Niewidzialna dziewczyna

sięgnięcia po inne tytuły, ale zacznijmy od początku. "Niewidzialna dziewczyna" wydaje się przedstawiać równolegle trzy historie. Rodziny Fours, na którą składa się kontrolująca żona Cate, psycholog dziecięcy Roar i dwójka dzieci - nieco kłopotliwa Georgia i niezwykle spokojny Josh. Na przeciw tej rodziny, u swojej ciotki wynajmuje mieszkanie Owen. Trzydziestotrzyletni mężczyzna kompletnie nie radzi sobie z kobietami, co popycha go do zaangażowania w incelskie strony internetowe. Wszystkie te postaci łączy osoba Saffyre. Siedemnastolatka znika w nieznanych okolicznościach. Swego czasu uczęszczała na terapię do Roara, widywała także Owena (nazywanego przez nią Clivem), ale czy tylko oni mogą mieć coś wspólnego z jej absencją? Ciekawy thriller, którego narracja jest prowadzona z perspektywy poszczególnych osób, co zdecydowanie bardziej pozwala się wczuć w emocje bohaterów. Dużo niejednoznaczności, wodzenia za nos. Zdecydowanie polecam, szczególnie ze względu na w pełni satysfakcjonujące zakończenie.

akcja ma miejsce w Wielkiej Brytanii. Oczywiście chodzi mi o książki których nie czytałam opisu ani nie czytałam nic o autorce. Te książki mają już na pierwszej stronie ten nieporównywalny z niczym klimat. Przyznaję że nie doceniłam tej pozycji od razu. Fabuła zyskuje dopiero przy bliższym poznaniu Owena i Saffyre, bo osobowość pani Cate matki i żony cenionego psychologa dziecięcego Roana, pozostawia wiele do życzenia. Taka bezbarwna i przytakująca osóbka. Jednak jej rodzinka wręcz przeciwnie, wiele się wokół niej wydarzy. Książka porusza temat o którym nie miałam zielonego pojęcia to pierwszy plus. Kolejnym jest rosnące wraz z rozwojem zaciekawienie. Wielowątkowość która nie męczy a precyzyjne scala to ostatnio moje ulubione wnętrze książki. Podczas lektury nieuniknionym będzie zdanie sobie sprawy z tego jak mało można wiedzieć o członku swojej rodziny. Jak łatwo być ale nie widzieć i nie słyszeć ich obok. Lubię takie fabuły które dzięki swojej głębszej analizie problemu stopują i choć przez chwilę sprawiają że zastanawiam się lub analizuje swoje doświadczenie na jej podstawie. "Niewidzialna dziewczyna" to zbiór ciekawych osobowości i mieszanka społeczna. To taka bardzo bliska historia która może dziać się bardzo blisko każdego z nas ale przede wszystkim to przestroga przed pozorami które tak bardzo potrafią mylić.

samemu się przekonać i sięgnąć po daną książkę. :)

 Winny, niewinny... Tak w kółko... Kto odpowie mi na pytanie, dlaczego tak łatwo przychodzi nam osądzać i oceniać? Dlaczego bardziej ufamy ludziom, którzy mają tradycyjny model rodziny, aniżeli tym, którzy z jakiegoś powodu są inni, może sami, albo zmagają się z trudnościami? Skąd w nas przekonanie, że uśmiechnięty mąż, który dużo pracuje i wieczorami wychodzi biegać to ideał? Kto widzi kobietę, która stoi za nim, z nieco podkrążonymi oczami, robiącą zakupy, gotującą obiad, wychowującą dzieci i często przymykającą oczy?

 Kłamstwa, wszędzie kłamstwa, czy raczej prawda, w którą chcemy wierzyć? Czasami jedynym wyjściem z sytuacji jest poszukiwanie sprawiedliwości na własną rękę, tylko gdzie może zaprowadzić ta dość wyboista droga?

