Amok

"Amoku". Początek trzeciej części trylogii ma swój początek już pod koniec "Histerii". Zaginęła bowiem policjantka, koleżanka Brunona, której odnalezienie ten stawia sobie za główny cel. Niestety podczas poszukiwań daje się wplątać w nieczystą grę, a impulsywne posunięcia i brak kontroli, wpędzają go w kłopoty. Nad Brunonem zbierają się czarne chmury... zawsze błyskotliwy, zadziorny, zarozumiały i pewny siebie policjant wpada w pułapkę. Tymczasem Larysa próbuje dowiedzieć się co stoi za zagadkową śmiercią bezdomnej dziewczyny. Tropy prowadzą ją do wpływowej rodziny Hallerów. Czy jednak dziennikarka odważy się wejść w i j środowisko, by rozwiązać zagadkę? Ich posunięcia, podjęte decyzje mogą nieść za sobą poważne konsekwencje. Być może spalę tę opinię już na wstępie, ale muszę napisać, że moim zdaniem jest to najlepsza część trylogii. Po jej zakończeniu sama mam ochotę zapytać "ale dlaczego?!" Rozważając nad tym dlaczego całym sercem zaangażowałam się w tę książkę, doszłam do wniosku, że to nie tylko kwestia samej fabuły i sposobu jej prowadzenia, ale bohaterów. Bohaterów, do których tak mocno się przywiązałam, których polubiłam, mimo wszystkich przywar, jakie posiadają, mimo tego jak często byli wkurzający, jak irytowało mnie ich zachowanie. To właśnie ta sympatia sprawiła, że mocno przeżywałam każdy rozdział książki. Zakończenia nie przewidziałam, zdradzać oczywiście go nie będę, ale nie mogę się z nim pogodzić. 🥺 "Amok" to książka, która zasługuje na naprawdę wysoką ocenę i jest wysoce prawdopodobne, że trafi do mojego top10 tego roku 🙂. POLECAM!

naprawdę oczekujecie odpowiedzi, czy jednak stawiacie pytanie retoryczne. Takie zakończenie jest konsekwencją tego, co przez całą trylogię starała się nam przekazać Izabela Janiszewska. I ja, zamykając tę książkę, poczułam ogromną wdzięczność - dziękuję Ci, Izo, za to, że czarując słowami, zamiast iluzji, dałaś nam prawdę. Prawdę o życiu - bardzo rzadko jest łatwe i cukierkowe, zdecydowanie częściej musimy się mierzyć z sytuacjami, które zdają się nas przerastać. Granice między dobrem a złem zaczynają się zacierać i przychodzi moment, gdy każda podjęta przez nas decyzja prowadzi nas właśnie na ziemię niczyją, w pas szarości, na którym trudno dostrzeć czerń i biel.  Bruno musi się tym razem zmierzyć z niemal osobistą sprawą - zaginięciem swojej koleżanki z pracy. I choć doskonale wie, kto przetrzymuje Sylwię, niewiele może zrobić. Jednak komisarz nie chce się pogodzić z biernym odgrywaniem roli, w jakiej obsadził go psychopatyczny morderca. Dowody zbierane przez śledczych prowadzą na bardzo zaskakujący trop...  Larysa nie przestaje dociekać prawdy o śmierci swojego przyjaciela. Jednocześnie musi przygotować kolejny artykuł dla swojej wymagającej szefowej. Gdy wkroczy do świata wpływowej rodziny, szybko przekona się, jak wiele sekretów można ukryć za idealną fasadą.  Książki Izabeli Janiszewskiej charakteryzują się mnogością wątków, które początkowo wydają się być zupełnie ze sobą niepowiązane. Autorka tka misterną sieć, w której każda pojedyncza nić jest nie tylko starannie przemyślana, ale może się ostatecznie okazać kluczowa. To prawdziwa sztuka tak pisać - nie wprowadzać chaosu, a rozbudzać zainteresowanie czytelnika. Kiedy poszczególne elementy zaczynają splatać się w całość, wszystko wydaje się być oczywiste, ale to dopiero wtedy, gdy Autorka nam na to pozwoli.  Nie czytałam nigdy wcześniej tak doskonale skonstruowanej trylogii, w której każdy tom pełni inną, równie ważną rolę.  Skoro Izabela Janiszewska w taki sposób wkracza na scenę kryminału, to trudno sobie wyobrazić, co będzie dalej.  Moje 11/10.

jednocześnie idealnie spina wszystkie wątki w całość. Nie mogę wam za wiele zdradzić - sama nie lubię spoilerów w recenzjach. Musicie to poprostu przeczytać. Zakończenie wbija w fotel i sprawia, że u co wrażliwszych (np. u mnie 😂) może się zakręcić łezka wzruszenia.

policyjnej, natomiast Luboń stara się odszukać zaginioną Lady Di - bezdomną z Dworca Centralnego. Larysa i Bruno zostaną postawieni przed wyborami, które obnażą prawdę o nich samych i na zawsze przypieczętują ich los. Amok to pozycja, która stanowi swoiste podsumowanie całej serii. Bohaterowie muszą się zmierzyć ze swoją przeszłością. W Wilczyńskim budzi się ogromna chęć zemsty. Staje się człowiekiem, którym nigdy nie chciał się stać. Sięga po niewiarygodne metody, aby dowieźć swego. Próbuje tym samym oczyścić swoje nadszarpnięte imię. Zakończenie przeszyło mnie, powodując smutek, żal i ciarki. Nie tego się spodziewałam, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Autorka bardzo mnie zaskoczyła, wprawiając mnie w osłupienie. Całość serii idealnie dopracowane. Każdy element pasuje do siebie jak 900 puzzli. Każda z książek dostarcza czytelnikowi na przykład 300 z nich. Łączą się one w logiczną całość wraz z zakończeniem. Jestem przezachwycona. Totalny rollercoaster! Gratuluję @czwartastronakryminalu oraz @izabelajaniszewska.autorka ❤️