Zamek po drugiej stronie lustra

mln ludzi, a 1,2 mln nie wychodzi z domu. Mówimy tu o zjawisku hikikomori, które początkowo było umiejscowione tylko w tym kraju, dziś rozprzestrzenia się również na inne. Dlaczego od tego zaczęłam recenzję? Dlatego, że książka, którą chcę wam zaproponować, dotyczy właśnie takiego zjawiska. I choć nie zostało to nigdzie bezpośrednio powiedziane, to z każdej strony wyczytujemy, z jakim problemem borykają się nasi bohaterowie. W tym przypadku 7 dzieci, których łączy jedna cecha. Panicznie boją się wyjść z domu. Poznajmy jednak Kokoro, żyjącą wraz z rodzicami i chodzącą do szkoły. Normalne życie, normalna sprawa. Jest jednak wielki problem, gdyż dziewczynka jest brutalnie atakowana przez jedną z uczennic, a do tego wylewa się na nią fala hejtu, za rzeczy, które tak naprawdę nigdy nie miały miejsca. Każdego dnia Kokoro chce zostać w domu i już nigdy nie spotkać znienawidzonej koleżanki. Bo tak. Ona jej nienawidzi z całego serca. Dziewczyna przesiaduje całymi dniami w swoim pokoju, aż pewnego poranka ze zdziwieniem odkrywa, iż jej lustro wydaje dziwną poświatę, a po dotknięciu tafli lustra, Kokoro znajduje się w innym miejscu. Miejsce to jest ogromnym zamczyskiem, a w nim poznajemy jego przewodniczkę. Dziewczynkę w wilczej masce, która zaprosiła do swojej siedziby 7 dzieci. Dzieci mogą robić tam wszystko, ale tylko w odpowiednich widełkach czasowych. Od 9 do 17 mogą spać, czytać, grać w gry, czy też najnormalniej w świecie poznawać się, I to jest z początku praktycznie awykonalne, gdyż dzieci boją się siebie nawzajem, mając okropne doświadczenia ze świata rzeczywistego. Ten, w którym się znajdują, jest bezpieczny, odcięty od nienawiści, zawiści, hejtu, mediów społecznościowych. Tam mogą być sobą. Mogą również zagrać w grę, w której do wygrania jest klucz. Kto ma klucz, może wypowiedzieć jedno życzenie, które się spełni. Misja banalnie prosta, a jednak pomimo upływającego czasu nic się w tej kwestii nie zmienia i żadne z nich klucza nie odnajduje. Mało tego, można odnieść wrażenie, że oni tego klucza nie chcą, gdyż zaczynają ze sobą rozmawiać. Poznają swoje tajemnice, odkrywają, że tak naprawdę ich siła może tkwić we wspólnym działaniu. Zaczynają odkrywać radość ze wspólnego przebywania. I o tym jest właśnie książka, która pomimo tego, iż jest napisana prostym językiem, ma tak ogromny przekaz w sobie. Ile jest w obecnym świecie dzieci, które boją się wyjść, które są ofiarami hejtu i które szukają swojej bezpieczne przystani, w której mogą się schronić. Autorka przeniosła naszych bohaterów, niczym w "Alicji, w krainie czarów", dając im miejsce magiczne, choć nie do końca przyjazne. Jest ich 7, co jest kluczowe. Nawiązanie do kolejnej bajki. Autorka stworzyła książkę, która ociera się o fantasy, lecz pod przykrywką magii stworzyła jedno z najważniejszych przesłań. Nikt nie jest samotną wyspą i każdy, rozmawiając o swoich problemach, może otrzymać pomoc. Najważniejsze jednak jest, aby wyjść ze swojej strefy strachu i obaw i otworzyć się, bo może się okazać, iż taki jeden gest, może ocalić komuś życie. Mądra książka, wciągająca, choć akcja jest w niej bardzo niespieszna, wręcz momentami ślamazarna. Możemy zastanawiać się wiele razy nad zachowaniem rodziców, którzy są praktycznie nieobecni w życiu naszych bohaterów. Dla nas Europejczyków może to być szok. Pamiętajmy jednak, że historia dzieje się w Japonii, która kulturowo odbiega od naszych przyzwyczajeń i nie o ocenę zachowań rodziców w niej chodzi (choć temat do dyskusji). Polecam każdemu.

