Zły wybór

mniej oczywiste, niestety pamiętam o nich głównie, gdy czytam akurat powieść spod ich pióra. Te lektury sprawiają mi ogromną przyjemność, ale brakuje w nich fajerwerków, dlatego umykają przy tworzeniu wszelkich rankingów. Jednak w ostatnim czasie te "zwyczajne" doceniam chyba jeszcze bardziej. "Zły wybór" to trzeci tom serii bielskiej. Ja gorąco polecam wszystkie części, ale nie trzeba ich czytać w kolejności wydawania, bohaterowie się powtarzają, ale każda książka to jakby zamknięta historia kilkorga z nich. Mówi się, że to najmroczniejszy rozdział twórczości Hanny Greń i niewątpliwie tak jest. Tematyka jest trudniejsza, przez to i nastrój nieco poważniejszy, mniej tutaj charakterystycznego dla autorki ironicznego humoru, ale jego okruchy oczywiście udało się jej przemycić. Ta powieść jest dla mnie najmroczniejszą z tych mrocznych. Nie da się zrozumieć zła, które dotyka dzieci, nawet czytanie fikcyjnej historii o takiej przemocy budzi wewnętrzny sprzeciw, a Hanna Greń nie skupiła się tylko na jednym przypadku. Krzywdzenie dzieci jest straszne i niedopuszczalne, nie da się go stopniować, nie wolno rozważać czy cierpienie fizyczne jest gorsze od psychicznego. Przerażające jest to, że akcja tej powieści toczy się na początku lat 90., ale każdy z nas mógłby przytoczyć równie makabryczne historie z bieżących serwisów informacyjnych. O skali tej przemocy, która nie dostaje się na pierwsze strony gazet, nawet w tym kontekście nie wspominam. Cenię takie powieści, dziękuję za to, że we współczesnej literaturze rozrywkowej jest miejsce na pewne moralizatorstwo, choć lepiej zabrzmiałoby pewnie edukowanie, to właśnie na morale chciałabym się skupić. Jest on dość oczywisty - nie ma sytuacji bez wyjścia, ale trzeba chcieć je znaleźć. Milczenie i ucieczka nie sprawia, że problem znika. Wstydzić zawsze powinien się oprawca, nie ofiara. Warto komuś zaufać, dać mu szansę, bo tym samym daje się ją samemu sobie. "Zły wybór" to tytuł mający dodatkowy wydźwięk, trzeba przeczytać tę książkę, by go odkryć. Polecam każdemu, bo choć to trudna treść, to przede wszystkim wartościowa. A że Hanna Greń pisze po prostu znakomicie nie wspominałam jak dotąd, ponieważ to dla mnie już oczywistość. Moje 10/10.

dzień przynosi ból. Odziera z tego co najlepsze poprzez utrwalanie najgorszego. Zaburzone więzi jako piętno pozostają na całe życie. Szukają bezpiecznego schronienia, walczą lub uciekają, gdy nawet to nie jest możliwe, następuje bezruch, bezradność i kruchość. Dochodząc do ściany niemocy ciężko pogodzić się z traumą niekochania. Potrzeba poczuć, że życie ma sens i jest się ważną częścią świata. Bycie odrzuconym w dzieciństwie tworzy w psychice emocjonalne rany, które nie pozostają bez wpływu na wybory i decyzje w dorosłym życiu. Zima roku1993. Nastoletnia Apolonia, która znalazła schronienie w kochającym domu Ingi Piątkowskiej, staje się świadkiem rozmowy dwóch mężczyzn uwikłanych w morderstwo. Dziewczyna i jej bliscy mogą być w niebezpieczeństwie. Do domu nastoletniego Teodora wkracza fanatyzm religijny i agresja ojca. Nękany ucieka z domu. Dwudziestokilkuletni Ditmar odrzucony przez bliskich musi zmierzyć się z trudną rzeczywistością po opuszczeniu zakładu karnego. Wszystkich łączy poczucie zagrożenia, trudna przeszłość i zagadka kryminalna. Wyborny kryminał z rozbudowanym wątkiem obyczajowym. Trzeci tom serii bielskiej. Na stronach powieści, pełnej refleksji i wzruszeń, spotykamy znanych nam bohaterów, jak i nowe postacie. Atmosfera lat 90 XX wieku. Autorka fenomenalnie wprowadza czytelnika w ten okres. Otula specyficznym klimatem tamtych czasów. Policja po reorganizacji, gdzie jeszcze nie zanikły nawyki komunistycznego systemu. Raczkujące w nowych strukturach służby mundurowe zajmują się śledztwem, które intryguje. A wokół ludzie skrywający prawdziwą twarz. Hanna Greń zaskakuje, malując słowem obrazy scen erotycznych, a wpleciona góralska gwara daje niepowtarzalny klimat. Losy osób, które znalazły się w szponach zła, splatają się tworząc przejmującą historię, naznaczoną bólem. Życie w ciągłym lęku osłabia i niszczy kruche życie. Chaos myśli i brak bezpieczeństwa. Bezsilność poraża, a poczucie zagrożenia odbiera radość istnienia. Toksyczne relacje stają się początkiem najgorszego. Polecam.