Umiłowana

takie jak dyskryminacja czarnoskórych, niewolnictwo. O ile obecnie możemy być zorientowani w sytuacji, to osobiście za najcięższą przeprawę uważam, samo niewolnictwo i związaną z nim całkowitą segregacją rasową. Dlatego książki takiej autorki, jak Toni Morrison, są dla nas tak istotnym elementem, który może przybliżyć nam choć część kwestii. Historia “Umiłowanej” ma miejsce kilka lat po zakończonej wojnie domowej w Ameryce. Główna bohaterka Sethe mieszka razem z córką Denver. Mimo, że Sethe nie jest już niewolnicą, to pamięć o ich przeszłości wciąż jest świeża, a duch Umiłowanej - zmarłej córki Sethe, wciąż jest obecny w ich domu. Kobiety żyją w zdystansowaniu od reszty społeczności, do czasu gdy pewnego dnia do ich domu zawitała tajemnicza dziewczyna - Umiłowana. Jedną z kluczowych kwestii podejmowanych w książce jest poprzednie życie czarnoskórych, jak i to obecne. Jako niewolnicy traktowani byli jako narzędzia. Nawet ich dzieci nie były tak naprawdę ich, bo właściciel widział w nich kolejne pokolenie siły roboczej. Uważam, że “Umiłowana“ niesie ze sobą ogromny przekaz. Jego to przede wszystkim potrząśnięcie nami. Obraz tego, jakie okrucieństwa spotykały czarnoskórych, ma za zadanie uświadomić nam, gdzie znajduje się nasza granica człowieczeństwa. Główna bohaterka Sethe daje idealny przykład bezgranicznej miłości i oddania dla bliskich sobie osób. Była ona w stanie zrobić wiele rzeczy, które uważała za słuszne, choć być może okrutne. Wartość merytoryczna książki jest jak najbardziej na świetnym poziomie. Jednak osobiście mam mieszane uczucia dotyczące samej fabuły i struktury powieści. Trochę ciężko było wbić mi się w rytmikę książki, ale z drugiej strony z takim tematem ma prawo nie być lekko. Dlatego trochę ciężko jest mi ocenić tę książkę, jest ona niezwykle złożona, jej elementy magii, błądzenia po odmętach podświadomości, nadają czegoś niezwykłego co sprawia, ze ta historia zapada mocno w pamięci.

czynnikiem jest sposób prowadzenia narracji. Nie zawsze lubię pewnego rodzaju “udziwnienia” w formie, jednak w tym przypadku uwielbiam ten specyficzny sposób, gdzie narrator przechodzi z postaci do postaci, nagle bez żadnego ostrzeżenia. Przełączająca się narracja ojca, matki i syna, była strzałem w dziesiątkę. Bohaterowie książki Elisabet i Sakarias stracili swoje jedyne dziecko - Johannes. Dlatego też w głównej mierze tematem książki jest żałoba, strata dziecka. Zawarta w książce wielowymiarowość pozwala podróżować czytelnikowi do przeszłości, co chwila powracając do obecnie trwających momentów. Autorowi udało się w niemalże perfekcyjny sposób ująć cały smutek, żal i nostalgię, dotyczące zarówno żałoby, ale także relacji z żyjącymi. Wątek psychologiczny sprawia, że umysły głównych bohaterów stały się dla nas otwarte. Analizowałam każdą sytuację, czułam perspektywę każdego z bohaterów, tym bardziej Johannesa. Johannes jako udręczony chłopiec, jest bardzo kluczowym elementem. Wiemy jaki będzie jego koniec, więc wszystko boli bardziej. Jego rodzice Elisabet i Sakarias starają się żyć tak jak zawsze, ale jak żyć gdy twoje dziecko nie żyje. Bo ostatecznie w tej sytuacji, w której się znaleźli okazało się, że czas nie leczy ran, trzeba się nauczyć z nimi żyć. Jednym co nie do końca rozumiem w tej historii jest wątek religijny. Według mnie był on zbędny i dla mnie nic nie wniósł. W “Ucieczce” pojawiają się inne wątki, które jak najbardziej mają sens, alkoholizm, odkrywanie swojej tożsamości przez dziecko, problemy z bliskimi. Takie zestawienia różnych sytuacji dają wystarczająco szeroki obraz. Tiller świetne zobrazował surowe piękno i ból żałoby. Zmiana narracji to zdecydowanie najlepszy element, który uwypukla to co najważniejsze, czyli ich wewnętrzne emocje. Ta wyprawa pomiędzy światem żywych i umarłych, ukazuje realia z jakimi może przyjść mierzyć się każdemu z nas.