Punkty zapalne

niemal idealny kryminał. Jest wszystko to co lubię; fantastyczny styl, inteligentna fabuła, niesamowity klimat i bohater, którego ogromnie polubiłam👍. W małym, angielskim miasteczku Woking, szara, pochmurna, deszczowa jesień nie odpuszcza i czarne chmury znowu zawisną nad jego mieszkańcami. Inspektor David Redfern zmaga się ze swoimi osobistymi problemami. A w życiu zawodowym również ma pod górkę. Na jego głowę zwalają się dwie niełatwe sprawy; krwawe, podwójne morderstwo i zaginięcie kilkuletniej dziewczynki, polskich emigrantów. Nie ma lekko, łatwo i przyjemnie, musi się dziać, i dzieje się, oj dzieje. "Punkty zapalne" to kawał znakomitego kryminału z wątkami społecznymi i niesamowitą mieszanką wielokulturową, bo przecież Wielka Brytania jest największym, europejskim ośrodkiem wielokulturowym, gdzie żyją, mieszkają i pracują ludzie wywodzący się z różnych narodowości. Ta różnorodność przenika się i przejawia na wszystkich obszarach życia. Autorka na co dzień mieszka w miasteczku o którym pisze, ma zmysł obserwacji i świetnie potrafi przenieść na papier jego specyfikę i atmosferę dodatkowo umiejscawiając Working w mroczniejszych, kryminalnych klimatach. Doskonała lektura na jesienno-zimowe wieczory. Ogromnie polecam wszystkim miłośnikom dobrego kryminału z klasą👍.

uciekły, więc nadrabiam, bo jest o czym mówić! I tak się zastanawiam, od czego zacząć. Może od samej konstrukcji - bo ta podobała mi się jeszcze bardziej niż w “Maskach pośmiertnych”. Dialogi były naturalne, nie nudziły czytelnika - próżno szukać “drewnianych tekstów”, chyba, że w miejscach, w których Autorka celowo o taki styl zadbała. Generalnie ta książka wydaje się być lepszą od debiutu. Nikogo to nie powinno zaskakiwać, a jedynie cieszyć. Gdyby ktoś kiedyś zapytał Was o książki, w których widać postęp twórcy w krojeniu historii z metra ciętej, to bez wątpienia wskazujcie “Punkty zapalne”! Wydarzenia z tej części są ściśle powiązane z tym, co działo się w pierwszej części. Ze względu na wydarzenia z przeszłości - śmierć byłego partnera, wybuch gazu w mieszkaniu, a także zaginięcie niedawno poznanej przez inspektora Redferna Marty Sokolińskiej powodują, że główny bohater w końcu się przed czytelnikiem otwiera. Zapisuję to w zeszyciku jako duży plus, bo pamiętam, że aura tajemniczości wokół Davida najbardziej mnie męczyła podczas lektury pierwszej części. Chociaż z początku miałam wątpliwości, czy połączenie w “Punktach zapalnych” dwóch spraw - porwania kilkuletniej Polki i zabójstwo małżeństwa przez dekapitację - ma jakiś sens, Autorka szybko udowodniła, że wyciągnie z tych historii pełen potencjał. I tak zrobiła. Książka porusza trudne tematy, obecne współcześnie. Po tak dobrej historii spodziewam się, że trzecia część przygód Redferna, “Wszyscy umarli”, będzie jeszcze lepsza! Pod warunkiem, że swój udział będzie miał również dziadek Davida i psinka Bandit (lub Bambi, jak zwie go Bohdan).

