Mokradła

wody, ale da się tamtędy przejść suchą stopą. W książce Marii Turtschaninoff stanowią przez lata nieodłączny element życia i egzystencji ludzi mieszkających w pobliżu, by w końcu stać się bohaterami jej powieści. Jest to opowieść rodzinna, sięgająca XVIII wieku, kiedy to powstała niewielka osada Nevabacka. To miejsce, na przestrzeni lat, będzie świadkiem olbrzymiego szczęścia, ale też smutku, będzie miejscem radości, ale i tragedii. Będzie niemym obserwatorem życia rodzinnego i pokoleń następujących po sobie. Będzie adwokatem przyrody, z którą ludzie nie zawsze chcą współpracować. Nie jest to powieść pełna patosu, a delikatna, czasem romantycznie naiwna, a kiedy indziej oniryczna opowieść o życiu. O miłościach, które były, rzeczach, które się wydarzyły, o żalu, wdzięczności, o emocjach towarzyszących odchodzeniu ukochanych bliskich. Mamy tu niebywale delikatne historie, sportretowane w sposób wysoce kulturalny i delikatny. Dramatyczne i niejasne losy bohaterów to szalenie wrażliwe, pełne nieporozumień i niesnasek kompendium wiedzy o ludziach żyjących obok nas. Bohaterowie są bardzo ludzcy i prawdziwi. Popełniają błędy, są nieidealni i tacy, jakich widzimy nie raz we własnych bliskich. Książka pełna jest wspomnień, opowieści o przeszłości i czasach sprzed kilkudziesięciu dekad. Dzięki temu, czytelnik ma szansę nie tylko poznać życie i charakter bohaterów, ale też zderzyć te dwa światy ze sobą, porównać ich zachowania, światopogląd i zagłębić się w ich myśli. To bardzo skomplikowany, ale ładnie i logicznie zrobiony zabieg. Muszę też wspomnieć o tym, że książka w żadnym razie nie jest melodramatyczna, a czytelnik nie zostaje unurzany w oparach smutku i rozpaczy. To jest opowieść, z której można wysnuć mnóstwo wniosków, ale jakie one będą zależy od indywidualnych preferencji odbiorcy.

się tylko z trwogą i żądzą spotykam. Ludziom na tym wyłącznie zależy, by mnie sobie siłą podporządkować. - Jej głos dźwięczny jest, głęboki, tak jak i troska. - Ubliża to mnie i moim współbraciom. Ludzie grabią, biorą, co chcą, nic w zamian nie dając. Dlatego zastanawiam się nad tą miłością, o której pastor prawi. Bo też ja jej w ogóle nie zauważam." ************ Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich przyzwyczaiła nas, czytelników do wyjątkowych historii, nie inaczej jest i tym razem. Opowieść o człowieku i naturze. Wielopokoleniowa saga osadzona na terenach bagien. Ludzkie pragnienia i nieustający rozwój kontra siła i niezmienność przyrody. Niezwykła w formie (opowieści w powieści, które można czytać wyrywkowo lub jako całość) i subtelna w odbiorze. "Mokradła" to nastrojowa historia przepełniona spokojem, niosąca ze sobą bezcenne chwile wytchnienia. Idealna na długie jesienno-zimowe wieczory.

i korowód postaci związanych krwią, pochodzeniem i wspólnym dziedzictwem. Zachwycają opisy nordyckiej flory i fauny, zmienności pór roku, związku człowieka z naturą. Przyroda w książce Marii Turtschaninoff bywa schronieniem, ale też pułapką – daje i odbiera, karząc surowo tych, którzy nie okazują jej szacunku. "Mokradła" otulają zapachem lasu, bagienną mgłą, tajemniczym śpiewem i stukaniem dzięcioła. Mają smak malin moroszek, krowiego mleka i świeżo upieczonego chleba. To powieść, która ujęła mnie swoją epizodyczną formą; która oczarowała subtelną mieszanką magicznego realizmu, folkloru i ludzkich losów; która zachwyciła opisami przyrody. Piękna książka o rodzinnych więziach, potędze natury, pochodzeniu i przywiązaniu do ziemi. O radościach, wyzwaniach i trudach życia, miłości, stracie, wierze i pragnieniach. Głosy wielu pokoleń splecione w jedną, wspólną pieśń – nastrojową, tajemniczą, poruszającą. Wspaniała literatura (i przekład Agaty Teperek), polecam! Trafia do moich skandynawskich ulubieńców.