Wierzyliśmy jak nikt

Książka, o której jakiś czas temu było dość głośno. I jak to z takimi tytułami bywa podchodzę do nich z rezerwą, nie wiedząc na ile jest to rozdmuchane przez dobry marketing, a na ile świadczy o wartości lektury. Tym razem, pomimo że chwilę trwało zanim zatopiłam się w tej historii to dałam się jej ponieść. Opowieść ma dwa plany czasowe. Bohaterów poznajemy w latach osiemdziesiątych. Są nimi młodzi mężczyźni, którzy cieszą się życiem w dużym mieście, gdzie przyzwolenie na bycie homoseksualistą jest nieco wyższe niż na amerykańskiej prowincji. Niestety „złoty okres’ dla tych chłopaków kończy się wraz z pierwszymi ofiarami AIDS. Yale Tishman, bo to on nam „opowiada” swoją historię, to młody dyrektor rozwoju chicagowskiej galerii sztuki. Jest w stałym związku i test, który wykonuje z partnerem, pozwala mu spojrzeć w przyszłość optymistycznie. Nieco mniej radośnie jest dookoła. AIDS zbiera solidne żniwa. To powieść o straconym pokoleniu. Autorka z dużą wrażliwością, z pewną nostalgią pisze o tym co się wydarzyło te kilkadziesiąt lat temu. Główny bohater jest ciepłym, ufnym mężczyzną. Na skutek rekomendacji swojej przyjaciółki poznaje staruszkę, która jest właścicielką niecodziennej kolekcji sztuki. Warunkiem przekazania jej do galerii uniwersyteckiej jest wyeksponowanie najmniej atrakcyjnych prac, których autorem jest bliski jej człowiek. Razem z Norą przenosimy się do lat dwudziestych, gdzie obracamy się wśród paryskiej cyganerii. Autorka porównuje dwa pokolenia, to z lat dwudziestych przetrzebione przez wojnę i hiszpankę i to z lat osiemdziesiątych dotknięte HIV. Paralela nie jest nieuzasadniona. Niestety nieco słabiej wypadł wątek współczesny. Ponownie przenosimy się do Paryża, dzieje się to w trakcie ataków terrorystycznych w tym mieście. Tym razem naszym „przewodnikiem” jest Fiona, która poszukuje swojej córki. Zatrzymuje się u swojego przyjaciela z czasów młodości. To i jej „śledztwo” wyzwala falę wspomnień. W tej części opowieść jest nieco rozedrgana, odniosłam wrażenie jakby autorka chciała dopełnić ją historiami trochę bardziej „skrojonymi” na masowego odbiorcę i wypełnić problemami nieco bardziej uniwersalnymi niż w retrospekcjach. Tylko, że ja jestem zauroczona właśnie historią Yala, która niesie moim zdaniem ponadczasowe przesłanie. Losy tego mężczyzny to biografia samotnego dziecka i „osobnego” dorosłego. Orientacja seksualna głównego bohatera ma znaczenie, bo żyje on w takim środowisku i w takim momencie, że determinuje to życiorysy tych młodych ludzi. Yale jest jednak pięknym człowiekiem i to jest na pierwszym planie tej powieści. Ważna lektura, oswajająca, uświadamiająca i wzruszająca. Makkai Rebecca. Wierzyliśmy jak nikt. Wydawnictwo Poznańskie, 2020 Tłumaczenie: Sebastian Musielak