Wszystkich bohaterów łączy jedno, próbują zarzucić kotwicę w życiu, które nie do końca im odpowiada, w którym należy mówić tylko to, czego się od nas oczekuje...

 Trauma, poczucie niesprawiedliwości, lęki, pomówienia i coraz więcej ofiar czyjejś nieokiełznanej żądzy. Kto stoi za czynami zasługującymi na potępienie, kto jest odpowiedzialny za strach kobiet, które samotnie wracają do domu? 

To thriller psychologiczny, w którym nie ma zawrotnego tempa, szybkiej akcji, ale rekompensują nam to przemyślenia i warstwa psychologiczna bohaterów, ujawniane stopniowo fakty, dzięki czemu tę historię czyta się szybko i płynnie. Momentami miałam wrażenie, że klimat tej książki był zbliżony do książek B. A. Paris, którą bardzo lubię. Sprawdziłam już jakie inne tytuły wyszły spod pióra autorki i myślę, że po nie sięgnę, bo czerpałam dużą przyjemność z tej lektury.

intrygą, empatyczna – autorka buduje wyjątkowy klimat. Ludzie, którzy z różnych przyczyn stają się niewidzialni, widzą więcej. Niewidzialni – zamknięci w świecie swoich traum, blokad, fałszywych przekonań o samych sobie, albo ciężko zranieni. A na pewno widzi więcej tytułowa, siedemnastoletnia Saffyre, z dzieciństwem naznaczonym stratami bliskich osób i zdarzeniem NIEWYBACZALNYM, które odcisnęło piętno na jej psychice i zaprowadziło do gabinetu psychoterapeuty Roana. Rodzi się z jej strony niewytłumaczalna więź z człowiekiem, który pomagał jej uporać się z problemami. Potajemnie obserwując mężczyznę odkrywa, że być może jego wizerunek kompetentnego specjalisty, idealnego ojca i męża to tylko suma półprawd… Owen, trzydziestoparoletni nauczyciel informatyki, to też człowiek niewidzialny, wycofany, obarczony ogromem kompleksów, żyjący na pograniczu społeczeństwa. Dopiero absurdalna sytuacja, w którą zbiegiem okoliczności wplącze się w pewną walentynkową noc, obudzi w nim potrzebę zmiany. Obudzi go w ogóle! Książka porusza problematykę przemocy seksualnej oraz społecznego wykluczenia i napiętnowania. Pomimo tego, że tematyka wydaje się być trudna lektura nie jest przygnębiająca. Kolejne odsłony akcji dobitnie wskazują, że tak naprawdę każdy z bohaterów ma swoje „puste przestrzenie”, do których nie dopuszcza innych. Ciekawy model narracji mieszanej – pierwszoosobowej, gdy historię poznajemy z punktu tytułowej bohaterki i trzecioosobowej, która wprowadza czytelnika w szerszą perspektywę akcji, pozwala widzieć „więcej”. Ta książka to także ciekawy głos odnośnie postrzegania męskości i kobiecości we współczesnym dążeniu do równowagi płci w każdym aspekcie życia. Polecam gorąco!

