W szponach

okrutny, który w nienawiści szponach zostaje. Ból skrzywdzonej dziewczynki złapał mnie w swoje ramiona. Otoczył pustką, nicością. Patrzyła, ale nie widziała. Była, ale nie czuła. ,„ To on, to on ”. Nie było już nic. Nie było beztroski. Ciepła i na twarzy radości. Pozostała tylko zemsta. Za to, co jej zrobili, chciała, żeby zapłacili. W ramach czasowych przeplataniu, w tej historii z lat 90. i tej teraźniejszej, w tej głębokością namalowanej opowieści, przepadłam. Oddałam tej książce wszystko, co mogłam. Swoje emocje, wrażliwość i myśli. Oddałam jej swoje lęki, niepokoje i uczucia. A ona nienachalnie, lecz z wyczuwalną intymnością, dała mi w zamian bezmiar emocjonalności. Mały chłopiec rysunek maluje. Czernią jest on spowity. Mały chłopiec w ciemności barwach świat obserwuje. Trauma jak ból się zagnieżdża jadowity. Mały chłopiec i jego przyjaciel. Prawdziwy, a może wymyślony. Co tutaj prawdą, a co kłamstwem się jawi? Do duszy mojej łza wzruszenia się wkradła. I żalu. Że tak być musiało. Że młodzi ludzie wyborów dokonali tragicznych. Że dziewczynka krzywdy doznała. Że ojcowska miłość cierpienia zaznała. Izabela Janiszewska stworzyła powieść, która wabi, osacza i nie wypuszcza ze swoich objęć. Rzuciła portret człowieka ogarniętego zemstą na życiowe płótno, okrucieństwem i złem go szkicując. To nie tylko rozrywka. To wielowymiarowa opowieść, która zostawia czytelnika z ogromem refleksji. I to piękno języka. I ta idealnie skrojona psychologiczna warstwa. I ten smutek dojmujący. I ten ból przejmujący. Coś niebywałego.

to jej najnowszy thriller. W tej historii poznajemy Julię i jej 6-letniego syna, na którym strata ojca wywarła tak duże piętno, że chłopiec zaczyna rozmawiać z wyimaginowanym przyjacielem, który skłania go do robienia niepokojących rzeczy. Dorosłym trudno jest uwierzyć w zapewnienia chłopca, że to nie on stoi za wypadkami dookoła niego, a czytelnik zaczyna się zastanawiać, kto ma rację i czy wymyślony przyjaciel to nie jest jednak jakiś intruz. Do tego dochodzi przeszłość, która daje o sobie znać. Akcja prowadzona jest dwutorowo, w dwóch płaszczyznach czasowych, jak to u Janiszewskiej często bywa. Klimat! Och, ten klimat, niepokój, to napięcie, które pani Izabela potrafi budować po mistrzowsku. Niejednokrotnie czytając, mieliśmy gęsią skórkę, a motyw dziwnych zachowań dziecka jest jednym z tych, które budzą w nas największą trwogę. Świetnie zostało to oddane dzięki znakomitemu warsztatowi Autorki. Jesteśmy ogromnymi fanami tego, jak pani Izabela pisze, jej język jest przejrzysty, precyzyjny i doskonały, potrafi w niezwykły sposób prowadzić narrację, która płynie, wciąga i nie daje o sobie zapomnieć. Dodatkowym atutem prozy Janiszewskiej, który w tej książce wybrzmiewa szczególnie mocno, jest jej umiejętność analizy psychologicznej, wejścia w umysły bohaterów, których wewnętrzne rozterki i myśli są opisane w wiarygodny i porywający sposób. Bardzo lubimy ten aspekt psychologiczny we “W szponach”, gdzie postaci są świetnie skonstruowane, ich procesy myślowe są logiczne (albo i nie, w każdym razie - ludzkie 🙂), a ich przedstawienie bardzo spójne i rzetelne. Bohaterowie są ciekawi, a opisy wydarzeń tak plastyczne, że czytelnik naprawdę czuje, jakby szedł właśnie ciemną uliczką między szarymi blokowiskami. Książka pokazuje, do czego prowadzą gniew i chęć zemsty oraz jak jedno wydarzenie prowadzi do kolejnego i kolejnego, aż nie da się tego zatrzymać. Super!🔥

