Drwale

że także destrukcji. I o tym właśnie są „Drwale” Annie Proulx. Niby powieść, a zarazem swego rodzaju traktat na temat rabunkowej kolonizacji Ameryki Północnej i Nowej Zelandii przez przybyszów ze Starego Świata oraz ich następców. Opowieść o chciwości i krótkowzroczności oraz popartej różnymi argumentami (religijnymi, ekonomicznymi, etc.) wycince lasów. W 1693 roku dwaj Francuzi - René Sel i Charles Duquet - schodzą z pokładu tego samego statku, by wraz z pokoleniami swoich następców stać się świadkami oraz uczestnikami stopniowego wyniszczenia przyrodniczego i kulturowego Ameryki Północnej. Sel i Duquet zastają Kanadę dziką, porośniętą prastarą puszczą: „Ten las jest całym światem. Nieskończonym. Obraca się wokół siebie jak wąż połykający własny ogon, przez co nie ma początku ani końca. Nikt nie doszedł jeszcze do jego skraju.” Szybko dają się wciągnąć (choć każdy z nich z innych pobudek) w postępujące karczowanie lasu, ponieważ „Bycie człowiekiem oznacza ścinanie lasu”, a „Zadaniem mężczyzn jest podporządkowanie sobie tej bujności i poskromienie ziemi”. Mimo, że pod względem fabularnym powieść wydaje się nierówna, to jednak nadrabia merytoryką. Historię następujących po sobie pokoleń bohaterów powieści śledzimy aż do czasów współczesnych. Część z nich angażuje się w handel drzewny i wydaje się, że ich chciwość nie zna granic. Losy pozostałych splatają się z losami Indian, których kultura stopniowo zanika. „Drwale” to książka, która bez ogródek przedstawia zniszczenia, jakich dokonał człowiek, pragnący z jednej strony podporządkować sobie przyrodę, a z drugiej – jak najbardziej się na niej wzbogacić. Pomimo następujących po sobie katastrof oraz ewidentnych negatywnych następstw prowadzonej na ogromną skalę wycinki lasów, kolejne pokolenia kontynuują działania swoich poprzedników. Jedno jest pewne – „Drwale” to nie jest powieść niosąca pokrzepienie, ale alarmująca, że może już być za późno na ratunek.