Krzyk czapli

poprowadzone śledztwo. Do tego niespieszna, ale nie nudna akcja, przemyślana fabuła i dobrze wykreowani bohaterowie, którzy są bardzo prawdziwi. Poza wątkiem kryminalnym w książce odnaleźć można także wątki obyczajowe, które w ciekawy sposób uzupełniają prowadzone śledztwo, umożliwiając lepsze poznanie bohaterów. Opowieść przepełniona jest kłamstwami, niedopowiedzeniami i tajemnicami, które umożliwiają czytelnikowi samodzielne odkrywanie poszczególnych elementów skomplikowanej układanki. Mimo że ,,Krzyk czapli” to druga część cyklu, to w czytaniu nie przeszkadzał mi brak znajomości pierwszej części. Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Autorka ma ciekawy styl pisania, którym oczarowuje czytelnika. Z dużym zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów, nie mogąc oderwać się od lektury przed rozwiązaniem zagadki. Autorka umiejętnie zwodzi czytelnika, budując napięcie przez całą opowieść. Samo zakończenie było zaskakujące i doskonale uzupełniło całą historię. Dodatkowo doceniam poruszone w książce istotne z punktu widzenia społeczeństwa tematy, o których wciąż mówi się za mało, a także opisane skomplikowane relacje międzyludzkie oraz codzienne kłopoty mieszkańców niewielkiej społeczności, które stworzyły w książce ciekawe tło.

i nieszablonowa. W dodatku miejsce akcji - Anglia, którą bardzo lubię, zaś sty samej autorki jest bardzo przyjemny w odbiorze. Książkę czytało się bardzo dobrze i szczerze ją polecam innym.

okazuje się, że ta śmierć ciągnie za sobą inne, nie mniej widowiskowe. Wiem, to brzmi trochę masakrycznie, ale autorka ubiera te zbrodnie w takie słowa, że nie czuje się makabry a raczej spektakularny opis. Ta dbałość o przechodzenie w kolejne etapy śledztwa, ta pieczołowitość w kreśleniu tropów, kolejnych wątków. Mnie to wszystko ujmuje. Tu nic nie jest przypadkowo. Do tego pochylenie się w kierunku relacji międzyludzkich, powiązań i zależności między bohaterami, ukazanie ich siły, ale i słabości. No kocham tak budowaną warstwę psychologiczną. Moja fascynacja zachowaniami ludzkimi czuje się tutaj syta i zadowolona. Jestem świetny klimat, który oddaje mentalność ludzi jak i aurę miejsca. Do tego płynność kolejnych wydarzeń i zmian jakie zachodzą w bohaterach. Oraz oczywiście najważniejsze, czyli ukryty między nimi morderca. Po takiej lekturze doskonale rozumiem dlaczego kryminały zajmują tak wysoką pozycję w moim sercu. To sztuka zgrabnie połączyć tak na prawdę kilka gatunków. Przecież kryminały mają w sobie również warstwę obyczajową, czasami romansową, to także niezłe studium psychologiczne. Nie ma co ukrywać spora grupa autorów powieści kryminalnych robi to z powodzeniem. Styl autorki przypadł mi do gustu na tyle, że sięgnęłam już po kolejną serię kryminałów prosto spod jej pióra.

