Mimo twoich kłamstw

psychologiczna proza. Czy pierwsza rysa zaczyna się wtedy, gdy trzaska się drzwiami i wychodzi z domu? czy już wtedy, kiedy nie zauważa się drugiej osoby? Siedzi się na tej samej- wspólnej kanapie i przegląda internetowe newsy w telefonie? Nie pyta jak Ci minął dzień? Nie pielęgnuje się rytuałów, takich jak wspólne śniadanie czy nie podejmuje się razem decyzji nawet w takiej głupiej sprawie jak wybór żakietu, spódnicy? Pralki czy lampy do salonu? Trudno to stwierdzić... Ale wierzę, że nikt kto był w szczęśliwym związku, tak ad hoc nie wskakuje do obcego łóżka. W powieści mamy świetnie wypośrodkowany ten problem. Bo czy choć jedno zdradziło, nie oboje są winni? ( tak, niejeden mnie zlinczuje za tak postawioną sprawę, bo każdy związek jest inny! Też prawda!) Nie wszystko jest czarne albo białe - jest wiele odcieni szarości. Pokazane meandry uczuć, perspektywy wszystkich zainteresowanych w tym trójkącie. Bo sednem miłości jest szara codzienność i proza życia. Najbardziej mi się tutaj podobało to, że nie ma oceniania, pokazany jest cały proces oddalania się od siebie osób, które kiedyś były bardzo blisko. Zazwyczaj tak jest, że wina leży po obu stronach. Kluczowa jest rozmowa, zawsze! a nie odwracanie się od problemów, czy zamiatanie ich pod dywan. Kobieca, życiowa, mądra i wzruszająca. Polecam !