Umiłowana

historii ze świeża głową. Jedyne co wiedziałam to, że porusza temat niewolnictwa. Z jednej strony jest to książka, ktorą naprawdę powinno się poznać. Z drugiej w trakcie czytania doszłam do wniosku, że to nie jest powieść dla każdego. Uważam, że aby dobrze ją zrozumieć należy mieć już jakieś "zaplecze czytelnicze" I choć trochę znać kontekst historyczny. Inaczej po prostu książka może wydać się dziwaczna i niezrozumiała. Toni Morrison porusza w sposób fenomenalny temat niewolnictwa i życia po. Całą fabułę prowadzi w sposób nielinearny skacząc między teraźniejszością, a wspomnieniami. Nasza bohaterka Sethe boryka się z ogromnymi traumami które uosabia duch jej tragicznie zmarłej córki. To Umiłowana zmusza ją do ciągłego konfrontowania się z wydarzeniami o których nie chce się pamiętać. Jednocześnie obserwujemy życie jej żyjącej córki Denver. Dziewczyny, która wychowuje się w cieniu przeszłości. Na którą przechodzą wszystkie strachy matki sprawiając, że staje się wycofana. Tak wielka trauma jest dziedziczna i potrzeba naprawdę wiele siły i samozaparcia aby wyrwać się z tego kręgu. Opisy krzywd, których doznała główna bohaterka ale i wielu innych ludzi w jej otoczeniu są druzgocące. Bestialstwo, którego potrafił dopuścić się człowiek względem drugiego sprawia, że zastanawiam się nad istotą człowieczeństwa. Nie rozumiem skąd w niektórych ludziach bierze się przekonanie, za są kimś lepszym i mają prawo do czegoś takiego.

historii – zabiera nas do dziewiętnastowiecznej Ameryki, na przedmieścia Ohio. Sethe żyła w świecie, w którym kolor skóry decydował o wolności lub jej braku. W którym człowieka porównywano do zwierzęcia i wyceniano jego wartość w dolarach. Bohaterce książki Morrison udało się uciec, ale widmo niewolnictwa podążyło za nią gotowe zaatakować w najmniej spodziewanym momencie. "Umiłowana" to opowieść o niewolnictwie – przemocy na tle rasowym, wyzysku, okrucieństwie, upokorzeniu, walce o przetrwanie, drodze do wyzwolenia oraz o pokoleniowej traumie. Morrison opowiada o ludziach zagubionych w niewoli, żyjących w cieniu przeszłości. O ludziach, którzy po wyzwoleniu próbują wieść normalne życie, ale traumatyczne wspomnienia wciąż do nich wracają. Którzy boją się kochać, bo w bezwzględnym i brutalnym świecie miłość oznacza stratę i jeszcze większe cierpienie. Zachwyca mnie, jak starannie i błyskotliwie Morrison skonstruowała tę powieść i z jaką literacką świadomością poprowadziła narrację. W "Umiłowanej" płynnie zmieniają się punkty widzenia, wspomnienia powracają w retrospekcjach nadając całości coraz większą głębię. Ciekawym rozwiązaniem jest wykorzystanie realizmu magicznego, który przybiera postać bezimiennej córki, ducha nawiedzającego dom. Wszystkie te elementy w połączeniu z piękną prozą Morrison wznoszą "Umiłowaną" na najwyższy literacki poziom. "Umiłowana" to do bólu prawdziwa, odważna i wspaniale napisana książka o mrokach historii i ludzkiego serca oraz o ciężarze przeszłości. O odporności ducha, zawieszeniu między wolnością i zniewoleniem oraz o pamięci, która jest źródłem bólu, ale też drogą do uzdrowienia. Współczesny literacki klasyk.