Książka, o której jakiś czas temu było dość głośno. I jak to z takimi tytułami bywa podchodzę do nich z rezerwą, nie wiedząc na ile jest to rozdmuchane przez dobry marketing, a na ile świadczy o wartości lektury. Tym razem, pomimo że chwilę trwało zanim zatopiłam się w tej historii to dałam się jej ponieść. Opowieść ma dwa plany czasowe. Bohaterów poznajemy w latach osiemdziesiątych. Są nimi młodzi mężczyźni, którzy cieszą się życiem w dużym mieście, gdzie przyzwolenie na bycie homoseksualistą jest nieco wyższe niż na amerykańskiej prowincji. Niestety „złoty okres’ dla tych chłopaków kończy się wraz z pierwszymi ofiarami AIDS. Yale Tishman, bo to on nam „opowiada” swoją historię, to młody dyrektor rozwoju chicagowskiej galerii sztuki. Jest w stałym związku i test, który wykonuje z partnerem, pozwala mu spojrzeć w przyszłość optymistycznie. Nieco mniej radośnie jest dookoła. AIDS zbiera solidne żniwa. To powieść o straconym pokoleniu. Autorka z dużą wrażliwością, z pewną nostalgią pisze o tym co się wydarzyło te kilkadziesiąt lat temu. Główny bohater jest ciepłym, ufnym mężczyzną. Na skutek rekomendacji swojej przyjaciółki poznaje staruszkę, która jest właścicielką niecodziennej kolekcji sztuki. Warunkiem przekazania jej do galerii uniwersyteckiej jest wyeksponowanie najmniej atrakcyjnych prac, których autorem jest bliski jej człowiek. Razem z Norą przenosimy się do lat dwudziestych, gdzie obracamy się wśród paryskiej cyganerii. Autorka porównuje dwa pokolenia, to z lat dwudziestych przetrzebione przez wojnę i hiszpankę i to z lat osiemdziesiątych dotknięte HIV. Paralela nie jest nieuzasadniona. Niestety nieco słabiej wypadł wątek współczesny. Ponownie przenosimy się do Paryża, dzieje się to w trakcie ataków terrorystycznych w tym mieście. Tym razem naszym „przewodnikiem” jest Fiona, która poszukuje swojej córki. Zatrzymuje się u swojego przyjaciela z czasów młodości. To i jej „śledztwo” wyzwala falę wspomnień. W tej części opowieść jest nieco rozedrgana, odniosłam wrażenie jakby autorka chciała dopełnić ją historiami trochę bardziej „skrojonymi” na masowego odbiorcę i wypełnić problemami nieco bardziej uniwersalnymi niż w retrospekcjach. Tylko, że ja jestem zauroczona właśnie historią Yala, która niesie moim zdaniem ponadczasowe przesłanie. Losy tego mężczyzny to biografia samotnego dziecka i „osobnego” dorosłego. Orientacja seksualna głównego bohatera ma znaczenie, bo żyje on w takim środowisku i w takim momencie, że determinuje to życiorysy tych młodych ludzi. Yale jest jednak pięknym człowiekiem i to jest na pierwszym planie tej powieści. Ważna lektura, oswajająca, uświadamiająca i wzruszająca. Makkai Rebecca. Wierzyliśmy jak nikt. Wydawnictwo Poznańskie, 2020 Tłumaczenie: Sebastian Musielak

Książka, o której jakiś czas temu było dość głośno. I jak to z takimi tytułami bywa podchodzę do nich z rezerwą, nie wiedząc na ile jest to rozdmuchane przez dobry marketing, a na ile świadczy o wartości lektury. Tym razem, pomimo że chwilę trwało zanim zatopiłam się w tej historii to dałam się jej ponieść. Opowieść ma dwa plany czasowe. Bohaterów poznajemy w latach osiemdziesiątych. Są nimi młodzi mężczyźni, którzy cieszą się życiem w dużym mieście, gdzie przyzwolenie na bycie homoseksualistą jest nieco wyższe niż na amerykańskiej prowincji. Niestety „złoty okres’ dla tych chłopaków kończy się wraz z pierwszymi ofiarami AIDS. Yale Tishman, bo to on nam „opowiada” swoją historię, to młody dyrektor rozwoju chicagowskiej galerii sztuki. Jest w stałym związku i test, który wykonuje z partnerem, pozwala mu spojrzeć w przyszłość optymistycznie. Nieco mniej radośnie jest dookoła. AIDS zbiera solidne żniwa. To powieść o straconym pokoleniu. Autorka z dużą wrażliwością, z pewną nostalgią pisze o tym co się wydarzyło te kilkadziesiąt lat temu. Główny bohater jest ciepłym, ufnym mężczyzną. Na skutek rekomendacji swojej przyjaciółki poznaje staruszkę, która jest właścicielką niecodziennej kolekcji sztuki. Warunkiem przekazania jej do galerii uniwersyteckiej jest wyeksponowanie najmniej atrakcyjnych prac, których autorem jest bliski jej człowiek. Razem z Norą przenosimy się do lat dwudziestych, gdzie obracamy się wśród paryskiej cyganerii. Autorka porównuje dwa pokolenia, to z lat dwudziestych przetrzebione przez wojnę i hiszpankę i to z lat osiemdziesiątych dotknięte HIV. Paralela nie jest nieuzasadniona. Niestety nieco słabiej wypadł wątek współczesny. Ponownie przenosimy się do Paryża, dzieje się to w trakcie ataków terrorystycznych w tym mieście. Tym razem naszym „przewodnikiem” jest Fiona, która poszukuje swojej córki. Zatrzymuje się u swojego przyjaciela z czasów młodości. To i jej „śledztwo” wyzwala falę wspomnień. W tej części opowieść jest nieco rozedrgana, odniosłam wrażenie jakby autorka chciała dopełnić ją historiami trochę bardziej „skrojonymi” na masowego odbiorcę i wypełnić problemami nieco bardziej uniwersalnymi niż w retrospekcjach. Tylko, że ja jestem zauroczona właśnie historią Yala, która niesie moim zdaniem ponadczasowe przesłanie. Losy tego mężczyzny to biografia samotnego dziecka i „osobnego” dorosłego. Orientacja seksualna głównego bohatera ma znaczenie, bo żyje on w takim środowisku i w takim momencie, że determinuje to życiorysy tych młodych ludzi. Yale jest jednak pięknym człowiekiem i to jest na pierwszym planie tej powieści. Ważna lektura, oswajająca, uświadamiająca i wzruszająca. Makkai Rebecca. Wierzyliśmy jak nikt. Wydawnictwo Poznańskie, 2020 Tłumaczenie: Sebastian Musielak

