Oczy z Rigela tom III

tych części jest zupełnie inna. „Niewidzialni” to najspokojniejszy tom, złożony głównie z opisów codzienności mieszkańców wyspy Barrøy. „Białe morze” ma zupełnie inny klimat; skupia się na relacji Ingrid i ocalonego przez nią mężczyzny z wojną w tle. Za to w „Oczach z Rigela” wojna już się skończyła, a Ingrid opuszcza wyspę i rusza w drogę z maleńką córeczką, aby odnaleźć ojca dziecka. Kobieta rusza śladem Aleksandra i stara się odtworzyć jego kolejne kroki, sugerując się wskazówkami ludzi, których spotyka na swojej drodze. Jedni traktują z lekceważeniem jej historię, inni wprowadzają w błąd, ale są też tacy, którzy próbują pomóc. Jest to ciężka i długa przeprawa, więc przez całą lekturę byłam pod wrażeniem siły i determinacji bohaterki, która nie poddawała się mimo kolejnych przeciwności losu, tylko wytrwale podążała tropem ukochanego. Prawie cała akcja tej książki dzieje się w podróży, a wyspy Barrøy, którą znamy z poprzednich części, jest tu naprawdę niewiele. Jak dla mnie ta część była najbardziej emocjonalna i sentymentalna. Bardzo kibicowałam bohaterce i trzymałam kciuki za szczęśliwe zakończenie jej poszukiwań. Muszę przyznać, że ta część trafiła do mnie najbardziej. Przemawia do mnie Ingrid, jej zawziętość i silna osobowość. Jest to bardzo nostalgiczna historia, która ponownie zachwyca surowym stylem autora. Ja tę część będę wspominała najlepiej z całej serii, a was gorąco zachęcam do poznania mieszkańców wyspy Barrøy!