Wierzyliśmy jak nikt (wyd.2)

„Porywająca opowieść... Nie oderwiecie się od tej książki”.

„Wciąga i urzeka”.

„Ciepło i czułość, które autorka ma dla bohaterów, sprawiają, że z każdą kolejną stroną i każdą kolejną śmiercią czytelniczce pęka serce. Makkai opowiada też o tym, jak wśród przyjaciół znajdujemy rodzinę, kiedy ta prawdziwa się od nas odsuwa.”

„To powieść o potrzebie empatii, zrozumienia. Powieść o tym, jak radzić sobie ze stratą, jak radzić sobie z samotnością i jak radzić sobie w życiu, w którym z jakichś względów pojawia się pustka – czasami z powodu naszej własnej winy.”

„Jest to historia ludzkiej solidarności i dzielenia się dobrem.”
Ignacy Karpowicz

„Makkai pisze o stygmatyzowaniu ludzi chorych, o lęku przed chorobą, o obawie przed wykonaniem testu i jego wynikiem, o utracie najbliższych, o tym, że cały świat potrafi się zawalić. Dokładnie tego samego wielu z nas doświadczyło w roku 2020.”

„Ta monumentalna powieść wciągająca do tego stopnia, że czytając ją, zapominamy o bożym świecie, a lektura staje się, paradoksalnie, czynnością ucieczkową, to rzadkie dziś ucieleśnienie ducha epickiego. Mówi rzecz jasna bardzo wiele o naszych czasach – odczuwanych jako czasy schyłku (lub przełomu) – a zarazem pozwala spojrzeć na nie bez emfazy i zacietrzewienia. Już z dystansu"

„Nie ma tu ułatwień, za to pełnowymiarowa i pełnokrwista powieść społeczno-obyczajowa, rozgrywająca się powoli, w gestach, przemyśleniach, dialogach.”

„Dawno nie udało mi się wzruszyć, czytając jakąś powieść albo w ogóle sięgając do literatury, a razem z »Wierzyliśmy jak nikt« spędziłem kilka chwil ze łzami. Jest świetnie napisana. Łączy w sobie to, co powinna zawierać doskonała jakościowo fabuła.”

„Smutek w tej książce jest smutkiem wcale nie przybijającym, deprymującym, a raczej w mądry sposób wzruszającym. To naprawdę kawał dobrej literatury, który wręcz prosi się o ekranizację.”

„Część z nas rodzi się nieheteronormatywna. Tak po prostu jest. A ludzkość nadal nie potrafi tego zrozumieć i zaakceptować, uczynić w końcu zwyczajną sprawą jak kolor oczu, co – moim zdaniem - bardzo źle świadczy o ludzkości. Polecam Wam książkę o epidemii, miłości, przyjaźni i bólu utraty. Bardzo na czasie.”

„Powieść ta to uniwersalny poziom rozmowy o relacjach międzyludzkich, o środowisku, które trzyma się razem niezależnie od wszystkiego, chociaż wewnątrz kipi od dram i zdrad, i całej reszty, a mimo to po latach jest w stanie rozmawiać ze sobą i podać sobie ręce.”