takie jak dyskryminacja czarnoskórych, niewolnictwo. O ile obecnie możemy być zorientowani w sytuacji, to osobiście za najcięższą przeprawę uważam, samo niewolnictwo i związaną z nim całkowitą segregacją rasową. Dlatego książki takiej autorki, jak Toni Morrison, są dla nas tak istotnym elementem, który może przybliżyć nam choć część kwestii. Historia “Umiłowanej” ma miejsce kilka lat po zakończonej wojnie domowej w Ameryce. Główna bohaterka Sethe mieszka razem z córką Denver. Mimo, że Sethe nie jest już niewolnicą, to pamięć o ich przeszłości wciąż jest świeża, a duch Umiłowanej - zmarłej córki Sethe, wciąż jest obecny w ich domu. Kobiety żyją w zdystansowaniu od reszty społeczności, do czasu gdy pewnego dnia do ich domu zawitała tajemnicza dziewczyna - Umiłowana. Jedną z kluczowych kwestii podejmowanych w książce jest poprzednie życie czarnoskórych, jak i to obecne. Jako niewolnicy traktowani byli jako narzędzia. Nawet ich dzieci nie były tak naprawdę ich, bo właściciel widział w nich kolejne pokolenie siły roboczej. Uważam, że “Umiłowana“ niesie ze sobą ogromny przekaz. Jego to przede wszystkim potrząśnięcie nami. Obraz tego, jakie okrucieństwa spotykały czarnoskórych, ma za zadanie uświadomić nam, gdzie znajduje się nasza granica człowieczeństwa. Główna bohaterka Sethe daje idealny przykład bezgranicznej miłości i oddania dla bliskich sobie osób. Była ona w stanie zrobić wiele rzeczy, które uważała za słuszne, choć być może okrutne. Wartość merytoryczna książki jest jak najbardziej na świetnym poziomie. Jednak osobiście mam mieszane uczucia dotyczące samej fabuły i struktury powieści. Trochę ciężko było wbić mi się w rytmikę książki, ale z drugiej strony z takim tematem ma prawo nie być lekko. Dlatego trochę ciężko jest mi ocenić tę książkę, jest ona niezwykle złożona, jej elementy magii, błądzenia po odmętach podświadomości, nadają czegoś niezwykłego co sprawia, ze ta historia zapada mocno w pamięci.

czynnikiem jest sposób prowadzenia narracji. Nie zawsze lubię pewnego rodzaju “udziwnienia” w formie, jednak w tym przypadku uwielbiam ten specyficzny sposób, gdzie narrator przechodzi z postaci do postaci, nagle bez żadnego ostrzeżenia. Przełączająca się narracja ojca, matki i syna, była strzałem w dziesiątkę. Bohaterowie książki Elisabet i Sakarias stracili swoje jedyne dziecko - Johannes. Dlatego też w głównej mierze tematem książki jest żałoba, strata dziecka. Zawarta w książce wielowymiarowość pozwala podróżować czytelnikowi do przeszłości, co chwila powracając do obecnie trwających momentów. Autorowi udało się w niemalże perfekcyjny sposób ująć cały smutek, żal i nostalgię, dotyczące zarówno żałoby, ale także relacji z żyjącymi. Wątek psychologiczny sprawia, że umysły głównych bohaterów stały się dla nas otwarte. Analizowałam każdą sytuację, czułam perspektywę każdego z bohaterów, tym bardziej Johannesa. Johannes jako udręczony chłopiec, jest bardzo kluczowym elementem. Wiemy jaki będzie jego koniec, więc wszystko boli bardziej. Jego rodzice Elisabet i Sakarias starają się żyć tak jak zawsze, ale jak żyć gdy twoje dziecko nie żyje. Bo ostatecznie w tej sytuacji, w której się znaleźli okazało się, że czas nie leczy ran, trzeba się nauczyć z nimi żyć. Jednym co nie do końca rozumiem w tej historii jest wątek religijny. Według mnie był on zbędny i dla mnie nic nie wniósł. W “Ucieczce” pojawiają się inne wątki, które jak najbardziej mają sens, alkoholizm, odkrywanie swojej tożsamości przez dziecko, problemy z bliskimi. Takie zestawienia różnych sytuacji dają wystarczająco szeroki obraz. Tiller świetne zobrazował surowe piękno i ból żałoby. Zmiana narracji to zdecydowanie najlepszy element, który uwypukla to co najważniejsze, czyli ich wewnętrzne emocje. Ta wyprawa pomiędzy światem żywych i umarłych, ukazuje realia z jakimi może przyjść mierzyć się każdemu z nas.