Krew i miód

Pokonanie tak wielu wrogów wymaga więc pozyskania potężnych sojuszników. W tym celu każde z nich podejmuje się oddzielnych misji. Oddechy na plecach zarówno Morgan, jak i chasseurów, mącą w głowach, a burza w sercach oddala, zamiast zbliżać. Kto i co w świecie zżeranym przez płomienie jest w takim razie najważniejsze? „Krew & miód”, czyli drugi tom serii „Gołąb & Wąż”, wzbudził niemałe poruszenie wśród czytelników – powszechnie panująca opinia określa go gorszym. Ja jednak nie skłaniam się ku temu stwierdzeniu. W moim odczuciu jest na pewno inny, cięższy, a fakt, że sporo czasu spędzamy w głowach bohaterów, może stanowić trudność i wyzwanie dla wszystkich łaknących lekkiej i niezobowiązującej lektury. Wymaga od czytelnika skupienia oraz analizy psychologicznej postaci i zmian, jakie w nich zachodzą. A te – wierzcie mi – niejednokrotnie wywracają ich dotychczasowe pojmowanie świata do góry nogami. Podoba mi się właśnie ten proces – dochodzenia do nowych wniosków i akceptacji zarówno siebie, jak i otoczenia. To nie tak, że wszyscy przechodzą nad zmianami do porządku dziennego, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przez co stają się ludzcy i przystępni, nie są wolni od błędów, wyrzutów sumienia cierpienia i bólu… Muszą dźwigać konsekwencje swoich decyzji, a mimo tego uparcie dążą do wolności i szczęścia. System magiczny oparty na równowadze nadal wzbudza uznanie, a za sprawą Coco i jej ciotki rozwinięty zostaje też wątek krwawych czarownic. Autorka znacznie więcej uwagi poświęca postaciom drugoplanowym (Beau to zdecydowanie mój ulubieniec w tej paczce!), jakże niezbędnym do rozwoju akcji oraz towarzyszącemu im światu. Wprowadza też nowych graczy w postaci wilkołaków (ich pojawienie się wymusza na pewnej postaci konfrontację z przeszłością, co okazuje się kolejnym traumatycznym przeżyciem) oraz tajemniczej grupy kuglarzy, której pomoc wydaje się mocno podejrzana. Czy faktycznie sojusznik wątpliwy jest lepszy niż żaden? Podoba mi się również rozciągnięcie akcji w czasie, co wpływa na logiczność wydarzeń, nie ma tu szaleńczego tempa (może z wyjątkiem zakończenia) mimo pojawiających się zwrotów akcji. Gwarantuje Wam, że czytając ten tom, będziecie wkurzeni, zirytowani, chwilami znudzeni czy skonsternowani, równocześnie zdziwieni, pełni sprzecznych emocji, będziecie śmiać się w głos i wzruszać do łez… I pomyślcie, że to tylko preludium do finału, więc ja uważam, że warto!

bezsensowne?! Pozwolę sobie się nie zgodzić i zaprosić Was na niepopularną opinię. W drugiej części przygód Lou i Reida nieco zwalniamy tempo, poznajemy bliżej bohaterów - w tym Krwawe Wiedźmy, których byłam od początku bardzo ciekawa. Nie chcę Wam przytaczać treści, więc skupię się na tym, dlaczego tak bardzo podobała mi się ta książka. Jako ludzie żyjący w obecnych czasach chcemy wszystko dostawać szybko, natychmiast: spotkanie i miłość, kłótnia i pogodzenie, plan i walka. A autorka poszła w zupełnie inną stronę - zamiast tego dostajemy fantastycznie przedstawioną ścieżkę zmian, jakie przechodzą bohaterowie, oraz ich zaznajamianie się z nową sytuacją. Lou była krnąbrna i zadziorna, a teraz taka nie jest? Trudno się dziwić! Zderzyła się ze ścianą, musi szybko dorosnąć, podejmować odpowiednie decyzje, a nie jest już odpowiedzialna tylko za siebie. Spoglądanie z boku na to, jak powoli wpada w spiralę prowadzącą do szaleństwa (spojler czy nie?) i próbuje się z niego otrząsnąć było niesamowicie fascynujące. I nie zgadzam się, że straciła cięty język - nadal potrafi odwinąć się mężowi i przyjaciołom. Reid marudzi, jojczy i jest wiecznie nieszczęśliwy? Jego świat i wartości legły w gruzach! Wszystko, w co wierzył, okazuje się być nieprawdą, a trudno jest zaakceptować tego typu zmiany z dnia na dzień. Do tego stracił jedną z najważniejszych osób w życiu. Czy naprawdę ma powody, by uśmiechać się do wszystkich? Decyzje, które bohaterowie muszą podjąć, nie są i nie mogą wydarzyć się z dnia na dzień. Dlatego też ta część jest tak spokojna. Choć według mnie akcji tam wcale nie brakowało! Jeśli więc macie chęć na szybką i intensywną przygodę, to na pewno nie jest ta książka. To bardziej psychologiczna obyczajówka (ale fantasy oczywiście!), w której można się zatracić i rozsmakować niczym w najlepszym miodzie.