niekiedy wszyscy jesteśmy skłonni zrobić wiele, by ochronić to, co dla nas cenne. A jeśli czymś się różnimy, to jedynie tym, jak daleko w tej batalii jesteśmy gotowi się posunąć.” Po stracie męża Julia wraz z synem Beniem przeprowadzają się by zamieszkać w domu na przedmieściach. Krótko po tym Benio nawiązuje znajomość z nowym przyjacielem. Relacja tak jednak jest niepokojąca, gdyż wydaje się, że przyjaciel zachęca dziecko do złego. Czy nowy przyjaciel istnieje naprawdę? Czy Benio go sobie wymyślił? „W szponach” jest to wspaniały i momentami niepokojący thriller. Pokazuje idealnie co z ludźmi robi niepracowany i odreagowany gniew i żal. Historia złapała mnie w swoje szpony od pierwszych stron i niekiedy od jej klimatu na skórze miałam dreszcze. Akcja toczy się trzema liniami czasowymi (1996, 1999, 2019), które pięknie się uzupełniają dając ciekawszy obraz historii, by finalnie połączyć przeszłość z teraźniejszością. Powieść budziła we mnie szereg emocji od współczucia po niepokój i napięcie, o to co się wydarzy. Dawno nie czytałam tak dobrego thrilleru 🖤. Jeśli szukacie thrilleru połączonego z kryminałem, który Was zachwyci i pochłonie niebanalną historią, to ta książka będzie dla Was idealna. ❗️OSTRZEŻENIE ta książka jest nieodkładalna jak się już zacznie, to nie odłożysz dopóki nie skończysz. Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @czwartastronakryminalu i Autorce @izabelajaniszewska.autorka za wspaniałą lekturę (współpraca recenzencka)🩷.

i thrillerach, pierwsze kroki kieruję do półki, na której znajdują się książki Izabeli Janiszewskiej. Dlatego sięgając po “W szponach” czułam podskórnie, że historia mnie wchłonie. I tak było. Fascynująca małomiasteczkowa społeczność, do której dołączyła w ostatnim czasie młoda wdowa z sześcioletnim synem Beniem. W Grodzisku znajdują się znajomi z młodzieńczych lat życia Adama, który na pierwszych stronach książki pożegnał się z życiem. Życie Julii w nowym miejscu nie jest łatwe, zważywszy na to, że jej syn nie umie przeżyć żałoby i wydaje się, że wymyśla różne rzeczy. Książki Janiszewskiej fascynują na wielu poziomach, bo poza stworzeniem szkieletu historii kameralnej, zamkniętej w gronie kilku osób, Autorka potrafi stworzyć portrety tak różnych, tak odmiennych postaci, by nie było wątpliwości, kto jest kim. Uważam to za wielki talent, bo niewielu jest pisarzy, którzy potrafią podejść do bohaterów tak indywidualnie, jak robi to pani Izabela. Retrospekcje, kolokwialnie mówiąc, również robią książkę. Zwalniając tempo wydarzeń teraźniejszych, pozwalają historii na rozrośnięcie się, dostrzeżenie przez czytelnika subtelnych lub mniej subtelnych szczegółów pozwalających na rozwikłanie opowieści. A fantastyczna okładka w stylu lat dziewięćdziesiątych pozwala wtopić się w klimat powieści jeszcze przed jej otwarciem. Nie można powiedzieć, że Izabela Janiszewska zaskoczyła, bo że książka będzie stała na wysokim poziomie było wiadome, a jednak “W szponach” zadziwia i stawia pytania, co jeszcze może się zadziać w głowie Autorki?

