Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu

miłości i samotności, marzeniach i ograniczeniach nie do pokonania. Autorka, mieszkając przez kilka lat w tym małym arabskim sułtanacie, stworzyła bliskie relacje z bohaterami swoich historii. Udało się jej dzięki temu uchwycić bardzo intymny i szczery obraz relacji międzyludzkich oraz codziennego życia Omanek i Omańczyków. Często czytając o kulturach, które wyraźnie różnią się od naszej (pisząc "naszej" mam na myśli bardziej kulturę zachodnią aniżeli jedynie polską), odnieść można wrażenie, że spomiędzy słów wybrzmiewają echa clash'u kulturowego. Autorzy, w sposób zapewne bardziej lub mniej zamierzony, posługują się językiem, który wskazuje na słuszność wzorców, na których opiera się społeczeństwo Zachodu. W reportażu Agaty Romaniuk zaś język jest nadzwyczaj wyważony – autorka zręcznie dobiera słowa, pozostawiając pełnię oceny czytelnikowi. To, że pozwala ona spojrzeć na opisywane tematy niejako oczami bohaterów, jest czymś, co urzekło mnie w „Z miłości?...” najbardziej. Warto także podkreślić, że reportaż, choć merytorycznie bogaty, napisany jest w sposób bardzo przystępny. Można go polecić zatem, zarówno osobom zainteresowanym tematem, jak i tym, które dopiero chcą rozpocząć swoją czytelniczą przygodę z gatunkiem. Agata Romaniuk przedstawia nam obraz współczesnego Omanu. Jej reporterska przenikliwość, w połączeniu z literacką wrażliwością czynią tę książkę niesamowitą podróżą poprzez blaski i cienie tego arabskiego kraju. Z każdą kolejną stroną opowieści, poznajemy nowe oblicza społeczeństwa, gdzie pod tak odmiennymi od naszych strojami, kryją się tak bliskie nam lęki i pragnienia.