracy GOPR‑u. Gdy szukacie czegoś z klimatem – jaskinie i lekko mroczny folklor – na pewno warto sięgnąć. . Choć nie będzie to moja ulubiona książki autorki - gorąco polecam 🔥

czy sam przebieg tej opowieści. „Drugie dno” to najnowsza książka autorstwa Klaudii Muniak, ogłaszana jako thriller. Od razu zaznaczę, że w mojej opinii jest to obyczajówka z wątkiem kryminalnym, ewentualnie kryminał. I teraz uwaga – nie uważam tego za wadę, po prostu w moim odczuciu zabrakło podstawowych cech thrillera i sądzę, że warto o tym wspomnieć. Poza tym, to naprawdę świetna książka! Autorka zabrała mnie na wyżynę krakowsko – częstochowską i sprawiła, że miałam ochotę naprawdę odwiedzić te miejsca, nie tylko na papierze. Do tego przybliżenie pracy GOPRu było naprawdę ciekawym doświadczeniem. Nie często spotyka się takie elementy w książkach, przynajmniej ja się jeszcze nie spotkałam, było to dla mnie jak powiew świeżości. I co ważne, było na tyle ciekawe, że nie mogłam się oderwać od tej historii. Do tego raczkująca relacja głównych bohaterów, kolejny element który mnie zachwycił. Żałuję, że nie dowiedziałam się nieco więcej o podkomisarzu Zaborowskim, bo przyznaję, że dość interesująca postać. Zresztą główna bohaterka nie została w tyle, również mnie do siebie przekonała. Zakończenie pozostawiło we mnie lekki niedosyt i uważam, że „Drugie dno” byłoby świetnym wstępem do dłuższej serii. (@klaudiamuniak - mrugnij, jeśli tak będzie 😉) Powieść mówiąca o rzeczach ważnych, bogata w wiele ciekawostek, a jednocześnie napisana w lekki i przyjemny sposób. Nic tylko czytać 😊 Z wad dorzucę tylko jeden mankament – tekst na nieszczęście zawiera sporo literówek, co z czasem było już trochę uciążliwe. Nie zmienia to jednak faktu, że ogromnie polecam Wam tę książkę, świetnie spędziłam z nią czas!