Manifest

opowieść o życiu, twórczości i przede wszystkim nadziei w dążeniu do celu. Sięgnęłam po tę pozycję bez jakiejkolwiek wiedzy o Evaristo, jej najsłynniejsza książka czeka na mojej półce, a „Manifest” był pierwszą pozycją, którą przeczytałam spod jej pióra. Myślę, że lepiej wybrać nie mogłam. Jestem pod ogromnym wrażeniem - barwnej, realistycznej historii, niepowstrzymanej determinacji i ogromnej mądrości życiowej tej kobiety. Tego, w jaki sposób wypowiada się ona o swoim życiu - szczerze i prawdziwie. Nie próbuje tuszować własnych błędów, zbyt barwnie lub też, zbyt dramatycznie opisywać własnych losów. Poznając historię życia artystki przypominamy sobie, jak wyglądały realia lat jej młodości, jaki był stosunek społeczeństwa do osób czarnoskórych i jak bardzo tamten czas różnił się od czasu, w którym żyjemy obecnie. Po przeczytaniu tej książki czuję się bardzo, ale to bardzo zachęcona do poznania innych pozycji od autorki i z pewnością „Dziewczyna, kobieta, inna” nie będzie już tak długo czekać na przeczytanie. Na końcu pragnę jeszcze wspomnieć, że jedynie wielcy ludzie są w stanie pisać o swoich osiągnięciach z tak dużą pokorą, równocześnie przekazując multum ważnych przemyśleń, obranych w niebanalne słowa - a Evaristo jest jedną z nich.

o Anglii, o Londynie, stawiając go w bardzo złym złym świetle. Dorastała wśród wielkiej nietolerancji, dyskryminacji osób swojej rasy, była wytykana palcami, wyśmiewana, poniżana, bała się, nie rozumiała, nie wiedziała dlaczego, po co, jak to możliwe, że ludzie mają w sobie tyle agresji i tyle gniewu. Ze względu na co? Ze względu na to, że była innego koloru skóry? Nie do pojęcia… Mimo tego co doświadczyła w latach młodości, nauczyła się życia, wiedziała, jak sobie radzić, stała się samodzielną, silną i niezależną kobietą, pragnącą osiągać wysokie cele, wartości i sięgać wysoko, dzięki temu udowadniając innym, że się mylili i byli w błędzie. Autorka skupia się też bardzo na swojej rodzinie, na swoich korzeniach i przeżyciach swoich bliskich. Jest dumna z tego, kim jest, jest dumna z siebie, bo wie, że osiągnęła wiele. Podczas czytania możemy zauważyć, jak ciężko było jej coś osiągnąć w świecie pisarskim, czy nawet innych miejscach, w których pragnęła pokazać swój talent. W czasach, w których przyszło jej żyć, ludzie nie zwracali na nią uwagi, unikali jej, udawali, że jej nie ma, nie dopuszczali takich osób, jak ona, do wysokich stanowisk, nie chcieli, żeby ktoś taki coś osiągnął. Jest to książka inspirująca. Jest to literatura warta poznania, warta uwagi i warta zastanowienia się nad nią. Mi osobiście co chwilę podczas czytania nasuwały się jakieś pytania, myśli, ale też ogromna ciekawość i podziw. Podziwiam autorkę tej książki, podziwiam ją za to, co przeszła i za to, kim teraz jest. Piękna lektura, do której może nawet kiedyś wrócę. Polecam gorąco!!🥰

jedna z nich była pierwszą czarną kobietą, jaka zdobyła tę nagrodę. I była nią Bernardine Evaristo, czarna Angielka, autorka „Dziewczyny, kobiety, innej”. Powieści, którą sama w zeszłym roku ogłosiłam najlepszą książką, jaką czytałam w roku 2021. Teraz w ręce polskiego czytelnika trafiła jej nowy tytuł, ale tym razem jest to coś innego – autobiografia, zbiór 7 tekstów o niej, jej życiu i twórczości i drodze jaką przeszła, by być tu, gdzie teraz jest. Książka pisana jest językiem prostym, oszczędnym, nie znajdziemy tu dłużyzn czy rozwlekania tematów. Jest krótko i konkretnie. O dzieciństwie w Anglii i białej dzielnicy, w której jej mieszana rodzina była cały czas narażona na zniewagi i poczucie odosobnienia. O jej młodości, kiedy to szukała własnego ‘ja’ zarówno w związkach, jak i formie wyrazu artystycznego. O pisarstwie i każdej książce jaką napisała. O walce o miejsce na rynku książki dla twórców, który mają inny kolor skóry niż biały. O przekazywaniu swojej wiedzy, mądrości nowemu pokoleniu, by ci swoją drogę mogli mieć choć trochę mniej krętą niż ona. To historia zmuszająca do refleksji nad swoim życiem i motywująca, podnosząca na duchu, wskazująca, że każda przeszkoda może być po prostu kolejnym krokiem do celu. Dobra książka, polecam!

zdecydowanie coś więcej niż biografia. Historia kobiety, która szła przez życie czerpiąc z niego pełnymi garściami, to przede wszystkim, niezwykle pouczająca opowieść o życiu. Napisana z lekkością i bez zadęcia, może stać się inspiracją dla wielu czytelników.

Towarzystwa Literackiego, a przede wszystkim kobieta. Kobieta, która kocha, popełnia błędy jak inni, cieszy się ze zwykłych rzeczy i żyje. Ale jak żyje! I o tym ten manifest, który tak naprawdę jest wspaniałą i pochłaniającą biografią. "Manifest" to jedna z tych książek, które czyta się jednym tchem. Jest jak opowieść wieloletniej, dawno niewidzianej przyjaciółki, która przy lampce wina stara się opowiedzieć swoje życie. I robi to z wielką gracją, plastycznie przeprowadza czytelnika przez proces dojrzewania, opowiada historie związane z dorastaniem, rodzicami, rodzeństwem, pierwszymi nawiązywanymi przyjaźniami, poszukiwaniem seksualności i miłości. Ale przyznać trzeba, że nie boi się trudnych tematów. Zanurza się w oparach rasizmu, w przemocy, która ją bezpośrednio dotykała, w braku równości jeśli chodzi o płeć i prób spychania jej na margines społeczny tylko dlatego, że jest córką ciemnoskórego imigranta. Evaristo dużo opowiada o swojej rodzinie, która nigdy nie należała do wzorowych. Mimo wielu krzywd, które zostały jej wyrządzone, odważnie podnosi czoło i jednoznacznie wskazuje, że do osiągnięcia sukcesu potrzeba czasem traumatycznych przeżyć. Człowiek odbija się od dna i pędzi ku lepszemu życiu walcząc na przekór wszystkim i wszystkiemu. Tej książki nie można jednak traktować jednotorowo – jako życiorys doświadczonej kobiety. Nie. Ta opowieść przepełniona jest sprytnie ukrytym przekazem, smacznym i nie kłującym w oczy morałem i swego rodzaju wsparciem, którego każdy potrzebuje w różnych momentach swego życia. Po tej lekturze inaczej spojrzy się na pewne sprawy. Może okazać się, że świat jest piękny, a życie zbyt krótkie by marnować czas na dąsanie się i marazm. To przepiękna i inspirująca opowieść o życiu.