Kiedy kryzys AIDS zaczyna niszczyć zwartą społeczność homoseksualistów w dzielnicy Boystown w Chicago w połowie lat 80. XX wieku, Yale Tishman i Fiona Marcus są już czymś w rodzaju rodziny. Yale, dyrektor ds. rozwoju w lokalnej galerii, jest na skraju zabezpieczenia kolekcji sztuki dzięki uprzejmości ciotki Fiony, Nory. Zręcznie łącząc historie Yale’a, Nory i Fiony, Makkai znajduje zaskakujący rezonans w czasie i doświadczeniu, oferując komentarz na temat ceny pamięci i roli sztuki w zabezpieczaniu spuścizny zagrożonej zaginięciem. . "Wierzyliśmy jak nikt”, o ile mi wiadomo, to jedna z pierwszych powieści kronikujących epidemię AIDS od jej początkowego wybuchu do chwili obecnej. Przekazuje grozę i tragedię z pierwszych lat epidemii, jej bieg i konsekwencje na przestrzeni dziesięcioleci. Makkai umieszcza epidemię w perspektywie historycznej, nie dystansując jej ani nie wybielając jej okropności. Książka ta stanowi swego rodzaju odpowiedź na pytanie dotyczące żywych i umarłych. Nie wystarczy bowiem pamiętać, że zginęły młode ofiary wojen i chorób. Musimy także pamiętać, że żyli. Życiem radości i pasji oraz prawdziwej, nieskażonej miłości. Musimy czytać ich historie i dzielić się nimi z innymi. Dobre powieści trzymają się nas dzięki sile swoich pomysłowych fabuł lub pięknego pisania, ale najlepsze powieści sprawiają, że czujemy się tak, jakbyśmy zdobyli nowego przyjaciela, który pozostanie z nami do końca życia. Makkai tego dokonała, ponieważ ta przepiękna i niszczycielska powieść, która z czasem złamała mi serce sprawiła, że poczułam że ci piękni ludzie, którzy odeszli przez tę straszliwą chorobę, byli moimi przyjaciółmi. Jest to również książka o stracie, ale także o poczuciu ciągłości poprzez opowiadane przez nas historie, poprzez ich opowiadających i lekcje, które z tych opowieści wyciągamy. To powieść, którą będę nosić w swoim sercu przez długi, długi czas.

Kiedy kryzys AIDS zaczyna niszczyć zwartą społeczność homoseksualistów w dzielnicy Boystown w Chicago w połowie lat 80. XX wieku, Yale Tishman i Fiona Marcus są już czymś w rodzaju rodziny. Yale, dyrektor ds. rozwoju w lokalnej galerii, jest na skraju zabezpieczenia kolekcji sztuki dzięki uprzejmości ciotki Fiony, Nory. Zręcznie łącząc historie Yale’a, Nory i Fiony, Makkai znajduje zaskakujący rezonans w czasie i doświadczeniu, oferując komentarz na temat ceny pamięci i roli sztuki w zabezpieczaniu spuścizny zagrożonej zaginięciem. . "Wierzyliśmy jak nikt”, o ile mi wiadomo, to jedna z pierwszych powieści kronikujących epidemię AIDS od jej początkowego wybuchu do chwili obecnej. Przekazuje grozę i tragedię z pierwszych lat epidemii, jej bieg i konsekwencje na przestrzeni dziesięcioleci. Makkai umieszcza epidemię w perspektywie historycznej, nie dystansując jej ani nie wybielając jej okropności. Książka ta stanowi swego rodzaju odpowiedź na pytanie dotyczące żywych i umarłych. Nie wystarczy bowiem pamiętać, że zginęły młode ofiary wojen i chorób. Musimy także pamiętać, że żyli. Życiem radości i pasji oraz prawdziwej, nieskażonej miłości. Musimy czytać ich historie i dzielić się nimi z innymi. Dobre powieści trzymają się nas dzięki sile swoich pomysłowych fabuł lub pięknego pisania, ale najlepsze powieści sprawiają, że czujemy się tak, jakbyśmy zdobyli nowego przyjaciela, który pozostanie z nami do końca życia. Makkai tego dokonała, ponieważ ta przepiękna i niszczycielska powieść, która z czasem złamała mi serce sprawiła, że poczułam że ci piękni ludzie, którzy odeszli przez tę straszliwą chorobę, byli moimi przyjaciółmi. Jest to również książka o stracie, ale także o poczuciu ciągłości poprzez opowiadane przez nas historie, poprzez ich opowiadających i lekcje, które z tych opowieści wyciągamy. To powieść, którą będę nosić w swoim sercu przez długi, długi czas.