mi to nie przeszkadzało. Dosyć szybko wciągnęłam się w fabułę i w opisaną tutaj opowieść. Autorka mi zaimponowała spójnymi wątkami, zaskakującymi zwrotami akcji i samą historią, która tak kluczy, że naprawdę ciężko ją poskładać. Niezmiernie przypadły mi do gustu pięknie napisane i bardzo realistyczne opisy oraz doskonale dialogi. Momentami czułam się, jakbym była obok inspektora Dawida i razem z nim prowadziła śledztwo tropiąc niebezpiecznych przestępców. Fantastycznie pani Anna myliła moje tropy i podrzucała fałszywe poszlaki. W pewnym momencie tak się zakręciłam w tym całym dociekaniu prawdy, że zupełnie się pogubiłam. Wybitne zakończenie zaskoczyło mnie totalnie i wbiło w fotel, na którym przeważnie czytam. Siedziałam dosyć długo z otwartymi ustami ze zdziwienia, zastanawiając się jak to możliwe, że tego nie przewidziałam. Różnorodni, ze specyficznymi charakterami bohaterowie świetnie odgrywali przypisane im role. Niektórych z nich polubiłam. Ten thriller tak namącił mi w głowie, że jeszcze długo myślałam o tym co tu przeczytałam i próbowałam dojść do ładu z gonitwą myśli. Emocje nie chciały opaść i dopiero ciężka praca w ogrodzie pozwoliła mi ochłonąć. W małym, angielskim miasteczku ginie pięcioletnia, polska dziewczynka Iza. Redfern i jego koledzy mają pełne ręce roboty przy szukaniu dziecka. Jakby tego było mało dochodzi do brutalnego morderstwa gdzie traci życie starsza para małżeńska. Funkcjonariusz miota się między tymi sprawami a dodatkowo gnębią go osobiste problemy. Czy inspektor poukłada swoje życie i odnajdzie wewnętrzny spokój? Czy zaginiona Iza odnajdzie się żywa? Kto jest brutalnym mordercą? Kto zagraża bohaterowi i jego otoczeniu? Czy śledztwo się zakończy? Muszę wam powiedzieć, że zawładnęła ta powieść mą głową i duszą. Każde słowo chłonęłam jak gąbka, nie mogąc oderwać oczu od kolejnych kartek. Genialne wątki kryminalne naprawdę mocno zaciekawiają. Uważam, że chętnie sięgniecie po tę lekturę i sami pogłówkujecie nad rozwiązaniem tej sprawy. Polecam!

że warto usiąść do niej po poznaniu pierwszego tomu „Maski pośmiertne”. Bo choć sprawy kryminalne, które prowadzi są odrębne, to kontynuacja bardzo istotnych wątków osobistych i głębsza znajomość postaci Redferna ma dużą wagę dla zrozumienia i odbioru całości. Wielowątkowość powieści daje ogromne poczucie realizmu, bo podobnie jak w życiu nigdy nie podążamy jedną ścieżką, tak i tu nawarstwienie niepokojących spraw i trudnych sytuacji zarówno zawodowych, jak i prywatnych sprawia, że Redfern czuje się jakby poruszał się po polu minowym. Nie jest łatwo prowadzić dwa dochodzenia jednocześnie, tym bardziej przy brakach kadrowych, napiętych relacjach z szefem i będąc na celowniku wydziału wewnętrznego. Do tego dochodzi docieranie się z dziadkiem, z którym zamieszkał, tajemnicze zniknięcie Moniki i niepokojąca postać Palacza wychodzącego z cienia w najmniej oczekiwanych momentach. Lawirując pomiędzy kolejnymi absorbującymi go sprawami Redfern sposobami, nie zawsze zgodnymi z procedurami i oczekiwaniami szefa, dąży do ich rozwiązania. Kaliber prowadzonych przez inspektora śledztw, w tym brutalnego mordu i zaginięcia małej dziewczynki sprawia, że wraz z nim angażujemy się w śledztwo czasem ciesząc się z małych kroków naprzód, innym razem przełykając gorycz porażki. Dużą sztuką jest połączyć tak wszystkie wątki, by czytelnik nie odczuł chaosu i zagubienia, a autorce świetnie się to udało. Jeszcze większą, stworzyć pełnokrwistych bohaterów, w których losy zaangażujemy się całym sercem. Tu kolejne brawa dla autorki. Gdy dodać do tego idealną dynamikę akcji, piękny, niewymuszony styl narracji, odpowiednio wyważone napięcie i zaskakujące zakończenie, otrzymamy przepis na kryminał idealny. I choć czasem z najlepszego przepisu wyjdzie zakalec, Anna Rozenberg udowadnia, że błyskawicznie osiągnęła mistrzostwo w pisarskim fachu i poszczególne składniki potrafi łączyć z największym kunsztem.

