Piękna brzydota

brzydota” nie oferuje pościgów ani widowiskowych zwrotów, lecz powolne, konsekwentne zanurzenie w atmosferze winy, ciszy i nieustannych pytań. Najmocniejszym punktem powieści jest klimat. Szkocka wyspa z jej posępnymi klifami, zamkniętą społecznością i poczuciem izolacji tworzy tło, które samo w sobie budzi niepokój a ja taką scenerię fabularną uwielbiam👀 Do tego dochodzą podejrzane zachowania mieszkańców, ich chłodne spojrzenia i historie z przeszłości, które nadają fabule niemal sekciarski charakter. Ta mieszanka sprawia, że czytelnik nigdy nie ma pewności, czy to, co widzi bohater, jest rzeczywistością, czy wytworem jego umysłu. Narracja rozwija się powoli, z naciskiem na psychologię postaci i szczegółowe opisy. Dla części czytelników może to być zbyt spokojne tempo - zwłaszcza jeśli oczekują gwałtownych zwrotów akcji. Jednak spowolnienie wydaje się świadomym zabiegiem autorki: pozwala poczuć ciężar sekretów i klaustrofobię miejsca, które nie daje uciec ani bohaterowi, ani czytelnikowi. Finał kontrastuje z wcześniejszym spokojem, jest gwałtowny i podważa dotychczasowe interpretacje, pozostawiając odbiorcę z pytaniem o granicę między prawdą a złudzeniem. To zakończenie, które nie tyle zamyka historię, ile intensyfikuje jej niepokojący wydźwięk. Feeney przyzwyczaiła już nas do mocnych thrillerów, dlatego wobec „Pięknej brzydoty” można mieć wysokie oczekiwania. Choć momentami fabuła wydaje się zbyt statyczna, całość broni się atmosferą i konsekwencją narracyjną. To powieść, która nie epatuje akcją, ale zostawia w czytelniku wrażenie, że koszmar i rzeczywistość bywają trudniejsze do rozróżnienia, niż się wydaje. Ta historia skończyła się dla mnie na papierze, ale w głowie jeszcze trwa. Czy polecam? Tak💛

osadzonych na wyspach, odciętych od świata, naznaczonych naturą i ludzkim milczeniem. A jeśli dodamy do tego ducha z przeszłości, społeczność jak z koszmaru i bohatera na granicy obłędu… Mamy opowieść, która po prostu hipnotyzuje. Ten thriller to prawdziwy majstersztyk atmosfery - duszny, mroczny, pełen obłędu, z bardzo hermetyczną, dziwną do granic możliwości społecznością, z upiorną aurą, która nie opuszcza czytelnika ani na moment. Tutaj klimat nie tylko gra pierwsze skrzypce, on zatapia palce w naszej skórze wywołując dreszcze. Poznajcie Grady’ego, poczytnego pisarza, mężczyznę z sukcesem, stabilnym życiem i szczęśliwym małżeństwem. A przynajmniej tak było do pewnego wieczoru, kiedy jego żona (dziennikarka śledcza) po prostu znika. Bez śladu. Bez żadnych odpowiedzi. Rok później Grady nie przypomina już samego siebie, wypalony, pusty, zablokowany twórczo, rozdarty emocjonalnie. W akcie desperacji przyjmuje propozycję swojej agentki (a zarazem matki chrzestnej jego żony) i wyjeżdża na wyspę, o której słyszał tyle, co nic. Ta szkocka wyspa - choć na pierwszy rzut oka malownicza, dzika i nieskażona - to prawdziwa pułapka. Mieszka tam zaledwie 25 osób. Nie ma zasięgu. Nie ma internetu. Jest tylko szum fal, lepka mgła, spadziste klify i sekwoje, które zdają się skrywać wszystkie tajemnice tego miejsca. Każdy budynek, każda nazwa turystycznej atrakcji przyprawia o gęsią skórkę, a mapa wyspy wygląda jak ukryta wiadomość - uciekaj stąd. Grady nie tylko nie może się stamtąd wydostać, on zaczyna widzieć ducha swojej żony. Z każdym dniem obłęd zaciska pętlę coraz mocniej, a dziwne zachowania lokalnej społeczności tylko potęgują poczucie, że coś tu bardzo nie gra. W tym miejscu nic nie jest przypadkowe, a wszystko wydaje się splecione nicią, której końca nie widać. To właśnie na tej przeklętej wyspie Grady wreszcie odkryje prawdę o tej jednej nocy. Tej, która zabrała mu wszystko. A finał - CHAPEAU BAS! Zaskoczenie totalne, zwrot akcji, który wywraca wszystko do góry nogami. Moja szczęka dosłownie opadła na podłogę. Autorka wyprowadza nas na manowce, tylko po to, żeby na koniec powiedzieć.. A TO BYŁO TAK. Uwielbiam! To historia dla tych, którzy cenią sobie thrillery z duszą, z klimatem, który oblepia jak mgła i z fabułą, która przedstawia nam historię z różnych punktów widzenia. Jeśli lubicie opowieści, które skrywają drugie dno i buzują pod powierzchnią to będziecie nią zachwyceni.