śmierci i magii. Wydarzenia te staną się testem relacji Lou i Reida jak i ich samych. Czy dadzą radę ostatecznie przejść ponad dzielącymi ich różniącymi? Czy zaufają sobie nawzajem? Czy zaufają sobie samym? Jak ta gra się skończy? Muszę przyznać, że początek nie zapowiadał tego jak ta książka mi się spodoba. Pierwsza połowa, choć nie cała miała dla mnie momenty dłużyzny oraz lekkich przestojów, jednak druga połowa zapięła mnie w wagoniku rollercoastera i nie wypuściła do ostatniej strony. Momentami miałam wrażenie, że niektóre wydarzenia dzieją się zbyt pośpiesznie a inne są zbyt wydłużone, jednak autorka szybko znalazła balans i od pewnego momentu przez tę historie się płynie. Relacja między Lou i Reidem bardzo mi się podobała, cieszę się, że autorka zdecydowała się nam pokazać, że nie tak łatwo jest wyrzec się wartości, w których się było wychowanych, że kompromisy są trudną sztuką tym bardziej gdy życie ukochanej osoby jest w niebezpieczeństwie. Możliwość obserwowania fabuły z dwóch perspektyw (Lou i Reida) na zmianę dodała tylko tej historii wartości. Ostatnie 150 stron było niesamowite. Co kilka stron musiałam się zatrzymać i zastanowić: ‘’Co tu się właśnie wydarzyło?’’, bo autorka zaskakiwała mnie kolejnym plot twistem. Ostatnie 20 stron złamało mi serce i jednocześnie spowodowało, że natychmiast muszę sięgnąć po kolejny tom. Podsumowując, jeśli pierwszy tom wam się podobał sięgajcie po kontynuacje i nie zniechęcajcie się początkiem.

na przykład to, co mi się w książce podobało, a co wkurzyło tak, że aż brak słów. Wiele osób mi mówiło, że druga część serii Serpent&Dove nie jest taka dobra, jak jej poprzedniczka. Tutaj muszę się nie zgodzić, mimo, że było w niej trochę nieociągnięć. Mimo wszystko skradła mi serce. Z każdą stroną moja pochwała dla autorki, za tak niesamowitą książkę, jak i ciekawość, co się wydarzy, były coraz mocniejsze. Lou i Reid, mimo swojej miłości, sprzeczają się o - dosłownie wszystko. Pojawiają się też nowe ,,gatunki" co mi się bardzo podoba. Możemy się dowiedzieć czegoś więcej o Dames Blanches, oraz rodzinie Coco, która jednak nie jest tak wyjątkowa i piękna, jakby się wydawało. Cała historia na pewno nie jest przekoloryzowana, jakoby się wydawało. Z każdą stroną dostajemy to, czego czytelnik najbardziej się obawia - śmierci, grozy, krwi, niepewności i jeszcze więcej śmierci, co cały czas trzymało mnie w napięciu. Jeśli czytaliście Gołębia i Węża, i zastanawiacie się czy, przeczytać kolejną książkę, to lepiej prędko pędźcie po swój egzemplarz, bo warto! Cały świat się wali, a mała grupa doświadczonych ludzi musi coś z tym zrobić. Postąpią właściwie, czy wbrew swoim przekonaniom i wierzeniom? Tego musicie dowiedzieć się sami

ciężko było mi się wgryźć, ale gdy już porządnie zabrałam się za lekturę, pochłonęłam ją w praktycznie jeden wieczór. Drugi tom jest książką drogi, bohaterowie zmierzają do pewnego miejsca i celu - czy uda im się go osiągnąć ? Do czego przyda się krew , a kogo uzdrowi miód ? Czy przyjaciele, którzy wyciągnęli do nas pomocną dłoń zrobili to szczerze, bez ukrytych zamiarów ? Czy wszyscy bohaterowie są faktycznie tymi, za których się podają, a może to, co widzimy, to tylko ich maska ? Shelby Mahurin misternie plecie dalszą część historii czarownicy i łowcy, nie zwalniając tempa. Drugi tom stawiam na równi z pierwszym i już nie mogę doczekać się zakończenia tej pełnej magii trylogii 💗💗📚

dużo radości sprawiało mi przeżywanie przygód razem z nimi. Uważam, że naprawdę warto zapoznać się z tym tytułem. Jedyna rzecz, która drażniła mnie podczas czytania to literówki. Momentami zdarzało się po kilka w jednym rozdziale. Może niepotrzebnie się czepiam, ale takie sytuacje bardzo wybijały mnie z rytmu w trakcie czytania.