More Happy Than Not

wspomnieniach żeby się jej pozbyć? Niestety nadal mam spory problem z czytaniem książek Adama Silvery, zwykle nie pasuje mi w nich sposób kreowania bohaterów oraz sposób pisania tego autora. Tym razem, podczas czytania "More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie" nie było inaczej. Historia opowiada o Aaronie, młodym chłopaku, którego ojciec popełnił samobójstwo. Dochodzi on powoli do siebie po tym wydarzeniu dzięki matce i ukochanej, jednak gdy ta druga wyjeżdża na jakiś czas, w życiu głównego bohatera wszystko zaczyna się komplikować. Poznaje nowego przyjaciela, z którym zaczyna łączyć go coraz więcej, co przeszkadza niektórym osobom z otoczenia Aarona. Akcja w książce ma dwie fazy. W pierwszej, na początku jest dosyć powolna, rozleniwiona. Poznajemy tam bohaterów i ich problemy, marzenia. Drugą fazą jest moment, w którym akcja nagle przyśpiesza, docieramy do finału historii. Jeśli chodzi o język pisania autora, to nadal mam z nim dosyć spory problem, o czym wspominałom już wcześniej. Bohaterowie także nie przypadli mi do gustu, jednak moim zdaniem są trochę przyjemniej napisani, niż bohaterowie innych książek Silvery. Poruszane są w tej książce takie problemy jak śmierć rodzica, myśli samobójcze, problemy z zaakceptowaniem orientacji innej niż heteroseksualna przez otoczenie. Ciekawym elementem historii jest Instytut Leto, który daje możliwość usunięcia wspomnień, co jest w moim odczuciu najbardziej udanym i najciekawszym wątkiem całej historii. Książkę jednak polecam, jest warta przeczytania choćby tylko ze względu na wcześniej wspomniany przeze mnie Instytut Leto. Być może wy, w przeciwieństwie do mnie, znajdziecie z Aaronem i autorem wspólny język.

książka budzi we mnie jednak mieszane emocje. Szesnastoletni Aaron Soto nie może się pozbierać po samobójstwie ojca. Kiedy jego dziewczyna Genevieve wyjeżdża na kilka tygodni, chłopak spędza czas czas z nowym znajomym, Thomasem. Co z tego wyniknie? Czy Aaron będzie musiał wybrać między Genevieve a Thomasem? A może podda się zabiegowi wymazania pamięci oferowanego przez Instytut Leteo? Dawno książka nie budziła we mnie aż tak sprzecznych emocji. Z jednej strony uważam tę powieść za genialną, a z drugiej za beznadziejną. Genialna, bo przedstawił świetną historię, która zapada w pamięć. A beznadziejną, bo nie przypadło mi do gustu zakończenie, które niszczy moje wrażenie o książce. Moim zdaniem autor mógł to trochę rozegrać inaczej, bardziej wiarygodnie. Narratorem „More happy than not” jest Aaron. Autor nie idealizował go, przedstawił go realnie. Miał on swoje problemy, które nie były bagatelizowane mimo wieku postaci. Dąży do tego, aby okryć, kim jest, co da mu szczęście. Był on młodym chłopakiem, któremu przydarzyło się w życiu dużo złego, ale stara się znaleźć swój happy end. Inne postacie zdawały się zepchnięte na margines. Owszem, dobrze nakreśleni byli Genevieve i Thomas, ale reszta występowała jako imię, jako wypełnienie dziur. Sama przepadłam w książce od pierwszych stron. Momentami się lekko dłużyła, ale nie na tyle, by nudzić. A już po połowie było niemożliwe odłożyć powieść chociaż na moment! Autor zafundował taki zwrot akcji, że aż opadła mi szczęka. Zaskoczenie mogło budzić też zakończenie, które moim zdaniem było naciągane. Autor poruszył w książce wiele ważnych tematów. Odkrywanie siebie i własnej seksualności, przemoc, bierne reagowanie na nią. Pojawił się także problem samobójstwa i radzenie sobie po nim przez osoby z rodziny. Podobał mi się też pomysł, aby wszystko rozgrywało się w alternatywnej rzeczywistości, gdzie możliwe się wymazanie sobie wspomnień. Są obecne rozważania, czy jest to dobre czy złe, do czego to prowadzi. Ta książka była dość dobra, ale nie znajduje się w moim prywatnym rankingu najlepszych powieści. Książkę jednak polecam, bo warto zaznajomić się z tą pozycją.

mi tylko przeszłość", które naprawdę mi się podobało. Otrzymujemy tu niełatwą historię o szesnastoletnim Aaronie, którego ojciec popełnił samobójstwo. Pomimo kochającej matki i dziewczyny blizna na nadgarstku nie pozwala mu zapomnieć o trudnej przeszłości. Gdy jego dziewczyna Genevieve wyjeżdża na obóz artystyczny, Aaron poznaje Thomasa, którego obecność zapoczątkuje wiele przyszłych zdarzeń. To powieść obyczajowa, ale z małym wątkiem science-fiction dotyczącym instytutu Leteo, który zajmuje się tłumieniem wspomnień. Adam Silvera ma niezwykłą umiejętność przekazywania emocji, opisywania doświadczeń bohaterów w sposób, który po prostu trafia do czytelnika i porusza do łez. Jego powieści mają bardzo specyficzny klimat i nie są łatwą przeprawą, ale przez to zachwycają. Początek tej powieści absolutnie nie zapowiada kalibru przyszłych wydarzeń, które absolutnie mnie rozbiły. Miałam ciarki na plecach, uroniłam łzy, współczułam bohaterom. Historia ta przekazuje bardzo ważne wartości, a wśród nich tolerancję, której zaszczepianie jest tak ważne w dzisiejszych czasach. W niezwykle szczery i brutalny sposób pokazane jest do czego prowadzi nietolerancja. Oprócz tego mamy tu wątki, które opowiadają o tym, jak ważne jest bycie sobą, ile znaczą dla nas wspomnienia i jak duży mają na nas wpływ oraz jak istotne jest wspierające otoczenie. Coś wspaniałego! Styl autora jest bardzo specyficzny. Zwykle oszczędny w środkach, a przez to prostolinijny, szczery. W przypadku opisu emocji jak najbardziej mi się to podobało. Jednak, gdy chodzi o opisy wnętrz, czy osób chciałabym otrzymywać trochę więcej informacji, nieco bogatsze opisy, ale to czysto personalne odczucie. Chciałabym również, aby niektórzy bohaterowie byli nieco bardziej rozwinięci, po prostu chciałabym wiedzieć o nich nieco więcej. Nie zmienia to jednak faktu, że byli bardzo dobrze wykreowani, prawdziwi. Najbardziej polubiłam oczywiście Aarona, ale także Thomasa - to ten typ postaci, które z chęcią spotkałabym w rzeczywistości. "Raczej szczęśliwy niż nie" zachwycił mnie sposobem przekazywania emocji, wartościami, jakie przekazuje i ogólnie samym konceptem fabuły - z tym, co dzieje się w drugiej połowie książki jeszcze się w literaturze nie spotkałam, zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Uwielbiam klimat powieści Silvery, pomimo tego, że nie są łatwe i przyjemne, ale traktują o ważnych tematach i robią to w genialny, wzruszający sposób. Polecam Wam spróbować się z jego twórczością, a ja kiedyś na pewno przeczytam jego kolejną powieść - "Nasz ostatni dzień" .