Powiedz mi jak będzie

mi, jak będzie" Sylwii Trojanowskiej. Ta książka zachwyciła mnie dwa lata temu. Uznałam ją wówczas za drugą najlepszą książkę sposród przeczytanych w 2020 roku. Raczej nie robię rereadów, ale tym razem zrobiłam wyjątek. Sięgnęłam po tę pozycję po raz drugi i pochłonęłam ją w jeden dzień. Pierwszy raz "Powiedz mi, jak będzie" czytałam będąc w ciąży i widzę, że bardziej emocjonalnie ją odebrałam. Oceniłam ją wówczas 9/10. Teraz myślę, że jednak dałabym jej 8. Ma w sobie kilka kwestii, które mnie drażniły i nie przypadły mi do gustu, a były na tyle znaczące, że jednak w pewnym stopniu rzutowały na odbiór całej powieści. Zdałam sobie też sprawę, że nie poczułam większej więzi z jej bohaterami. Historia jest cudowna, bardzo wartościowa i przepełniona emocjami, ale żadna z postaci nie zdobyła mojego serca. Najbliżej było do tego Oli, mojej imienniczce, ale jednak i tu niestety czegoś zabrakło. 😢 Bardzo podoba mi się za to styl pisania Sylwii Trojanowskiej i pomysły na fabułę, które często mnie zaskakiwały. Kiedy myślałam, że wiem jak dana sytuacja się skończy, autorka prowadziła ją w zupełnie innym kierunku, a ja wówczas z jeszcze wiekszą ciekawością przewracałam kartki, aby się dowiedzieć co będzie dalej. W "Powiedz mi, jak będzie" autorka porusza kwestię trudnych relacji międzyludzkich, zaufania w związkach, rozwoju zawodowego, a także zakładania rodziny oraz adopcji. Pojawia się w niej motyw ciąży, ale również poronienia. Aspekt utraty bliskich osób z powodu śmierci bądź rozstania w moim odczuciu jest w tej książce znaczący. Bardzo się cieszę, że akcja powieści dzieje się w ukochanym przeze mnie Szczecinie oraz jego okolicach. Uwielbiam czytać o tym mieście i odkrywać nowe zakątki, do których na pewno będę chciała się wybrać w przyszłości. "Powiedz mi, jak będzie" to powieść, o tym jak życie potrafi nas znienacka boleśnie doświadczyć. Jednocześnie pokazuje jak wiele siły w sobie mamy, aby jednak w takich momentach dostrzeć iskierkę nadziei oraz siłę, aby to, co złe przekuć w coś naprawdę dobrego. 💙

już wiem, że z pewnością sięgnę po kolejną książkę. Skuszona wieloma pochlebnymi opiniami nie zawiodłam się. Od jakiegoś czasu bardzo polubiłam powieści obyczajowe, a ta urzekła mnie swoją autentycznością. Pani Sylwia porusza temat trudny. Straty i cierpienia, jakie się z tym wiąże. Każda strata w życiu jest trudna, ale dla matki strata dziecka jest czymś niewyobrażalnym. Niejednokrotnie uroniłam łzę, a żal ściskał za gardło, bo nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić bezmiaru cierpienia bohaterów. Zwłaszcza Aleksandry. To z nią najbardziej się zżyłam i mocno jej kibicowałam. Losy każdej z par są niezwykle wiarygodne. Sposób pisania autorki bardzo przypadł mi do gustu, bowiem historia, mimo że trudna napisana jest w piękny, subtelny i wzruszający sposób. Ja nie mogłam się od niej oderwać, chciałam konieczne znać dalsze losy bohaterów. Historia trzech par, których losy w pewnym momencie się połączyły. Anna i Wojciech spotkali się przypadkiem i zakochali do szaleństwa, Kinga spotyka się mężczyzną, który ma być tym jedynym, ignorując kolegę z pracy, który budzi jej coraz większe zainteresowanie. Aleksandra i Mateusz mają wszystko. Aleksandra jednak potrzebuje do życia czegoś więcej. Jak już wspomniałam, to z Aleksandrą zżyłam się najbardziej. To historia tej kobiety spowodowała, że nie raz uroniłam łzę i najbardziej „przeżyłam” jej cierpienie. Bardzo mocno wczułam się emocje bohaterów. Mimo bólu, jakiego doświadczają, książka daje nadzieje. Przecież po każdej burzy zawsze wyjdzie słońce. Bardzo Wam polecam tę powieść. Pani @sylwiatrojanowska.pisarka bardzo dziękuję. Moja ocena 9/10 ❤

ja bym potrafiła. Myślę, że nie. Samo czytanie takiej powieści przyprawia o dreszcze.. jednak nie brakuje nadziei , to ona pozwala przetrwać, walczyć, zacząć od nowa. W książce poznajmy historie trzech par, których losy krzyżują się w tragicznych okolicznościach. Jeden dzień całkowicie zmienia życie każdej z nich. Powieść ukazuje jak kruche jest życie, jak mocno powinniśmy doceniać każdą chwilę, bo wystarczy sekunda i nasz świat może się zupełnie rozsypać.

jednak jest Trojanowska, więc o rozczarowaniu nie ma mowy :) W „Powiedz mi jak będzie” autorka wróciła trochę do pióra znanego mi ze „Szkoły latania”, a ja to pióro uwielbiam. Mam wrażenie, że to jest po prostu cała Sylwia podana w formie słów, zdań i myśli. A jeśli jeszcze do tego dorzucić świadomość, że nie wszystko w najnowszej powieści jest fikcją, że autorka oddała nam kawałek swojego serca i swoich przeżyć, to właściwie ta powieść staje się czymś w rodzaju spotkania z przyjaciółką. I to bardzo poruszającego spotkania, bo ta książka budzi mnóstwo emocji. Fabuła wciąga od pierwszej strony, kiedy poznajemy jednego z trzech głównych bohaterów. Autorka fantastycznie prowadzi historie tych bohaterów, których w pewnym momencie połączy na jedną krótką chwilę. I ta chwila będzie zaskakująca. Trojanowska często wybiera nieznane ścieżki zamiast dobrze znanych nam szlaków. Bardzo to lubię i dlatego też nigdy nie mam dość jej powieści. Tutaj prócz zaskoczeń dostajemy powody do uśmiechu, chwilę relaksu, pozytywną energię, ale i potężne dawki smutku. Scena ze spacerem naprawdę mocno rusza, nawet jeśli ten temat nie dotyczy nas bezpośrednio. A to tylko jeden przykład. I wiecie co jest najdziwniejsze? Ano to, że koniec końców ta książka jest bardzo pokrzepiająca i kojąca. Tego było mi trzeba. I czekam już na kolejny tom i na kolejne spotkanie z przyjaciółką. Ps. Odpowiadając na Twoje ostatnie pytanie zadane w książce: tak Sylwia, uśmiecham się do Ciebie szeroko :)