Kiedy kryzys AIDS zaczyna niszczyć zwartą społeczność homoseksualistów w dzielnicy Boystown w Chicago w połowie lat 80. XX wieku, Yale Tishman i Fiona Marcus są już czymś w rodzaju rodziny. Yale, dyrektor ds. rozwoju w lokalnej galerii, jest na skraju zabezpieczenia kolekcji sztuki dzięki uprzejmości ciotki Fiony, Nory. Zręcznie łącząc historie Yale’a, Nory i Fiony, Makkai znajduje zaskakujący rezonans w czasie i doświadczeniu, oferując komentarz na temat ceny pamięci i roli sztuki w zabezpieczaniu spuścizny zagrożonej zaginięciem. . "Wierzyliśmy jak nikt”, o ile mi wiadomo, to jedna z pierwszych powieści kronikujących epidemię AIDS od jej początkowego wybuchu do chwili obecnej. Przekazuje grozę i tragedię z pierwszych lat epidemii, jej bieg i konsekwencje na przestrzeni dziesięcioleci. Makkai umieszcza epidemię w perspektywie historycznej, nie dystansując jej ani nie wybielając jej okropności. Książka ta stanowi swego rodzaju odpowiedź na pytanie dotyczące żywych i umarłych. Nie wystarczy bowiem pamiętać, że zginęły młode ofiary wojen i chorób. Musimy także pamiętać, że żyli. Życiem radości i pasji oraz prawdziwej, nieskażonej miłości. Musimy czytać ich historie i dzielić się nimi z innymi. Dobre powieści trzymają się nas dzięki sile swoich pomysłowych fabuł lub pięknego pisania, ale najlepsze powieści sprawiają, że czujemy się tak, jakbyśmy zdobyli nowego przyjaciela, który pozostanie z nami do końca życia. Makkai tego dokonała, ponieważ ta przepiękna i niszczycielska powieść, która z czasem złamała mi serce sprawiła, że poczułam że ci piękni ludzie, którzy odeszli przez tę straszliwą chorobę, byli moimi przyjaciółmi. Jest to również książka o stracie, ale także o poczuciu ciągłości poprzez opowiadane przez nas historie, poprzez ich opowiadających i lekcje, które z tych opowieści wyciągamy. To powieść, którą będę nosić w swoim sercu przez długi, długi czas.

„Wierzyliśmy jak nikt” Rebecci Makkai to pierwsza książka pisarki jaka została przetłumaczona na język polski. Zaliczana jest do literatury pięknej, zdobyła nominację do Nagrody Pulitzera i National Book Award. Aż dziwne, że nie wygrała! To niesamowita proza, głęboka, piękna i przejmująca, napisana językiem tak prostym i naturalnym, że trafia prosto w serce. Opowiada o ważnych mementach w historii: w latach 80tych XX wieku o wybuchu epidemii AIDS, gdy środowiska homoseksualne były za nią piętnowane i w 2015 roku, gdy w Paryżu dochodzi do zamachów terrorystycznych, a także gdzieś pomiędzy o czasach wojennych, w okolicach II wojny światowej. Wszystko to toczy się w środowisku otoczonym sztuką, artystami i po prostu osobami bardzo wrażliwymi i otwartymi na piękno. Ja jestem książką oczarowana, to ile tematów i uczuć porusza, to wręcz przechodzi moje pojęcie. Mocno doceniam też to jak autorka musiała się napracować, by tak świetnie oddać tło historyczne wydarzeń, jak i samo wydanie książki – Wydawnictwo Poznańskie zrobiło kawał dobrej roboty! Ogólnie jest to jedna z tych książek, o której cokolwiek by się napisało, to i tak będzie za mało – trzeba ją po prostu przeczytać i przeżyć. Gorąco polecam!