przez problemy w szkole i rodzinnie wycofują się z towarzyskiego świata. Przez dwie trzecie książki myślałam, że to kolejna dobra powieść podejmująca temat znęcania się wśród nastolatków z elementami realizmu magicznego. Jednak ostatnia część sprawiła, że nie zapomnę o ,,Zamku po drugiej stronie lustra" na długą i z pewnością jeszcze do niej wrócę. Zakończenie w pełni ujawnia kunszt autorki, wyczucie i dbałość o szczegóły w splataniu na przestrzeni całej powieści wątków. Bohaterowie zawieszeni są między strachem, irracjonalnym poczuciem winny, a potrzebą przynależności i akceptacji przez rówieśników i rodzinę. Niektórzy tworzą iluzję pozorów, inni zamykają się w sobie. Dzielą razem ból doświadczeń o podobnym charakterze, ponieważ Mizuki Tsujimura zdecydowała się pokazać różne oblicza przemocy wśród nastolatków. Zarówno tej fizycznej, jak i psychicznej. Mimo natłoku sytuacji żadna z nich nie została potraktowana powierzchownie. ,,Zamek po drugiej stronie lustra” Mizuki Tsujimura w tłumaczeniu Klaudii Ciurki to jedna z najlepszy książek z literatury młodzieżowej, jaką w ostatnim czasie przeczytałam, po którą zdecydowanie powinni sięgnąć także starsi czytelniczy. To uniwersalna opowieść o samotności i paraliżującym strachu.

jest właśnie tym. Autorka umiejętnie łączy rzeczywistość z baśnią przy użyciu prostego języka, dając nam opowieść o przyjaźni, akceptacji i sile wsparcia. Kokoro, główna bohaterka, z powodu problemów w szkole odcina się od świata. Pewnego dnia lustro przenosi ją do Zamku, razem z sześciorgiem innych nastolatków, którzy również zmagają się z pewnymi demonami. Muszą odnaleźć klucz do pokoju życzeń i dane im będzie spełnić tylko jedno. Książka podzielona jest na trzy części: wprowadzenie, poznawanie bohaterów, akcja. Ta opowieść nie daje "złotych rad", ale pokazuje prawdę. Tsujimura przedstawia, że to co pozornie wydaje się nieszkodliwe, na kogoś może działać traumatycznie. To historia o samotności, prześladowaniu, o tym, jak ignorowane problemy niszczą od środka. Ale magia i baśniowe elementy odejmują jej ciężaru, pozwalając czytelnikowi zatopić się w emocjach. Dla mnie to historia kompletna - fabuła, postacie, przekaz, narracja. Może nie szokuje zwrotami akcji, a motywy są powielone, ale składa się w całość idealną. Finał? Totalnie mnie rozłożył. Wzruszyłam się. Polską wersję czytałam w ramach współpracy reklamowej z wydawnictwem We Need Ya.

