Nie ufaj mu

Juz zamowiona "wybaczam ci" oraz hashtag I osiedle rzniw 😁👌 polecam! Juz dawno tak sie nie wciagnelam w lecture!

za dużo już tego wszystkiego i prawdopodobieństwo, że niektórzy bohaterowie się spotkają ociera się o granice absurdu. Nie znaczy to jednak, że zamierzam odpuścić sobie jego twórczość, bo trudno mi sobie wyobrazić jej brak w moim czytelniczym życiu. "Nie ufaj mu" to kontynuacja "Wybaczam ci", a ja miałam nadzieję, że takowa nie powstanie. Już raz dopisywanie ciągu dalszego do pewnego thrillera bardzo autorowi nie wyszło i obawiałam się, że w tym przypadku może być podobnie. I teraz przychodzi taki moment, w którym muszę przyznać się do błędu, bo choć moje obawy były uzasadnione, to okazało się, że druga część wyszła lepiej niż pierwsza. Nadal uwielbiam relację Iny z Pabstem, ich rozmowy trzymają poziom i są bardzo mocnym punktem tej serii. Podobało mi się to, że nawet w takich nieoczywistych sytuacjach potrafili zdobyć się na wzajemne przytyki, które rozładowywały atmosferę, a ta bywała naprawdę napięta. Ciekawa jestem bardzo jak ich przyjaźń (?) będzie się rozwijała, bo kolejny tom jest nieunikniony i tym razem będę czekać na niego z zupełnie innym nastawieniem. Przyznaję się, że dałam się Mrozowi nabrać koncertowo. Dopiero w drugiej połowie książki nabrałam wątpliwości, słusznych jak się okazało, ale na początku łykałam wszystko tak, jak autor pewnie sobie założył, co w sumie mnie cieszy, bo coraz rzadziej intryga zaskakuje mnie na tyle, że biorę w ciemno fabułę za pewnik. Choć nawiązania do pierwszej części nie są na tyle mocne, by uniemożliwić zrozumienie treści, to jednak nie polecam czytać "Nie ufaj mu" bez znajomości "Wybaczam ci". "Nie ufaj mu" to thriller Remigiusza Mroza, który jest dla mnie dowodem na to, że autora wciąż stać na świeże, intrygujące fabuły, a za to przecież czytelnicy go pokochali. Realizm został zachowany, a zakończenie zrealizowane było w zdecydowanie lepszy sposób niż przy otwierającej części. Moje 9/10.

jej narzeczonego, Gracjana. Cała trójka zna się od dzieciństwa. Wydaje się, że znają się na wylot i nie mają przed sobą tajemnic. Julka znajduje w skrzynce pocztowej wiadomość o "Nie ufaj mu". Początkowo ją ignoruje. Jednak pojawiają się kolejne. Ina, mimo że ufa Pabstowi, musi sprawdzić, czy w przesłanych wiadomościach jest cień prawdy. Pomaga jej nowo poznany mężczyzna, który bardzo szybko zyskuje jej zaufanie. Czy Gracjan skrywa jakieś mroczne sekrety? "Nie ufaj mu" to kontynuacja thrillera "Wybaczam Ci". Podobnie jak w pierwszej części, wydarzenia poznajemy z perspektywy Iny i Gracjana. Rozdziały są krótkie, czyta się dosyć szybko. "Wybaczam Ci" jednak bardziej mnie wciągnęło i wywarło większe wrażenie. "Nie ufaj mu" ma bardziej przewidywalną fabułę. Chociaż zaskoczenia też były. Najdziwniejsza w tej serii jest dla mnie relacja Iny, Julki i Gracjana. Julka planuję ślub z mężczyzną, który ewidentnie czuje coś do jej siostry 🤯. W sumie to on nawet tego za bardzo nie ukrywa. Ina chyba też czuje mięte do Gracjana. Dziwi też trochę naiwność Iny. Po swoich przeżyciach wydawało się, że będzie mądrzejsza i ostrożniejsza. Chociaż  inaczej nie byłoby akcji. Podsumowując, "Nie ufaj mu" może nie skradła mojego serca, ale z pewnością sięgnę po ciąg dalszy. Jeżeli taki będzie. Jestem ciekawa, w którą stronę ten trójkąt pójdzie.

emocje. Od pierwszych stron zaczyna się dużo dziać, co sprawia, że książkę czyta się dobrze, szybko i przyjemnie. Jest wartka akcja, jest poważny problem, który napędza fabułę, są bohaterowie, których można polubić. Ale.. czy tylko do mnie nie przemawia charakterystyka postaci Iny? Moim zdaniem II tom odziera Inę z jakiegokolwiek rozsądku, pokazuje jaka jest nieroztropna, naiwna, momentami wręcz głupiutka. Do takich czynów totalnie nie pasują mi dialogi, w których Ina ma często cięte riposty, jest opryskliwa i bezpośrednia. W wypowiedziach bez złudzeń przypomina czasami Chyłkę, której fenomen zna niemalże każdy. W związku z tym całość sprawia, że automatycznie Ina wypada trochę nieautentycznie i zawsze będzie plasować się na drugim miejscu. Jednakże w parze z Gracjanem tworzą duet, który intryguje i tworzy historie, które chętnie i łatwo się czyta. „Nie ufaj mu” to opowieść dowodząca tego, że Remigiusz Mróz potrzebuje niewielkiego bodźca, by w głowie ułożyła mu się kompletna fabuła – pokazuje to krótki odstęp czasu między premierą filmu, który wspominany jest w powieści, a datą kończącą książkę. Być może zakończenie nie wywołuje wielkiego wow, ale podobało mi się, że fabuła nie jest zdominowana niewiarygodnymi skrajnościami, a otwarte zakończenie daje nadzieje na kolejny tom, po który sięgnę z zaciekawieniem.

głowie. Gdy losy Forsta wychodzą jesienią, chowam się pod kocem z herbatą i tak sobie kontempluję podczas lektury, Chyłka grzeje mnie emocjonalnie bez względu na to, czy spotykam się z nią na kartach książki w marcu, czy we wrześniu. A gdy w wakacje mam ochotę na niewymagającą wielkiego poświęcenia umysłowego, wtedy rzeczony Autor nadchodzi z książką lekką, prostą i czytelną. I takie właśnie jest “Nie ufaj mu”. Można pytać po co, po co, po co, po co w ogóle wyszła ta kontynuacja - wszak większość osób, które znam, a które przeczytały pierwszy tom losów Iny Kobryn jest zgodna, że “Wybaczam ci” było jednotomówką wyborną. Ale jak bohaterowie mówią, że chcą więcej, to co ten biedny Autor może. I gdy już przełknie się okładkę godną filmowych plakatów o Slendermanie i zagłębimy się w książkę, to chwilę później będzie się zdziwionym, że już się skończyła. Ot co, ciężko nie połapać się, że bohaterowie kluczą wokół nie tej postaci, wokół której powinny. Nie trzeba mieć do tego wybitnego zmysłu detektywistycznego, bo Remigiusz podaje to czytelnikowi wręcz na tacy. Czytelnik znający prozę Mroza podczas lektury “Nie ufaj mu” budzi się w znanym dobrze świecie opartym na schematach, w których coraz mniej może go zaskoczyć. Tym razem Autorowi to słynne mrozopierdolnięcie nie do końca wyszło, ale wydaje mi się, że mimo tego to całkiem przyjemna lektura. Ujmę to tak: gdybym nie znała i czystym przypadkiem zabrała książkę z półki zbierając się na leniwy dzień na plaży, nie żałowałabym.