Niebo odsłoni się po burzy

wszędzie i zwykle na zakończenie: "To już jest koniec, nie ma już nic, jesteśmy wolni, możemy iść...". Ale czy rzeczywiście tak jest? Ano nie, bo myśl o tym epickim finale, osobistym dramacie i lekcji o nadziei w obliczu rozpaczy, nie pozwala na oddech. Kac więc pozostał literacki i trudno się będzie z niego otrząsnąć. To nie będzie lekka i przyjemna, magiczna podróż przez fascynujące uniwersum, a obraz pełen okrucieństwa, przemocy, zdrady i śmierci. I choć przez mrok przebijają się iskry miłości, przyjaźni i lojalności, to nie będzie go tyle, by odsapnąć przed ostateczną bitwą. Autorka nie upiększa rzeczywistości, a pokazuje ją w całym jej ciężarze, jednocześnie dając czytelnikom coś niezwykle cennego, czyli nadzieję. To właśnie ona jest motywem przewodnim całej serii, ukryta pod warstwami bólu i straty, wszak nadzieja to iskierka, żar, nasiono i jest zawsze obecne, nawet jeśli niewidoczne. I to ono prowadzi bohaterów przez kolejne próby. „Niebo odsłoni się po burzy” nie jest zwykłą powieścią fantasy. To książka, która zaniepokoi tych, którym teraz w życiu jest wspaniale i są szczęśliwi, ale równocześnie pocieszy tych, którym wcale dobrze się nie układa. Historia wyrywa czytających z wygodnych pieleszy, zmusza do przeżywania całego wachlarza emocji, począwszy od miłości, poprzez gniew, żal, namiętność, aż do wyrzutów sumienia i nadziei. To powieść, która rozdziera na strzępy cal po calu, aż serce boli, a łzy pojawiają się w kącikach oczu i płyną bez końca. Tahir nie pisze o świecie, jaki chcielibyśmy oglądać na co dzień, ale przecież on nie jest kolorowy, ponieważ trwają konflikty zbrojne, głód, ludobójstwo. I autorka pisze o życiu właśnie. O brutalnym świecie, często niesprawiedliwym, pełnym straty i tęsknoty, ale złożonym również z krótkich momentów szczęścia, które czynią całą podróż wartą przeżycia. Dla wielu czytelników „Niebo odsłoni się po burzy” będzie czymś więcej niż kolejną książką fantasy. Będzie przeżyciem, które trudno zakończyć. Ostatnia strona powieści wcale nie przynosi ulgi, raczej wymaga, by się z tego otrząsnąć, by przemyśleć to, co się wydarzyło. Autorka zamyka cykl, nie zostawiając złudzeń: to koniec historii, koniec pewnej podróży, bowiem każda historia ma swój kres. Książka staje się więc nie tylko opowieścią o bohaterach, ale także o samym czytelniku. Zmusza do refleksji nad własnym życiem, nad stratami, nad nadzieją i nad tym, jak radzimy sobie z bólem. To powieść, która wymyka się prostym klasyfikacjom. To epicki finał sagi fantasy, dramat o żałobie i stracie, lekcja o lojalności i miłości oraz opowieść o nadziei, która przychodzi w najciemniejszych chwilach. Sabaa Tahir stworzyła historię, która nie tylko porywa, ale i rani, a mimo to daje ukojenie. To książka, którą trudno odłożyć i o której trudno zapomnieć. Książka, która zostaje w sercu, nawet jeśli rozdziera je na strzępy.