i kiedy tylko skończyłam czytać, przekonałam się, że to była naprawdę dobra lektura. Poznajemy losy trzech, z pozoru zupełnie ze sobą niezwiązanych osób. Owen Pick to trzydziestotrzyletni nauczyciel, który zostaje zawieszony w związku z oskarżeniami pod jego adresem. Wśród swoich sąsiadów, Owen uchodzi za dziwaka. Cate próbuje chronić i dbać o swoją rodzinę, dlatego coraz baczniej przygląda się mieszkającemu na przeciwko Owenowi, który pewnego razu przestraszył jej córkę, Georgie. Do tego dochodzą losy Saffyre Maddox, która postanawia podzielić się z czytelnikiem swoimi najgorszymi przeżyciami. Zawirowania losu sprawią, że historie tych bohaterów niebezpiecznie się ze sobą połączą. „Niewidzialna dziewczyna” zaczyna się całkiem niewinnie. Z pozoru sielskie życie zgranej rodziny, której zmartwieniem jest właściwie jedynie nieco dziwnie wyglądający i zachowujący się sąsiad. Nic jednak nie zwiastowało tak dramatycznych wydarzeń, które miały spaść na tę rodzinę. Z innej strony poznajemy także Owena, mężczyznę porzuconego w dzieciństwie, który nagle traci pracę i dobre imię, bo kilka jego uczennic oskarżyło go o nieodpowiednie zachowanie. Owen nie może poradzić sobie z, w jego odczuciu, zupełnie bezpodstawnymi oskarżeniami, trudno mu także znieść samotność i pomieszkiwanie u ciotki, która nawet nie darzy go sympatią. Saffyre Maddox to zupełnie inna historia. Dzięki zmienionej, pierwszoosobowej narracji i zwrotami niejako do czytelnika, czytanie o losach siedemnastolatki stają się bardziej intymne, dużo mocniej wciągają czytelnika. Nieco inny styl tych rozdziałów sprawia, że dużo łatwiej wejść w umysł dziewczyny, poczuć jej ból, traumę, jej chęć zemsty. Wydaje się czytelnikowi bliższa, stopniowo zdradzając coraz więcej wydarzeń z jej przeszłości, ale także coraz więcej emocji, jakie nią kierują. Autorka przedstawia historię Saffyre w taki sposób, że czytelnik może się zżyć z bohaterką i odnaleźć w niej cząstkę siebie. W „Niewidzialnej dziewczynie” od samego początku odczuwa się, że „coś” jest nie tak. Mimo sielskiego obrazka rodziny i teoretycznie zwyczajnego życia Owena, odczuwa się pewien rodzaj niepokoju, może jakiegoś zgrzytu, który nie pasuje do przedstawianej rzeczywistości. I dość szybko okazuje się, że nie są to bezpodstawne odczucia. Zaczyna się od „niewinnych” małych rzeczy, które gdzieś mimochodem się pojawiają, a później okazuje się, że każda z nich miała konkretne znaczenie. Z biegiem czasu każdy element wskakuje na swoje miejsce, chociaż dopiero na kilku ostatnich stronach poznajemy dokładny przebieg wszystkich wydarzeń. Ta historia odkrywa najgorsze skłonności, jakie kryją się nawet w z pozoru najbardziej porządnym człowieku. W końcu bestia w masce, to nadal bestia. „Niewidzialna dziewczyna” to thriller wnikający w psychikę człowieka, odkrywający jego dzikie instynkty, najbardziej zwyrodniałe skłonności. Oprócz tej złej strony, pokazuje także, jak silna potrafi być ludzka psychika, jak wiele jest w stanie znieść człowiek, nawet ten najmłodszy. Niemniej, pokazuje także jak bardzo trauma, nieprzepracowane wydarzenia, mogą oddziaływać na późniejsze, dorosłe życie. I w końcu pokazuje też, że nawet drobnostka może złamać najsilniejszego człowieka, jeżeli uderzy w odpowiedni punkt. Z pozoru dziwna książka, przeradza się w odkrywający ludzką psychikę thriller, który powoli buduje napięcie, ale utrzymuje w nim czytelnika do ostatniej strony. Nutka niepokoju i tajemniczość tylko podbudowują całą atmosferę, co w połączeniu sprawia, że chce się poznać całą historię od razu, bez zatrzymywania się. Ja bawiłam się naprawdę dobrze podczas czytania „Niewidzialnej dziewczyny” i mam nadzieję, że Wy też będziecie.