„Wierzyliśmy jak nikt” Rebecci Makkai to pierwsza książka pisarki jaka została przetłumaczona na język polski. Zaliczana jest do literatury pięknej, zdobyła nominację do Nagrody Pulitzera i National Book Award. Aż dziwne, że nie wygrała! To niesamowita proza, głęboka, piękna i przejmująca, napisana językiem tak prostym i naturalnym, że trafia prosto w serce. Opowiada o ważnych mementach w historii: w latach 80tych XX wieku o wybuchu epidemii AIDS, gdy środowiska homoseksualne były za nią piętnowane i w 2015 roku, gdy w Paryżu dochodzi do zamachów terrorystycznych, a także gdzieś pomiędzy o czasach wojennych, w okolicach II wojny światowej. Wszystko to toczy się w środowisku otoczonym sztuką, artystami i po prostu osobami bardzo wrażliwymi i otwartymi na piękno. Ja jestem książką oczarowana, to ile tematów i uczuć porusza, to wręcz przechodzi moje pojęcie. Mocno doceniam też to jak autorka musiała się napracować, by tak świetnie oddać tło historyczne wydarzeń, jak i samo wydanie książki – Wydawnictwo Poznańskie zrobiło kawał dobrej roboty! Ogólnie jest to jedna z tych książek, o której cokolwiek by się napisało, to i tak będzie za mało – trzeba ją po prostu przeczytać i przeżyć. Gorąco polecam!

„Wierzyliśmy jak nikt” Rebecci Makkai to pierwsza książka pisarki jaka została przetłumaczona na język polski. Zaliczana jest do literatury pięknej, zdobyła nominację do Nagrody Pulitzera i National Book Award. Aż dziwne, że nie wygrała! To niesamowita proza, głęboka, piękna i przejmująca, napisana językiem tak prostym i naturalnym, że trafia prosto w serce. Opowiada o ważnych mementach w historii: w latach 80tych XX wieku o wybuchu epidemii AIDS, gdy środowiska homoseksualne były za nią piętnowane i w 2015 roku, gdy w Paryżu dochodzi do zamachów terrorystycznych, a także gdzieś pomiędzy o czasach wojennych, w okolicach II wojny światowej. Wszystko to toczy się w środowisku otoczonym sztuką, artystami i po prostu osobami bardzo wrażliwymi i otwartymi na piękno. Ja jestem książką oczarowana, to ile tematów i uczuć porusza, to wręcz przechodzi moje pojęcie. Mocno doceniam też to jak autorka musiała się napracować, by tak świetnie oddać tło historyczne wydarzeń, jak i samo wydanie książki – Wydawnictwo Poznańskie zrobiło kawał dobrej roboty! Ogólnie jest to jedna z tych książek, o której cokolwiek by się napisało, to i tak będzie za mało – trzeba ją po prostu przeczytać i przeżyć. Gorąco polecam!

