Langer

a nie lubi chyba nikt. Jedyny w swoim rodzaju. Otchłań zła bez dna, dla której pozory mają kluczowe znaczenie. Drapieżnik, który w niezwykle precyzyjny sposób poluje na swoją ofiarę. Nie zawaha się przed niczym, by osiągnąć wyznaczony cel. Obraz wyrachowana i szaleństwa w najczystszej postaci. Czarujący, budzący zaufanie, pomocny, a jednak psychopata, który napawa się strachem swoich ofiar. Jest prawdziwą bestią w ludzkiej skórze. Niezwykle przebiegły i piekielnie inteligentny. Działa spokojnie, metodycznie, zawsze układa perfekcyjny plan, który nie pozwala na żaden element zaskoczenia. Niezwykle pedantyczny. Dla niego zabijanie jest tak samo naturalne, jak oddychanie. Tym razem wszystko wskazuje na to, że trafił na godnego siebie przeciwnika, a to już prosta droga do zamiany ról w tym przedstawieniu. Kim jest ta osoba tak naprawdę? Czego od niego chce? Czy nieostrożność Langera będzie miała swoje konsekwencje? Kiedy sięgałam po tę lekturę, miałam nadzieję poznać go od trochę innej strony. Ciekawa byłam jego jako dziecka i chciałam znaleźć odpowiedź na pytanie, gdzie i kiedy to wszystko miało swój początek? Jak to możliwe, że jedenastoletni chłopiec stał się bezwzględnym sadystą? Czy skłonność do psychopatycznego zachowania jest wrodzona, czy nabyta? To kwestia genów czy wychowania? "Nie płakałem, kiedy coś sobie zrobiłem, nie piszczałem, kiedy ktoś zabrał mi zabawkę, nie wzruszałem się na "Królu Lwie" [...] Czy to czyniło za mnie psychopatę"? Liczyłam na dogłębną analizę psychiki dziecka i ukazanie mechanizmów, które determinują konkretne zachowania. Niestety... Nie zabrakło natomiast brutalności, która przeraża i pozbawia wszelkich złudzeń, a dosadność opisów nie pozostawia zbyt wiele wyobraźni i jest zdecydowanie przeznaczona dla czytelników o naprawdę mocnych Piotr Langer to postać, która budzi we mnie skrajne emocje, z jednej strony czuję odrazę dla postępowania, z drugiej, podziwiam inteligencję planowania. Na duży plus zasługują niespodziewanie zwroty akcji, które powodują, że kilka razy opada mi szczęka, nie powiem, natomiast zakończenie pozostawiło ogromny niedosyt, ale i nadzieję na kontynuację tej historii. Może i Langer nie wymaga opisu, ale przeczytać by się zdało. Mnie się podobało, aczkolwiek miałam nadzieję na więcej małego Langera w "Langerze". Czekam jednak cierpliwie, bo jestem przekonana, że Remigiusz Mróz nie powiedział tu jeszcze ostatniego słowa.

wiem czy to wyśmienita gra aktorska @jakub_gierszal.official czy mistrzowskie wykreowanie postaci Langera przez @remigiuszmroz ale musiałam sięgnąć po tą książkę. Byłam cholernie ciekawa czy Langer będzie w stanie zaskoczyć mnie jeszcze bardziej... Nie wiem co w sobie ma ta postać ale jeszcze żadna do tej pory tak mnie nie intrygowała I w końcu zacznę czytać Chyłkę...właśnie przez postać Langera Opis książki... "Piotr Langer nie wymaga opisu" Zawiera wszystko 😁 Mistrzostwo świata 🔥

odegrał tu największą rolę, ale też nauczył mnie, że zanim ocenię bohatera literackiego, powinnam w pełni poznać jego historię i motywacje. Książka, o której dzisiaj Wam opowiem, miała mi przybliżyć jedną z najciekawszych "złych" postaci, jakie pojawiły się w polskiej literaturze. "Piotr Langer nie wymaga opisu". To zdanie chyba tylko dodatkowo podgrzało emocje towarzyszące premierze podobno najmroczniejszej powieści Remigiusza Mroza. Nie przeczytałam wszystkich, ale ich mam na swoim koncie ponad pięćdziesiąt, więc mogę jasno stwierdzić, że "Langer" aż tak bardzo nie wyróżnia się na tle serii z Edlingiem czy Forstem. Choć Mroźne uniwersum przenika się coraz bardziej, to Langer przede wszystkim związany jest ściśle z serią o Chyłce. Nie będę ukrywać, że początkowo jedynie mnie irytował, a z czasem jego losy zaczęły się stawać tak nieprawdopodobne, że aż absurdalne, ale moją optykę zmienił serial i brawurowa rola Jakuba Gierszała. Ta książka mnie zaskoczyła, ale nie brutalnością czy jakimś szczególnym mrokiem, a bohaterami drugoplanowymi. Myślałam, że będzie to rzeczywiście opowieść o samym Langerze, że pomoże go jakoś rozgryźć, a po lekturze wiem o nim chyba jeszcze mniej. Jasne, poznaliśmy w końcu część jego przeszłości, jednak warto podkreślić, że większość historii przedstawiał sam Langer, a jemu zdecydowanie nie można wierzyć na słowo. Wracając do pozostałych bohaterów, naprawdę byłam w ogromnym szoku, że akurat te osoby pojawiły się w tej fabule, a role, jakie w niej pełniły, czasami sprawiały, że szeroko otwierałam oczy. Teoretycznie "Langer" to osobna powieść, ale pojawiają się spojlery co najmniej trzech serii, więc czytanie bez ich znajomości jest ryzykowne o tyle, że pozna się rozwiązanie niektórych spraw. Za to ci, którzy Mroźne uniwersum mają w małym paluszku, spotkają tutaj kilkoro nieoczywistych postaci, które na pewno kojarzą. Początek mnie zelektryzował, kolejne bomby spadały dość regularnie, zwroty akcji wręcz wyrywały z kapci, a potem przyszło zakończenie i popsuło ogólne wrażenia. Niby to typowe dla Langera, ale taki rozwój sytuacji mocno mnie rozczarował po tym, co było wcześniej. "Langer" to powieść dla czytelników mających naprawdę mocne nerwy. Myślę, że jej pełny potencjał nie został wykorzystany, ale ma swoje zalety, jak choćby wręcz filozoficzne rozważania o istocie zła. I jakoś nie wierzę Remigiuszowi Mrozowi, że to jednorazowa przygoda. Moje 7/10.

