Kradzież

niedostrzeżone takie wiarą utkane i nadzieją kruche to drżenie miłości zwątpienie drży między nimi cisza niepełne już dłonie mają i puste dla siebie już słowa ta dłoń nie będzie już milsza choć kiedyś najważniejszą była dusza pod spód się chowa ta miłość jak pęknięta klisza odchodzi w zapomnienie jest echem jego imienia jest drogą do marzenia życie czas im skradło oni z siebie kradli nawzajem ciszą momenty utkane i tak nagle wszystko pobladło choć cień na twarzach ich tańczył i trwali w te uczucia odebrane i słowa, które za późno padły lecz nowe w ich życia się wkradło przyniosło odczuwanie nastało oczekiwanie byłem odbiciem w ich oczach byłem cieniem, co wciąż trwał szukałem siebie w tych drogach kiedyś z dumą będę na nich stał „Kradzież” to z ciszy utkana historia o tym, co powoli odchodzi. O tym, jak czas kruszy się w ludzkich rękach, a miłość nie dopływa do brzegu. Tę powieść nie tylko się czyta, jej się słucha z uważnością nad tym, co człowiekowi można odebrać w sensie egzystencjalnym. Tutaj bieda kradnie tożsamość, świat kradnie czas, a przemoc niezależność. „Kradzież” to metafora ludzkiego losu. Bo każdy coś traci. Niesie tę stratę przez całe życie. I nie sposób wtedy poczuć się całym. Tylko ile wtedy z człowieka zostaje? Niespiesznie płynie ta książka plątaniną ludzkich pragnień, wpływów i zależności od drugiego człowieka. Trzeba tutaj dać się ponieść słowom i obrazom. Nie czekać na wartki nurt, lecz ze spokojem spoglądać w ludzi i miejsca. Zanzibar, Dar es Salaam to tło, na którym wyraźnie rysuje się echo tamtejszej globalnej rewolucji początku XXI wieku. W słowach autora czułość miesza się z surowością, a wrażliwość z cichym drżeniem emocji. W taki sposób Gurnah kreśli człowieka, który próbuje zachować swoje imię w obliczu niełatwych doświadczeń. Polecam najmocniej.