Miałam ogromne oczekiwanie co do tej książki; na Instagramie było jej wszędzie pełno, a głosy zachwytu tylko podsycały moją chęć sięgnięcia po tę książkę. I niestety jak to często bywa w podobnych sytuacjach; zawiodłam się. Oczekiwałam książki pełnej wzruszeń, która mnie dotknie, niestety nic z tego się nie wydarzyło, a czytanie tej historii poważnie mnie zmęczyło. Trudno w kilku zdaniach określić fabułę tej książki. Przeplatają się dwie historie; jedna osadzona w latach osiemdziesiątych, gdzie poznajemy grupkę przyjaciół, którzy zmagają się nie tylko z brakiem akceptacji społeczeństwa, ale również z panującym wirusem, który po kolei zabija każdego. Druga historia przenosi nas w 2015 rok, gdzie Fiona - siostra jednego z przyjaciół, rozpoczyna poszukiwania swojej córki, która całkowicie zerwała kontakt z matką. Dzięki temu możemy zobaczyć, jak potoczyły się losy tych, którzy w latach osiemdziesiątych zdołali przetrwać. Zacznę od tego, że według mnie rozdziały osadzone w 2015 roku można było sobie spokojnie darować. Mnie przeważnie nudziły, wybijały z rytmu i zdecydowanie bardziej podobałaby mi się ta opowieść bez wspomnianej historii. Fakt, fajnie było zobaczyć kim stała się po latach Fiona czy Richard, jak tamte wydarzenia ich zmieniły, jakie zostawiły blizny i jak udało im się ułożyć życie, mimo to historia ta nie przypadła mi do gustu. "(...) każdy dzień dostarczał mu dowodów na to, że życie jest krótkie, że nie ma sensu odkładać niczego na przyszłość kosztem chwili obecnej." Jestem w stanie dostrzec piękno tej książki. Trudna miłość, przyjaźń, walka o akceptacje i przymus zmierzenia się ze śmiercią niemal wszystkich bliskich ci osób. Wiele trudnych wyborów i wewnętrzna walka bohatera ze swoimi myślami. Nadal jednak to nie było nic "WOW", nic specjalnego. Nieśpiesznie płynąca akcja, czasami przydługie opisy, a nawet całkiem nudne rozdziały. Myślę, że spokojnie można było zrobić z tego o połowę krótszą powieść, a byłaby dużo ciekawsza i płynniejsza. Totalnie mi smutno, że dla mnie ta książka okazała się takim nietrafionym tytułem. Oczekiwałam czegoś, co zwali mnie z nóg, a dostałam książkę, która potrafiła być piękna, a jednocześnie tak nużąca, że musiałam przerywać jej czytanie inną książką. Przeczytałam, a właściwie zmęczyłam tę książkę, odkładam ją na półkę i tyle po niej zostało. Nie wyryła mi się w sercu, nie mam kaca książkowego, nie myślę o tej historii na okrągło. Pozaznaczałam w niej mimo wszystko kilka urzekających cytatów, więc pewnie to będzie jedyny powód, dla którego do niej wrócę w przyszłości - aby przejrzeć te zaznaczone fragmenty. Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego dla niektórych jest takim objawieniem, jednak książka zdecydowanie nie jest dla każdego.

Miałam ogromne oczekiwanie co do tej książki; na Instagramie było jej wszędzie pełno, a głosy zachwytu tylko podsycały moją chęć sięgnięcia po tę książkę. I niestety jak to często bywa w podobnych sytuacjach; zawiodłam się. Oczekiwałam książki pełnej wzruszeń, która mnie dotknie, niestety nic z tego się nie wydarzyło, a czytanie tej historii poważnie mnie zmęczyło. Trudno w kilku zdaniach określić fabułę tej książki. Przeplatają się dwie historie; jedna osadzona w latach osiemdziesiątych, gdzie poznajemy grupkę przyjaciół, którzy zmagają się nie tylko z brakiem akceptacji społeczeństwa, ale również z panującym wirusem, który po kolei zabija każdego. Druga historia przenosi nas w 2015 rok, gdzie Fiona - siostra jednego z przyjaciół, rozpoczyna poszukiwania swojej córki, która całkowicie zerwała kontakt z matką. Dzięki temu możemy zobaczyć, jak potoczyły się losy tych, którzy w latach osiemdziesiątych zdołali przetrwać. Zacznę od tego, że według mnie rozdziały osadzone w 2015 roku można było sobie spokojnie darować. Mnie przeważnie nudziły, wybijały z rytmu i zdecydowanie bardziej podobałaby mi się ta opowieść bez wspomnianej historii. Fakt, fajnie było zobaczyć kim stała się po latach Fiona czy Richard, jak tamte wydarzenia ich zmieniły, jakie zostawiły blizny i jak udało im się ułożyć życie, mimo to historia ta nie przypadła mi do gustu. "(...) każdy dzień dostarczał mu dowodów na to, że życie jest krótkie, że nie ma sensu odkładać niczego na przyszłość kosztem chwili obecnej." Jestem w stanie dostrzec piękno tej książki. Trudna miłość, przyjaźń, walka o akceptacje i przymus zmierzenia się ze śmiercią niemal wszystkich bliskich ci osób. Wiele trudnych wyborów i wewnętrzna walka bohatera ze swoimi myślami. Nadal jednak to nie było nic "WOW", nic specjalnego. Nieśpiesznie płynąca akcja, czasami przydługie opisy, a nawet całkiem nudne rozdziały. Myślę, że spokojnie można było zrobić z tego o połowę krótszą powieść, a byłaby dużo ciekawsza i płynniejsza. Totalnie mi smutno, że dla mnie ta książka okazała się takim nietrafionym tytułem. Oczekiwałam czegoś, co zwali mnie z nóg, a dostałam książkę, która potrafiła być piękna, a jednocześnie tak nużąca, że musiałam przerywać jej czytanie inną książką. Przeczytałam, a właściwie zmęczyłam tę książkę, odkładam ją na półkę i tyle po niej zostało. Nie wyryła mi się w sercu, nie mam kaca książkowego, nie myślę o tej historii na okrągło. Pozaznaczałam w niej mimo wszystko kilka urzekających cytatów, więc pewnie to będzie jedyny powód, dla którego do niej wrócę w przyszłości - aby przejrzeć te zaznaczone fragmenty. Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego dla niektórych jest takim objawieniem, jednak książka zdecydowanie nie jest dla każdego.