przedmieścia do domu rodzinnego zmarłego partnera. Chce odpocząć, wyciszyć się i spróbować ułożyć swoje życie na nowo. Niebawem okazuje się, że dziecko ma tajemniczego przyjaciela, który wydaje się być większym zagrożeniem, niżby się na początku mogło wydawać.. "Jesteś śmieciem! Nikim. Skończonym zerem!" Fabuła przeplatana jest wydarzeniami obecnymi i tymi dziejącymi się w 1996 roku. Początkowo wydaje się, że nic tych zdarzeń nie łączy. Z czasem okazuje się, że jednak układają się one w niespodziewanie ciasny splot. Autorka pokazuje nam, w jak dużym stopniu naszym życiem rządzi przypadek podlany nietrafnymi decyzjami. Jak bardzo wściekłość i chęć zemsty potrafi zabarwić nasze postrzeganie rzeczywistości. I jak bardzo jedno wydarzenie może wpłynąć na lawinę zdarzeń, na którą już nie możemy mieć wpływu. Kostki domina po kolei upadają..

w budzeniu trudnych, głębokich emocji. Emocji, które trzymają nas w tytułowych szponach jeszcze długo po przewróceniu ostatniej strony. Nie inaczej jest w najnowszej powieści Autorki, która prowadząc czytelnika dwiema liniami czasowymi, współczesną i końca lat dziewięćdziesiątych, funduje mu strzępy obrazu malowanego czarną i czerwoną kredką. Obrazu kipiącego złem, wściekłością, nienawiścią i chęcią zemsty. Obrazu wypełnionego krzywdą dziecka, wyrzutami sumienia, bezsilnością i poczuciem straty. A to ostatnie uczucie odmieniane przez wszystkie przypadki począwszy od utraty najbliższej osoby, samego siebie, swojego poukładanego życia, po poczucie bezpieczeństwa boli najbardziej. Autorka skąpo dzieli się z czytelnikiem informacjami, a niedopowiedzenia dodatkowo budują napięcie i niepokojący, mroczny klimat tej powieści. Zarówno wątek brutalnie zgwałconej przed laty dziewczynki, jak i, jak się wydaje, uciekającego w zatrważającą fantazję po śmierci ojca sześcioletniego chłopca budzą ciarki i pytania o punkt styczny obu historii. Każda z nich zdaje się być zapalnikiem, który odpalony może doprowadzić jedynie do wybuchu. Trudno zrzucić z siebie ładunek emocji, którym przygniata czytelnika Autorka, bo wobec krzywdy dziecka nie da się przejść obojętnie podobnie jak wobec potworów, które ją wyrządzają. Świadomość ulotności i kruchości budowanej przez każdego z nas bezpiecznej przystani, którą może zburzyć jedno niespodziewane trzęsienie ziemi nie pomaga. Bo nawet jeśli uda się ją odbudować, to nigdy nie będzie taka sama. Pozostanie w szponach przeszłości i strachu o przyszłość. Autorka, choć ukazuje nam pełen obraz tej historii, to pozostawia nas z niepokojem i poczuciem nadciągającego zagrożenia. I właśnie takich emocji szukam w thrillerach!

połowy swoich emocji związanych z danym tytułem. Świadczy to bowiem o tym, że doznałam czytelniczej ekstazy, która zwyczajnie wymyka się mojej zdolności racjonalnego pojmowania. Podejmuję się więc niejako próby z góry skazanej na porażkę, ale może ktoś z natłoku moich chaotycznych refleksji wysnuje jedyny poprawny wniosek - tę książkę po prostu trzeba poznać. "W szponach" to tytuł oddający niejako moją relację z twórczością Izabeli Janiszewskiej. Ta eteryczna kobieta porwała mnie w swoje szpony i najwyraźniej nie zamierza wypuścić, a wręcz z czasem zaciska je coraz mocniej. Jej proza trafia do mnie na jakimś zupełnie innym poziomie niż większość czytanych przeze mnie książek, a przede wszystkim uderza prosto w takie struny mojej duszy, na których nie pozwalam na co dzień grać nikomu. Iza wprawia je po prostu w ruch, pozostawiając mnie z melodiami zbyt pięknymi, bym mogła oprzeć się ich dźwiękom. Nie potrafiłam się oderwać od tej książki. Miałam kryzys czytelniczy przed jej lekturą i po niej wcale nie jest lepiej, ale przy "W szponach" zupełnie mnie opuścił. To znów historia inna niż zwykle, tak bardzo złożona, tak wielowątkowa. Nieco satyfakcji przyniosło mi to, że połączyłam kilka faktów zanim ułożyły się w całość w tekście, ale tak naprawdę w ogóle się na tym nie skupiałam. Na pierwszym planie były dla mnie emocje, a te momentami przytłaczały, rozdzierały i prowokowały do zadawania pytań odnoszących się nie tylko do fabuły. Najprostszą odpowiedzią jest osławione "tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono". Ale czy aby na pewno? Przecież lubimy mówić o tym, co zrobilibyśmy na czyimś miejscu, oceniać innych, krytykować, pouczać, a to zostało zresztą doskonale przedstawione w tej powieści. "W szponach" to złożona historia, w której przeszłość położyła się cieniem na życiu tak wielu osób. Konsekwencje dotknęły ich w różny sposób, na różnych etapach egzystencji, nawet jeśli wydawało się, że pozornie ich uniknęli. Izabela Janiszewska po raz kolejny udowodniła, że potrafi się zanurzyć w najgłębsze odmęty ludzkiej psychiki, by wyłowić z nich okrutną prawdę i oddać w ręce czytelników opowieść przerażająco realną. Moje 11/10.

