Wrzask

"Wrzask" to debiut literacki Izabeli Janiszewskiej, jej pierwsze wejście na polską scenę kryminalną. Po jej lekturze muszę przyznać, że jestem zadowolona. Znajdziemy tu wszystko, co rasowym współczesny kryminał mieć powinien, jak i trochę ważnych tematów do chwili refleksji. Mam dwójkę charakternych bohaterów, narrację prowadzoną z punktu widzenia trzech postaci, wciągające śledztwo dziennikarskie i policyjne oparte na odkrywaniu nowych faktów i dedukcji. To historia o krzywdach jaką jeden człowiek może wyrządzić innemu, o wpływie wychowania jak i najbliższego otoczenia oraz reakcjach innych. Dla rozładowania mrocznych tematów, jest tu też trochę o współczesnej prasie, o tym jak aktualnie wygląda dziennikarstwo i czego można się w najbliższych latach spodziewać. Myślę, że fani kryminałów będą zadowoleni 😊 Ja na pewno chętnie sięgnę po kolejną książkę autorki, która podobno ma opowiadać o dalszych losach dwójki głównych bohaterów - jest na co czekać!

Dlaczego chętnie czytuję debiuty? Bo czasami trafi się taka perełka, że od razu po przeczytaniu masz ochotę wrzeszczeć o więcej i więcej. Powieścią Izabeli Janiszewskiej zachwycali się wszyscy, których opinię cenię, więc byłam niesamowicie ciekawa, co takiego nadzwyczajnego znaleźli w tej książce? Przecież kryminałów na rynku jest tyle, że chyba nie da się wymyślić nic, co nie powielałoby pewnych schematów. Jakże się myliłam. Mamy tu i przerażający wątek brutalnego seksu kupowanego za pieniądze, i tajemnicze samobójstwa, które aż się proszą o wyjaśnienie, w końcu tak drastyczną patologię, że wstrząsnęła mną do głębi. Poszczególne elementy historii łączy para samozwańczych śledczych niczym z trylogii Larssona. Każde z nich, po przebytych w przeszłości traumatycznych doświadczeniach, buduje wokół siebie mur nie pozwalając nikomu na jego sforsowanie. Śledczy, Bruno Wilczyński, schowany za fasadą cynizmu, przybiera pozę chama z przerośniętym ego. Dziennikarka, Larysa Luboń, ma niewątpliwie skłonność do autodestrukcji. Czy ich wzajemne przepychanki zaowocują współpracą i dojściem do prawdy? Czy odważą się ściągnąć maski i pokazać takimi jakimi są naprawdę? Tego Wam oczywiście nie powiem, ale wierzcie mi, że ich pokręcona relacja składa się na połowę sukcesu tej powieści. Dialogi pełne inteligentnego humoru, w których riposta goni ripostę, to prawdziwy majstersztyk. Czytałam je z uśmiechem i niekłamanym zachwytem. Zakończenie równie fascynujące, jak cała reszta, daje przedsmak tego czego możemy się spodziewać w kolejnej części. Aż zaczęłam się zastanawiać jaki mógłby być jej tytuł… Bez względu na to jaki by nie był, każdą kolejną książkę autorki biorę w ciemno i Was też gorąco zachęcam do lektury. To jak? Będziecie wrzeszczeć?