tyle ciekawa i wyrazista postać, że warto ją stamtąd wyciągnąć i poprowadzić książkę tylko dla tego bohatera. Tak było w przypadku Piotra Langera, który odkąd go poznaliśmy, nie pozostawiał nikogo obojętnym. "Jesteś personifikacją zła, Langer." W przypadku tej książki nic nie jest oczywiste. Już sama notka wydawcy daje nam wiele do myślenia: "Piotr Langer nie wymaga opisu." Jest to na pewno intrygujące, ale również - dla osób znających serię z Chyłką - w zasadzie wiele mówiące i po prostu prawdziwe. Tego człowieka nie da się z góry określić, zdefiniować. Wymyka się wszystkim klasyfikacjom i w tej książce dobitnie tego dowodzi. "Christie napisała, że każdy jest potencjalnym mordercą. W każdym od czasu do czasu pojawia się pragnienie, by zabić. Ale nie w każdym gotowość, by to zrobić." Spotykamy tu również inne postaci znane z poprzednich powieści autora i to one próbują rozgryźć tutaj tytułowego bohatera. Langer za to pozwala nam spojrzeć na siebie z innej perspektywy i uchyla rąbka tajemnicy dotyczącej jego dzieciństwa. Można powiedzieć, że częściowo jest to studium zła: jak rodzi się potwór zdolny niemalże do wszystkiego.

nie będzie, a w jej zastępstwie dostaniemy Piotra Langera. Cóż... Nie lubię typa, wkurza mnie. Jednak ciekawość zwyciężyła. Przyjechał kurier z paczką, mówię sobie "zobaczę tylko początek", i nagle ocknęłam się 110 stron później. Początek porywa, bo pewna kobieta przewidziała zamiar Langera względem jej osoby i go ograła. Z automatu zdobyła mój podziw. Popaprana miejscami jest ta książka, opisy zbrodni i tego co główny bohater robi, są tylko dla czytelników o mocnych nerwach. Zdecydowanie wolałam rozdziały, w których Siarka i Paderborn, próbują stworzyć plan jak złapać Langera w sposób który nie pozwoli mu się wywinąć. Oj, emocji było co nie miara. Zwroty akcji niesamowite, od samego początku, aż po ostatnią stronę nie byłam w stanie ocenić co przyniesie rozwiązanie sprawy. Autor stworzył w swoich książkach uniwersum bohaterów, i tutaj również, czytelnik spotka jedną osobę z innej serii @remigiuszmroz. Bardzo lubię takie nuanse w książkach. Osoby, które nie czytają Chyłki, czy innych tytułów autora, mogą spokojnie czytać "Langera". Jest to odrębna historia, która co prawda ma odniesienia do spraw związanych z Chyłką, ale jest napisana w taki sposób, że brak zaznajomienia się z wcześniejszymi historiami nie zakłóci odbioru tego co jest najważniejsze w tym tytule. Mam nadzieję, że rozumiecie o co mi chodzi. Unde malum, znaczy skąd zło. Tadeusz Różewicz napisał, że z człowieka. Przytoczę tu słowa Piotra Langera: "Każdy z nas jest psychopatą [...] Psychopatia to nie przypadłość, to spektrum. Każdy z nas się w nim znajduje." Coś w tym jest, ja jednak nie lubię psychopatów. Mam nadzieję, że nic z psychopaty nie mam, że nigdy żadnego nie spotkałam i nie będzie mi w życiu dane spotkać takiej osoby w rzeczywistości. Mój stosunek do osoby Piotra Langera się nie zmienił. Nie zachwycam się nim, jak to co niektórzy psychopatami. Nie podnieca mnie to co robi swoim ofiarą. Piotr Langer wkurza mnie swoją wyniosłością. Sprytny jest i niestety, nie tak łatwo się go pozbyć. Pewnie za jakiś czas spotkamy się z nim ponownie.