z raju i będzie siać grozę. Kim się staniesz kiedy pozwolisz przejąć mu dowodzenie? Myśli zatruwają nienawiścią dobre strony człowieka, popychając w przepaść przerażenia. Zepsuta przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Wyrzuty sumienia, poczucie krzywdy, niszczą życie, a kłamstwa oplatają. Wpadasz w szpony wzburzonych emocji. Gniew zbiera się latami, daje energię do walki i chęć pomszczenia zniewag, które zadano. Powstaje przestrzeń gdzie natura ludzka dotyka niewidzialnej granicy między dobrem a złem. Krzyżują się losy ludzi, którzy zrobią wszystko, by zapomnieć i tych którzy żyją nadzieją odwetu. Moment, gdy przestajesz widzieć w innych istotę ludzką i stajesz się zdolny do najgorszych czynów. Po stracie ojca, sześcioletni chłopiec wraz z matką rozpoczyna nowe życie. Nowy dom, nowe środowisko. Ale dziwne zachowanie malca niepokoi matkę. Dziecko twierdzi, że nawiązało bliską relację z przyjacielem. Tylko, że nikt go nie widział. Czy to wyobraźnia dziecka, czy tajemniczy kompan to prawdziwy człowiek? Thriller podszyty niepokojem, który od pierwszych stron zniewala i wprowadza czytelnika w narastającą atmosferę grozy. Mistrzowsko utkana intryga wzbudza wiele emocji. Tajemnice piętrzą się, ukazując cierpienie, ból i trudne doświadczanie życia. Portret zła, które mieszka głęboko w człowieku. Przejmujące doświadczenia prowadzą w ciemne rejony umysłu, uaktywniając nieprzewidywalne. Gdy ma się na sumieniu złe uczynki, nigdy nie można być spokojnym. Przeszłość rozpościera sekretną powłokę półcienia. Osacza, a pętla zacieśnia się, zacierając granicę pomiędzy rzeczywistością a złudzeniami. Myśli wirują w obliczu kłamstw. Traumatyczne zdarzenia zamknięte w mentalnym sejfie, tylko po to, by mogły w odpowiednim momencie wybrzmieć i przynieść pozorne oczyszczenie. Winni muszą ponieść karę za grzechy. Historię poznajemy z dwóch perspektyw czasowych. Obraz wydarzeń wyłania się zza mgły codzienności i wrzuca w otchłań. Konsekwencje złych decyzji, motywy działania i ukryte prawdy. Jeden wypadek pociąga za sobą kolejne i roztrzaskuje na kawałki życie wielu ludzi. Odłamki ranią, stając się przyczyną nieszczęść. Jedna chwila może zniszczyć wszystko. Marzenia, pragnienia, plany. Całe życie. Fenomenalna powieść o utracie, gniewie, zemście i wyrzutach sumienia. Osacza i wypełnia po brzegi. Pozostawia we wzruszeniu. Życiowy ból istnienia przytłacza. Polecam bardzo!