Skrucha

z herbatą. Czy to kwestia powieści? Czy może reklamy obiecującej taką moc wrażeń, że świat wręcz runie 🤔 Nie wiem, nie potrafię na to odpowiedzieć. Czytało się doskonale, ale wciąż był jakiś lekki niedosyt. Historia brutalna i wciągająca, owszem, ale całość przypomina trochę długi podcast true crime – momentami ciekawy, momentami przegadany, a czasem człowiek się łapie na tym, że sprawdza, ile stron zostało do końca. Autorka dobrze punktuje toksyczność internetu i naszą zbiorową obsesję na punkcie zbrodni – to zdecydowanie najmocniejszy element książki. Ale jeśli ktoś liczy na fabularny nokaut albo emocjonalny rollercoaster, to raczej poczuje się tak, jakby zamówił pikantne danie, a dostał coś na łagodnie. Wróćmy do pytania ,,czy to wina powieści?" Pióro rewelacyjne, pomysł świetny, postacie pełne życia, no może poza jedną, ofiarą. Dlaczego więc nie było u mnie efektu wow? Może zbyt wiele widzę każdego dnia w socjalach, za wiele hejtu spotykam w sieci, nie personalnie do mnie, ale i tak uderzającego w kogoś kto nie wyobraża sobie nawet, że tak można. Zbyt często zastanawiam się co jest z tymi ludźmi, że zachowują się w taki sposób? Może nasza codzienność mimo pozorów spokoju i równowagi, jest po prostu zbyt brutalna. Przyzwyczaja nas po cichu do tego, że można więcej i więcej, że granice norm powoli się przesuwają. Jak widać, ta lektura zostawiła mnie z wieloma pytaniami i będą one długo siedzieć mi w głowie. To chyba dowód na to, że warto po nią sięgnąć, bo daje do myślenia.

tak gęsto! do złego popchnęła ta czerń! to zło! a dobroć zniknęła... młodość w ciemności oddała się ręce dzikie i splamione skąpane w kruchości czyjegoś bólu złaknione szepty drżały myśli się skruszyły uczucia drgały sumienia spustoszyły przyjaźń i nienawiść tak siebie są blisko te młode życia upadły tak nisko bez win obmycia bez skrupułów sumienia bez współczuć i bez skruszenia... jej już nie ma a mogła żyć! zabrane marzenia zerwana ta nić! to ręce okrutne jej rany zadały to umysły zgubne życie jej odebrały... Młodość kończy się tam, gdzie rodzi się w niej czerń. Dorastanie. Podążanie. Szukanie. Drogi. Bycia. Czegoś wątłego. Próżnego. Czego można złapać się i z tym iść. Trzy nastolatki. One wybrały to czarne. Ciemne i złowrogie. Co popycha. Co gnieździ się w umyśle i go drąży. Wydłubuje empatię i sumienie zdeptuje. Internetowe życie przelane na rzeczywistość. Przerażajaca matnia i fascynacja złem. Krok na przód. Krzywda. Cios. Ogień. Zadanie bólu. A młodość skruszona. Spalona. Odeszła. Nie ma życia. Zostało zło. A czy żal pozostał? Tutaj młodość to nienawiść. Szepcząca. Skubiąca. Pod skórą drżąca. Warstwy umysłu gęste jak smoła od tego, co wywleka się na wierzch. A to nic innego, jak dzieciństwo, które kształtuje. Relacje rówieśnicze, które determinują. Toksyczna internetowa społeczność, wczepiająca się w tych młodych ludzi. Prowadząca ich za rękę ku przepaści. A w tym wszystkim jest własne odbicie. Przerażające. Kpiące. I pełne tego, co czarne. Tego, co duszę oblepia złym. „Skrucha” jest próbą spojrzenia na tragedię przez pryzmat życia nastolatek, które ograbiły młodą dziewczynę z życia. To balans między prawdą a wyobraźnią. True crime w fikcyjnej odsłonie. Dla mnie coś nowego, świeżego. Niepokojące literackie doświadczenie. Niepozbawione wad. Dość nierówne. Chwilami nużące, chwilami mocno pochłaniające. Ale na pewno bardzo fascynujące. Polecam.