że warto usiąść do niej po poznaniu pierwszego tomu „Maski pośmiertne”. Bo choć sprawy kryminalne, które prowadzi są odrębne, to kontynuacja bardzo istotnych wątków osobistych i głębsza znajomość postaci Redferna ma dużą wagę dla zrozumienia i odbioru całości. Wielowątkowość powieści daje ogromne poczucie realizmu, bo podobnie jak w życiu nigdy nie podążamy jedną ścieżką, tak i tu nawarstwienie niepokojących spraw i trudnych sytuacji zarówno zawodowych, jak i prywatnych sprawia, że Redfern czuje się jakby poruszał się po polu minowym. Nie jest łatwo prowadzić dwa dochodzenia jednocześnie, tym bardziej przy brakach kadrowych, napiętych relacjach z szefem i będąc na celowniku wydziału wewnętrznego. Do tego dochodzi docieranie się z dziadkiem, z którym zamieszkał, tajemnicze zniknięcie Moniki i niepokojąca postać Palacza wychodzącego z cienia w najmniej oczekiwanych momentach. Lawirując pomiędzy kolejnymi absorbującymi go sprawami Redfern sposobami, nie zawsze zgodnymi z procedurami i oczekiwaniami szefa, dąży do ich rozwiązania. Kaliber prowadzonych przez inspektora śledztw, w tym brutalnego mordu i zaginięcia małej dziewczynki sprawia, że wraz z nim angażujemy się w śledztwo czasem ciesząc się z małych kroków naprzód, innym razem przełykając gorycz porażki. Dużą sztuką jest połączyć tak wszystkie wątki, by czytelnik nie odczuł chaosu i zagubienia, a autorce świetnie się to udało. Jeszcze większą, stworzyć pełnokrwistych bohaterów, w których losy zaangażujemy się całym sercem. Tu kolejne brawa dla autorki. Gdy dodać do tego idealną dynamikę akcji, piękny, niewymuszony styl narracji, odpowiednio wyważone napięcie i zaskakujące zakończenie, otrzymamy przepis na kryminał idealny. I choć czasem z najlepszego przepisu wyjdzie zakalec, Anna Rozenberg udowadnia, że błyskawicznie osiągnęła mistrzostwo w pisarskim fachu i poszczególne składniki potrafi łączyć z największym kunsztem.