Miałam ogromne oczekiwanie co do tej książki; na Instagramie było jej wszędzie pełno, a głosy zachwytu tylko podsycały moją chęć sięgnięcia po tę książkę. I niestety jak to często bywa w podobnych sytuacjach; zawiodłam się. Oczekiwałam książki pełnej wzruszeń, która mnie dotknie, niestety nic z tego się nie wydarzyło, a czytanie tej historii poważnie mnie zmęczyło. Trudno w kilku zdaniach określić fabułę tej książki. Przeplatają się dwie historie; jedna osadzona w latach osiemdziesiątych, gdzie poznajemy grupkę przyjaciół, którzy zmagają się nie tylko z brakiem akceptacji społeczeństwa, ale również z panującym wirusem, który po kolei zabija każdego. Druga historia przenosi nas w 2015 rok, gdzie Fiona - siostra jednego z przyjaciół, rozpoczyna poszukiwania swojej córki, która całkowicie zerwała kontakt z matką. Dzięki temu możemy zobaczyć, jak potoczyły się losy tych, którzy w latach osiemdziesiątych zdołali przetrwać. Zacznę od tego, że według mnie rozdziały osadzone w 2015 roku można było sobie spokojnie darować. Mnie przeważnie nudziły, wybijały z rytmu i zdecydowanie bardziej podobałaby mi się ta opowieść bez wspomnianej historii. Fakt, fajnie było zobaczyć kim stała się po latach Fiona czy Richard, jak tamte wydarzenia ich zmieniły, jakie zostawiły blizny i jak udało im się ułożyć życie, mimo to historia ta nie przypadła mi do gustu. "(...) każdy dzień dostarczał mu dowodów na to, że życie jest krótkie, że nie ma sensu odkładać niczego na przyszłość kosztem chwili obecnej." Jestem w stanie dostrzec piękno tej książki. Trudna miłość, przyjaźń, walka o akceptacje i przymus zmierzenia się ze śmiercią niemal wszystkich bliskich ci osób. Wiele trudnych wyborów i wewnętrzna walka bohatera ze swoimi myślami. Nadal jednak to nie było nic "WOW", nic specjalnego. Nieśpiesznie płynąca akcja, czasami przydługie opisy, a nawet całkiem nudne rozdziały. Myślę, że spokojnie można było zrobić z tego o połowę krótszą powieść, a byłaby dużo ciekawsza i płynniejsza. Totalnie mi smutno, że dla mnie ta książka okazała się takim nietrafionym tytułem. Oczekiwałam czegoś, co zwali mnie z nóg, a dostałam książkę, która potrafiła być piękna, a jednocześnie tak nużąca, że musiałam przerywać jej czytanie inną książką. Przeczytałam, a właściwie zmęczyłam tę książkę, odkładam ją na półkę i tyle po niej zostało. Nie wyryła mi się w sercu, nie mam kaca książkowego, nie myślę o tej historii na okrągło. Pozaznaczałam w niej mimo wszystko kilka urzekających cytatów, więc pewnie to będzie jedyny powód, dla którego do niej wrócę w przyszłości - aby przejrzeć te zaznaczone fragmenty. Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego dla niektórych jest takim objawieniem, jednak książka zdecydowanie nie jest dla każdego.