więc nimi pełna nadziei i oczekiwań, że to będzie niezapomniana wyprawa. Płynęłam. Dosłownie. Nie dało się zrobić inaczej, niż dać ponieść się tym spokojnym falom tego niezwykle klimatycznego kryminału. Klasyka. Spokój. Niespieszność. Klimatyczna aura. To pierwsze słowa, które przychodzą mi na myśl, gdy kończę czytać ostatnią stronę tej książki. Autorka ujęła mnie tym, w jaki sposób odsłania kolejne ogniwa łańcucha prowadzonego śledztwa. Powoli je dawkuje. Daje czas czytelnikowi, by mógł ocenić działania bohaterów, samemu podjąć dochodzenie i starać się dojść do rozwiązania zagadki. I ani odrobinę tego nie ułatwia. Tę ukrytą prawdę można poznać, ale nie obejdzie się bez trudności. I do mnie to przemawia. Nie preferuję tego, by mieć wszystko podane na tacy. Lubię być zaangażowana w historię. Tutaj taka się czułam. To, co zawsze będę popierać w literaturze to podejmowanie przez pisarzy społecznych problemów. Dla mnie takie książki mają przesłanie i są tak naprawdę „ po coś ”, a nie tylko rozrywką samą w sobie. W „ Krzyku czapli ” Ann Cleeves ukazała zjawisko samobójstwa, depresji czy sposobu funkcjonowania ośrodków zdrowia. I uważam, że należycie podeszła do przedstawienia tych wątków. O zaburzeniach psychicznych i ich konsekwencjach wciąż zbyt mało się mówi. Wciąż, mimo uświadamiania, zdaje się, że są tematem tabu. Ludzie boją się wołać o pomoc. Boją się społecznego potępienia. Wyśmiania. Wytykania palcami. Boją się słów: czubek, świr, wariat. Aż nadchodzi taka chwila, kiedy wyczerpani, poddają się. Oddają swoje życie za to, by tego strachu nie czuć. By zamknąć oczy i poczuć spokój...Co więcej, instytucje, które powinny pomagać w takich sytuacjach, umywają ręce, bagatelizują problem. A życia już nie da się odzyskać... „ Krzyk czapli ” to kryminał wart tego, by poświęcić mu swój czas. W zamian czeka na czytelnika podróż do klimatycznego Północnego Devonu, gdzie czai się zło, które nie emanuje przemocą i brutalnością, lecz spokojem, który potrafi być złudny. Polecam.

wszystkim fanką rodzimej literatury, to w zeszłym roku oczarował mnie "Długi zew" i nie mogłam się doczekać kolejnego tomu tej serii. "Krzyk czapli" ani trochę mnie nie rozczarował, wręcz przeciwnie, był dokładnie taki, jak oczekiwałam. Można go czytać bez znajomości poprzedniej książki, bo mamy tutaj zupełnie inną sprawę kryminalną, a kilka wspomnień poprzedniego śledztwa nie zdradza jego zakończenia, ale oczywiście zachęcam to sięgnięcia także po "Długi zew", by lepiej poznać głównych bohaterów i całą społeczność. Ann Cleeves nie tylko maluje piękne obrazy północnego Devonu, ale pod warstwą drobiazgowego i żmudnego śledztwa przemyca też wiele ważnych tematów. Tym razem funkcjonowanie ludzi z zespołem Downa odgrywa raczej marginalną rolę, bo autorka skupiła się na problemie samobójstw. Nie mogę zbyt wiele o tym napisać, żeby przypadkiem nie zaspojlerować, bo ten wątek odgrywa ważną rolę w intrydze kryminalnej, ale poruszył mnie do głębi. Interesujące były także kwestie związane z tym jak funkcjonuje brytyjska służba zdrowia, a przede wszystkim organizacje mające na celu ochronę praw pacjentów. Między wierszami można wyczytać jeszcze więcej, choć te dwa zagadnienia zdecydowanie dominują. Muszę przyznać, że dla mnie to tło społeczne w książkach zaczyna być coraz ważniejszym elementem, lubię czytać o "czymś", a nie tylko tak czysto rozrywkowo. Cieszę się więc, że ta głębia w powieściach staje się powoli trendem, zwłaszcza gdy jest wykonana tak dobrze jak w "Krzyku czapli". Zaczynam zżywać się ze śledczymi z tej serii. To główne trio tak mocno różni się między sobą, że każde z nich irytuje na swój sposób, ma swoje dziwactwa, ale i mocne strony, na których korzysta cały zespół. Najwięcej mojej sympatii przypada bez wątpienia Jen - nieidealnej matce, zaangażowanej policjantce, trochę porywczej, ale potrafiącej utrzymać swoją osobowość w ryzach. Jakość kryminału powinno się jednak oceniać poprzez intrygę, morderstwo i śledztwo, więc jeśli miałabym to krótko podsumować, wystarczyłoby zwykłe "wow". Wielowątkowość to jedno, ale ilość tropów i potencjalnych podejrzanych była naprawdę imponująca, a gdy już wydawało się, że jeden z nich nie będzie w stanie wykręcić się dzięki zebranym dowodom, nastąpił mocny zwrot akcji. "Krzyk czapli" to kryminał w angielskim stylu, niezwykle klimatyczny, choć bez genialnego śledczego w stylu Poirota. Na każdy trop zespół Matta Venna musiał ciężko zapracować, co czyni całą fabułę upiornie realną. Moje 8/10.