wydawać dziwne, ale wbrew pozorom kryminały czy thrillery nie są przepełnione tylko i wyłącznie brutalnymi scenami. Coraz łatwiej jest trafić na mocną powieść z przesłaniem, coraz częściej autorzy korzystają z możliwości, jakie te gatunki dają, by skłonić czytelnika do pewnych refleksji, by uwrażliwić odbiorcę na określone zjawiska.  Tą drogą zdecydowała się też podążać Anna Rozenberg, uszlachetniając klasyczny kryminał swoją wrażliwością i empatią. W "Maskach pośmiertnych" mieliśmy świetnie przedstawiony wątek historyczny, bardzo solidnie przygotowany, ale to był tylko przedsmak tego, co przyniosły "Punkty zapalne". Tym razem autorka nie musiała pochylać się nad starymi dokumentami, by rzetelnie nakreślić wybrane przez nią tło dla policyjnego śledztwa - wystarczyły szeroko otwarte oczy. Tegoroczna debiutanka udowodniła, że jest wnikliwą obserwatorką, że nie idzie na skróty i nie boi się podejmować tematów trudnych, kontrowersyjnych, bolesnych. Konsekwencją tego jest uderzający realizm, stający się już cechą rozpoznawczą jej twórczości i niewątpliwie ogromnym atutem.  "Punkty zapalne" to doskonale skonstruowany kryminał z niezwykle gęsto utkaną intrygą. To, że mnogość wątków nie przytłacza, jest zasługą lekkiego i plastycznego pióra autorki. Wszystkie wątki stopniowo składają się w logiczną całość, nic nie jest przypadkowe, zbędne czy przekombinowane. Dawno, jeśli w ogóle, nie spotkałam się z tym, by w fabule zawarte były dwa śledztwa. To też pokazuje życie takim, jakie jest, bo rzadko zdarza się, by policjanci mieli komfort zajmowania się tylko jedną sprawą. Zawsze przecież brakuje rąk do pracy, a przestępcy nie chcą poczekać aż uda się uporać z poprzednią zagadką. Zespół Redferna działa metodycznie i żmudnie, a brak natychmiastowych efektów czy choćby punktów zaczepienia wpływa na atmosferę, która nigdy nie była szczególnie dobra. Życie prywatne policjantów też nie jest wolne od mniejszych i większych problemów, to również wpływa na ich skuteczność.  Przyznaję, że autorce udało się mnie zaskoczyć zakończeniem, jak i zwrotami akcji. Umie ona budować napięcie w dość specyficzny, nieoczywisty sposób, który bardzo mi się podoba.  Na koniec zostawiłam coś, na co może wielu czytelników nie zwróci uwagi, a co z mojej perspektywy jest niezwykle cenne. Chodzi o pięknie odmalowany obraz ścierania się wielu kultur. Takie współistnienie mniejszości obok siebie nie zawsze jest łatwe, ale nie jest też niemożliwe. Codziennie stykam się z ludźmi z różnych zakątków świata, sama też jestem "obca", choć czuję się w Niemczech bardziej u siebie niż w Polsce. Nie jest idealnie, ale przy odrobinie dobrych chęci i otwartości można o wiele więcej dzięki tej multikulturowości zyskać niż stracić. I to przesłanie Anna Rozenberg przemyca też na kartach "Punktów zapalnych", za co jej bardzo dziękuję.  Moje 9/10. 

powietrzu. A czas biegnie. W tym samym czasie dochodzi do brutalnego morderstwa małżeństwa Abbasich. Syn ofiar znika. Czy ma coś wspólnego z morderstwem? Nowy szef obie sprawy przydziela Redfernowi i jego zespołowi. David oprócz tego musi zmierzyć się z przeciwnikiem, który zagraża jemu i jego bliskim. Czy zdąży znaleźć prześladowcę? "Punkty zapalne" to druga książka Anny Rozenberg. Debiut autorki, czyli "Maski pośmiertne", był świetny. Z przyjemnością, więc sięgnęłam po kolejną część. Czy jestem równie zachwycowana jak przy pierwszej części? Muszę powiedzieć, że Anna Rozenberg wie jak napisać rasowy kryminał. Dwie trudne do rozwikłania sprawy, masa emocji, fałszywych tropów i intrygujący główny bohater to znaki rozpoznawcze tej książki. Postać inspektora Redferna jest świetnie wykreowana. Mężczyzna jest silny, opanowany i empatyczny. Bardzo podoba mi się jego relacja z dziadkiem. Łączy ich szorstka męska przyjaźń, ale również miłość i troska o siebie nawzajem. Dodatkowo Redfern walczy z chorobą, która przysparza mu dużo bólu i cierpienia. Zagadki kryminalne są ciekawe i trudne do rozszyfrowania. Ja nie domyśliłam się ich rozwiązania. Jestem ciekawa czy ktoś z Was to rozszyfrował? Nie wszystkie wątki zostały zakończone, więc bardzo liczę na kolejną część. Mam nadzieję, że nie będzie trzeba długo czekać.