Zarzut

nogi wszystkie kłody świata. Oni zazwyczaj układają z nich schody, czasem krzywe i nierówne, ale prowadzące do ich szczęścia. I to co chciałam, to dostałam, jeśli chodzi o sferę prywatną, która - nie ukrywajmy - przy takiej ilości tomów, jest równie ważna o ile nie ważniejsza nawet od tego, co dzieje się w sferze kryminalno-zawodowej. Wydaje się na pierwszy rzut oka tej prywaty jest nieco mniej niż w ostatnich tomach, ale codzienność duetu prawników, ich wspólne życie jest dla mnie niesamowicie rozczulające. A pewne rzeczy zawarte w fabule sprawiły, że zamknęłam ją na chwilę i przytuliłam książkę, chcąc poczuć choć ułamek tych emocji, które czuli Joanna i Kordian w ważnym momencie swojego życia. I choć opis stanowił pewnego rodzaju niewiadomą, to w ostatecznym rozrachunku (pomijając kilka dziur logicznych, na które podczas pierwszego czytania nie zwróciłam uwagi) pomysł na fabułę mi się podobał. Remigiusz nie boi się po raz kolejny poruszyć trudnych tematów, ale to, jak je opracowuje na potrzeby swoich książek czasem mnie smuci, czasem cieszy, a czasem przeraża. A podczas lektury “Zarzutu” miałam w sobie cały ten miks emocji. A no właśnie, tytuł jest adekwatny do tego, co Mróz zrobił w zakończeniu. I to zakończenie jest tak naprawdę moim jedynym większym zarzutem do całej książki.