Nic bardziej mylnego. W tę historię trzeba wejść całym sobą, nie stawiając jej żadnych oczekiwań, a przeżywać ją razem z bohaterami. Akcja powieści rozwijała się od początku bardzo powoli, jednak Autorka od początku daje czytelnikowi odczuć niepokojący klimat. Niby nic wielkiego się nie dzieje, a jednak wiadomo, że wydarzy się coś złego. Ten nastrój od początku tworzą bohaterowie: ich przemyślenia, zachowanie, odbiór rzeczywistości. Dodatkowo Lisa Jewell do samego końca nie zdradza czytelnikowi, na czym polega intryga. Mamy tu tylko oskarżenia, podejrzenia i próby dojścia do prawdy. "Niewidzialna dziewczyna" to nie jest jednak thriller, w którym intryga jest postawiona na pierwszym miejscu. Liczy się w nim przede wszystkim warstwa psychologiczna bohaterów i do samego końca to ten aspekt jest stawiany na piedestale. Autorka w przemyślany sposób wykreowała postaci – są one złożone, a postrzeganie ich nie jest oczywiste dla odbiorcy. Bo: z jednej strony Autorka pokazuje nam bohaterów z perspektywy nich samych, a z drugiej z perspektywy osób z zewnątrz, czyli sąsiadów, rodziny. Każdy z nich czymś się wyróżnia, a na uwagę zasługuje w szczególności Owen i Saffyre. Tak oryginalnych bohaterów dawno już nie spotkałam. Mam świadomość, że to thriller, który nie wszystkim przypadnie do gustu. Dla mnie jest to jednak przede wszystkim historia o samotności, próbie poznania siebie i radzeniu sobie z tym, co wydarzyło się w dzieciństwie. Polecam!

że tęsknię za czymś, co szczególnie w angielskiej literaturze jest naturalne, a w naszej rodzimej rzadko spotykane, a nawet jeśli już występuje, to w dość specyficznym wydaniu. Mowa tu o klimacie. Nic nie relaksuje mnie tak jak ta typowo brytyjska niby flegmatyczna a jednak trzymająca w napięciu akcja.  Lisa Jewell była jedną z niewielu zagranicznych autorek, po której książkę sięgnęłam w zeszłym roku i jej klimatyczność mnie oczarowała. Do dziś pamiętam "Idealną rodzinę", choć może fabuła nie była szczególnie wyjątkowa, to otoczka wokół niej zapisała tę powieść w mojej pamięci. Ale "Niewidzialna dziewczyna" to już prawdziwa petarda. W tym thrillerze jest wszystko - klimat, nieoczywiste wątki, zwroty akcji, nieszablonowa historia.  Uwielbiam różnorodną narrację i taką autorka tu zastosowała. Oprócz kilku perspektyw z podziałem na narrację pierwszo- i trzecioosobową, także czas akcji został parę razy przemieszany. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić lepszej konstrukcji książki.  Jednak fabularnie... podczas lektury, często myślałam o tym, że dawno nie czytałam tak trzymającej w napięciu powieści. To nie tak, że na każdej stronie czaił się trup, zupełnie nie tak. Lisa Jewell w niezwykle umiejętny sposób budowała niepokój w warstwie psychologicznej, konsekwentnie mieszała tropy, sprawiając, że żadnemu z bohaterów nie byłam w stanie zaufać. Czy nie o to właśnie chodzi w thrillerze? Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie zakończenie. Jest szokujące, ale po takiej dawce emocji, oczekiwałam czegoś, co po prostu pozbawi mnie tchu, a tymczasem dostałam coś, o czym nie mogę napisać nic, by nie zasugerować niczego tym, którzy jeszcze jej nie czytali. Na pewno z takim rozwiązaniem się jeszcze nie zetknęłam, ale mówiąc szczerze, nie chciałabym znowu czegoś takiego przeczytać.  "Niewidzialna dziewczyna" to znakomity, klimatyczny i emocjonujący thriller psychologiczny, który trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Jego zakończenie jest oryginalne i szokujące, więc warto się przekonać, czy takie rozwiązanie przypadnie Wam do gustu.  Moje 8/10.