bardziej niepokojący plan i tylko Laia może go powstrzymać. Będzie jednak potrzebowała sojuszników. Podobnie jak Krwawy Krogulec, która musi odbić stolicę z rąk najeźdźcy i wyrwać imperium ze szponów Komendantki. Do ich walki przyłącza się także Łowca Dusz, pragnący zachować niepewną równowagę między światem żywych i umarłych, choć będzie to od niego wymagało ponownego zanurzenia się w uczuciach, o których z powodzeniem już zapomniał. Świat chwieje się w posadach i wydaje się, że tylko ta trójka może go uratować przed całkowitym chaosem. Są takie książki, przy których już przed czytaniem wiemy, że możemy się spodziewać złamanego serca. Wiemy i wydaje nam się, że to nic takiego, że jesteśmy na to gotowi. A jednak okazuje się, że na tę historię nic nie może nas wystarczająco przygotować, bo Sabaa Tahir nie łamie serc. Ona je rozdziera, orze, wbija w nie szpilę za szpilą, aż nie pozostaje ani jeden kawałek, który nie płonąłby z bólu. Bo "Niebo odsłoni się po burzy" to nie pierwsza lepsza książka i zdecydowanie nie pierwsza lepsza młodzieżówka (o czym wspominałam już wielokrotnie). To niesamowicie realistyczna i brutalna historia o odwadze i poświęceniu, o walce o wolność, obowiązku, przyjaźni, miłości i stracie. A przy okazji to książka, której z każdym kolejnym słowem coraz bardziej będzie się bali czytać, ale równocześnie nie będziecie mogli się od niej oderwać. Książka, która w jednej sekundzie wywoła Wasz uśmiech, by w kolejnej znienacka wycisnąć z Was potoki łez. Książka, która zostawi Was całkiem rozbitych, z poczuciem smutku, straty i niesprawiedliwości. I uwierzcie mi, będzie warto. Po raz kolejny podkreślę fakt, że autorka kreuje świetne postaci - zarówno protagonistów jak i antagonistów. Niezwykle fascynujący jest fakt, że ich wspólną i najbardziej tragiczną cechą jest to, że zdają się kochać zbyt mocno, prowadzi ich to jednak do bardzo różnych wniosków i celów. W końcu widzę w Lai ten płomień, tę iskrę, o której wszyscy mówią od pierwszej części. Elias jest cudownie skonfliktowanym bohaterem, a jego wątek to kwintesencja smutku i poświęcenia. Jednak moje serce już dawno zdobyła Krwawy Krogulec i pozostaje moją najulubieńszą postacią w całej serii. Widziałam, jak ktoś w opinii do jednej z poprzednich części napisał, że świat nie zasługuje na Helene i jej młot bojowy i nie mogłabym się bardziej z tym zgodzić. Jeśli chcecie silnej bohaterki - naprawdę silnej bohaterki - która nie poddaje się mimo wszystkich przeciwności, która walczy do samego końca - nie dla siebie, ale dla tych, których kocha i której serduszko może pomieścić w sobie tyle miłości i oddania, mimo, że zostało rozbite na kawałeczki, to nie znajdziecie lepszego przykładu niż Krwawy Krogulec. A Krwawy Krogulec modlący się w ciemności, by los pozwolił jej umrzeć zanim odbierze jej wszystkich, których kocha, to już w ogóle moje nowe rzymskie imperium, co pasuje tym bardziej, że świat w serii został wystylizowany właśnie na to imperium. "Niebo" oferuje nam też nasz nowy ulubiony sposób na powiedzenie “kocham cię” bez mówienia “kocham cię”, finał najbardziej boleśnie powolnego slow burnu oraz rozpaczliwie pozbawiony nadziei na szczęśliwe zakończenie romans, za który i tak ciągle będziecie trzymać kciuki, z yearningiem, który aż boli i przecudownie intymną, delikatną, łapiącą za serce sceną. Oprócz tego w książce nie brakuje oczywiście akcji - w końcu dostajemy wielki finał zmagań tylu różnych osób. Autorka domyka wszystkie istotne wątki, podaje nam rozwiązania nurtujących nas od dawna tajemnic. Jedna rzecz, której spodziewałam się od drugiej części, okazała się prawdą, więc jestem dumna z moich zdolności dedukcyjnych. Cały czas towarzyszy nam mnóstwo emocji, kolejne wydarzenia spadają na nas niczym ciosy w momentach, w których najmniej się ich spodziewamy, i nie pozwalają nam odłożyć książki. A potem nadchodzi zakończenie, gdy w końcu wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce. Mogłabym pisać dalej o kolejnych zachwytach, kolejnych wylanych łzach i o tym, że prawdopodobnie po przeczytaniu tej historii już nigdy nie będziecie mogli myśleć o niej bez poczucia straty. Zamiast tego napiszę tak: gdybym mogła Was przekonać do przeczytania tylko jednej książki w tym roku, to byłaby to właśnie ta książka (to trochę oszustwo, bo seria ma cztery części, ale wszystkie są dobre, więc nie będziecie żałować!).