nam zostawiała i ile było możliwości... ten tytuł mnie naprawdę zachwycił. Jako pierwszą poznajemy Kokoro, uczennicę pierwszej klasy gimnazjum, jednak dziewczyna przez wcześniejsze wydarzenia przestała chodzić do szkoły. Ciągle męczą ją lęki z przeszłości. Pewnego dnia lustro w jej pokoju zaczyna świecić i za pomocą niezwykłej siły dziewczyna trafia do Zamku po drugiej stronie lustra. Jego gospodarzem jest dziewczynka w wilczej masce, która każe się nazywać Wilczycą. Przedstawia ona Kokoro oraz innym osobom, zaproszonym do Zamku, reguły jakie w nim panują. Siódemka bohaterów otrzymuje dostęp do Zamku, ich zadaniem będzie znalezienie klucza do specjalnego pokoju, co pozwoli spełnić życzenie jednego z nich. Jednak Zamek ma też swoje zasady, godzinę otwarcia i zamknięcia, a tej ostatniej szczególnie muszą się pilnować. Zwłaszcza że czas jest naprawdę ograniczony. Przez większość opowieści jesteśmy świadkami poznawania się bohaterów oraz tworzenia się między nimi specyficznych więzi. Gdy jednak bohaterowie zaczynają się dowiadywać więcej o sobie nawzajem i otaczających ich problemach zaczynają się pytania, na które nasuwają się nieprawdopodobne odpowiedzi. I ja naprawdę chciałabym powiedzieć o co chodzi, bo to jest ogromnie ważne w tej historii, ale odkrycie tego samodzielnie będzie najlepszym co możecie zrobić. Pamiętajcie, że w tym tytule poruszane są ciężkie tematy, przemoc, choroba, problemy w szkole... ale z drugiej strony jest wiele ciepła i wsparcia... Jak dla mnie jest to jedna z lepszych książek tego roku. Moje łzy wylane na koniec i wiele uśmiechów oraz momentów zamyślenia w trakcie czytania świadczą o tym same za siebie.

zrozumieni, otuleni i zmotywowani do walki. Wprawdzie nie wszyscy czytają, ale ci, którzy mają w sercu literaturę, odkrywają w niej całe ukryte dobro i czerpią radość i wsparcie zeń płynące. Te niezwykle trudne tematy i przeżycia głównych bohaterów nie zostały przestawione jako patetyczny lub naukowy przykład, a wpleciono je w fabułę tak, by przyswajanie informacji o tak ważnych problemach i zwrócenie na nie uwagi, było jak najbardziej przejrzyste i samoistne. Mizuki Tsujimara to geniuszka. Autorka, która w tak zawiły, a jednocześnie piękny sposób łączy ze sobą wątki fantastyczne, to dla mnie mistrzyni. Czasem odnosiłam wrażenie, że pewne elementy są zbudowane pieczołowiciej niźli w Grze o tron. A Tsujimara nie jest banalna. Miesza w fabule jak w wielkim kotle, osacza czytelnika swoimi pomysłami, a bohaterów odziera z warstw jak cebulę. Ta książka jest wymagająca. Trzeba się przy niej skupić, by móc czerpać radość nie tylko z niebywałych zdolności literackich autorki, ale też historii, którą wymyśliła. Wielowątkowość i ciągle pojawiające się nowe fakty, cudownie komplikują fabułę. Wyraziste i nieidealne postaci zdobią tę historię niczym gigantyczna brosza. Ta książka przepełniona jest emocjami, mamy tu do czynienia z wachlarzem uczuć, z którymi bardzo trudno sobie poradzić. Autorka szafuje nimi w lewo i w prawo nie szczędząc czytelnikowi wzruszeń, a także chwil pełnych grozy, a nawet stresu. Ta powieść to niekończący się uczuciowy rollercoaster. Uczniowie muszą czuć się w szkole bezpieczni. Muszą mieć świadomość, że w każdej sytuacji ktoś im pomoże. Że to będzie reakcja natychmiastowa i bezkompromisowa. Że mogą liczyć na wsparcie i nie bagatelizowanie problemów. Niestety, nie zawsze tak jest. W części placówek nie można liczyć na pomoc, mimo obecności pedagogów i teoretycznego wsparcia nauczycieli. Ważne więc jest, by młodzież sięgnęła po pomoc tam, gdzie z pewnością nikt jej nie odmówi. Mogą to być przyjaciele, rodzice, dziadkowie, a w ostateczności telefon zaufania – 116 111. Zajrzyjcie do tej powieści, przeczytajcie i polecajcie młodzieży!