Trafiliście na książki, po lekturze których trudno było Wam otrząsnąć się przez wiele dni, tak wielkie i głębokie emocje wzbudziły? Przy których zdawaliście sobie sprawę, że trudno, ba, wręcz niemożliwe będzie ubrać w słowa Wasz zachwyt? Taką książką okazała się dla mnie ta wielowątkowa opowieść o niespełnionej miłości i prawdziwej przyjaźni przeplatanych bólem, tęsknotą i niewyobrażalną samotnością. Opowieść o ludziach, których walka z góry była skazana na porażkę. Autorka wprowadza nas w klimat Chicago lat osiemdziesiątych, w którym AIDS zbiera śmiertelne żniwo. Równolegle odwiedzamy współczesny Paryż, gdzie po latach powstaje wystawa fotografii z tamtych tragicznych czasów. Oba wątki łączą osoby głównych bohaterów, Yale'a i Fiony. Bohaterów tak realnych, że wraz z nimi przeżywamy i współodczuwamy, kochamy i cierpimy, żyjemy i umieramy. Z nie mniejszym zaangażowaniem śledziłam wątki, które uznałam za poboczne, choć niesamowicie ważne, jak choćby fascynująca historia wystawienia dzieł sztuki, czy poszukiwania zaginionej córki. Historie te sprawiają, że powieść jest pełna i nasycona, a wszystkie jej elementy łączą się w cudownie spójne dzieło. Nie znajdziecie tu krztyny egzaltacji, czy epatowania tragedią i sensacją. W stylu autorki wyczuwa się ciepło i ogromną wrażliwość z wyraźną nutą melancholii. Powieść pochłania bez reszty zostawiając po sobie wyrwę w sercu i olbrzymi smutek. To powieść ważna, prawdziwa i wzruszająca. Na pewno do niej wrócę.

Trafiliście na książki, po lekturze których trudno było Wam otrząsnąć się przez wiele dni, tak wielkie i głębokie emocje wzbudziły? Przy których zdawaliście sobie sprawę, że trudno, ba, wręcz niemożliwe będzie ubrać w słowa Wasz zachwyt? Taką książką okazała się dla mnie ta wielowątkowa opowieść o niespełnionej miłości i prawdziwej przyjaźni przeplatanych bólem, tęsknotą i niewyobrażalną samotnością. Opowieść o ludziach, których walka z góry była skazana na porażkę. Autorka wprowadza nas w klimat Chicago lat osiemdziesiątych, w którym AIDS zbiera śmiertelne żniwo. Równolegle odwiedzamy współczesny Paryż, gdzie po latach powstaje wystawa fotografii z tamtych tragicznych czasów. Oba wątki łączą osoby głównych bohaterów, Yale'a i Fiony. Bohaterów tak realnych, że wraz z nimi przeżywamy i współodczuwamy, kochamy i cierpimy, żyjemy i umieramy. Z nie mniejszym zaangażowaniem śledziłam wątki, które uznałam za poboczne, choć niesamowicie ważne, jak choćby fascynująca historia wystawienia dzieł sztuki, czy poszukiwania zaginionej córki. Historie te sprawiają, że powieść jest pełna i nasycona, a wszystkie jej elementy łączą się w cudownie spójne dzieło. Nie znajdziecie tu krztyny egzaltacji, czy epatowania tragedią i sensacją. W stylu autorki wyczuwa się ciepło i ogromną wrażliwość z wyraźną nutą melancholii. Powieść pochłania bez reszty zostawiając po sobie wyrwę w sercu i olbrzymi smutek. To powieść ważna, prawdziwa i wzruszająca. Na pewno do niej wrócę.

Trafiliście na książki, po lekturze których trudno było Wam otrząsnąć się przez wiele dni, tak wielkie i głębokie emocje wzbudziły? Przy których zdawaliście sobie sprawę, że trudno, ba, wręcz niemożliwe będzie ubrać w słowa Wasz zachwyt? Taką książką okazała się dla mnie ta wielowątkowa opowieść o niespełnionej miłości i prawdziwej przyjaźni przeplatanych bólem, tęsknotą i niewyobrażalną samotnością. Opowieść o ludziach, których walka z góry była skazana na porażkę. Autorka wprowadza nas w klimat Chicago lat osiemdziesiątych, w którym AIDS zbiera śmiertelne żniwo. Równolegle odwiedzamy współczesny Paryż, gdzie po latach powstaje wystawa fotografii z tamtych tragicznych czasów. Oba wątki łączą osoby głównych bohaterów, Yale'a i Fiony. Bohaterów tak realnych, że wraz z nimi przeżywamy i współodczuwamy, kochamy i cierpimy, żyjemy i umieramy. Z nie mniejszym zaangażowaniem śledziłam wątki, które uznałam za poboczne, choć niesamowicie ważne, jak choćby fascynująca historia wystawienia dzieł sztuki, czy poszukiwania zaginionej córki. Historie te sprawiają, że powieść jest pełna i nasycona, a wszystkie jej elementy łączą się w cudownie spójne dzieło. Nie znajdziecie tu krztyny egzaltacji, czy epatowania tragedią i sensacją. W stylu autorki wyczuwa się ciepło i ogromną wrażliwość z wyraźną nutą melancholii. Powieść pochłania bez reszty zostawiając po sobie wyrwę w sercu i olbrzymi smutek. To powieść ważna, prawdziwa i wzruszająca. Na pewno do niej wrócę.