Dziewczyna, kobieta, inna MIĘKKA OPRAWA

Wreszcie mogę przeczytać powieść, w której mogę się przejrzeć. Tekst, który dotyka zmian od lat dziejących się na naszych oczach. Bohaterki i bohaterowie zadają pytania o tożsamość psychoseksualną, toczą dyskusje - również ze sobą - o współczesne modele płci. Queerują siebie i otoczenie, aby poczuć się na miejscu (co za ulga!). Jednocześnie dokonuje się zmiana na poziomie języka, zresztą wspaniale oddana w polskim tłumaczeniu. Herstorie „dziewczyn, kobiet i innych” są przy tym wciągające i intersekcjonalne, czyli dotyczące również pochodzenia, klasy społecznej. doświadczeń życiowych i koloru skóry.
Evaristo w istocie dała Polsce prezent: podręcznik różnorodności. I to jak napisany! Lektura obowiązkowa.

Autorka potrafi wziąć historię z dowolnego okresu i nasycić ją życiem. ALI SMITH
Bernardine Evaristo jest jedną z tych autorek, które powinni czytać wszyscy i wszędzie.

To jedna z tych naprawdę ważnych powieści... Bardzo zabawna, bardzo seksowna.

Najbardziej wciągająca książka, jaką czytałam w tym roku.

Dajcie Evaristo więcej nagród! Dajcie jej wszystkie!

Mistrzowska powieść niczym wyśpiewana chórem pieśń miłosna.

Wyjątkowa. Ambitna i pełna współczucia.

To książka o kobietach, które głośno krzyczą „nie” systemowi, rasizmowi, patriarchatowi, dyskryminacji, jak i o tych, które próbują znaleźć w nim swoje miejsce. Nawet w konstrukcji jest cudownie antysystemowa. Czytajcie, póki można.

W przypadku powieści Bernardine Evaristo, zamiast o pisaniu, można raczej mówić o przędzeniu, tkaniu, splataniu ze sobą włókien. Tkanina, która powstaje, zaskakuje prezentowanym wzorem – oryginalnym i pełnym intrygujących rozwiązań.

Dla mnie, jako dla osoby w bardzo konwencjonalnym hetero normatywnym związku, ta opowieść to podróż w głąb różnych moich lęków, wątpliwości i wciąż uczenia się tego, czym jest dziś życie bez przywilejów.

Bernardine Evaristo stara się nakreślić przekonujące portrety psychologiczne wszystkich kluczowych postaci, a zarazem nie narzuca nam swojej oceny ich zachowań czy przekonań.

(…) fascynacja pisarki skryptami zaangażowania millenialsów i genzetów popadała w niezręczność protekcjonalnej ironii. Jednak w przeciwieństwie do większości boomerskich mądrali Evaristo umie przyszpilić swoje własne spojrzenie i westchnienie tych-co-widziały-już-wszystko i przyznać, że może jednak nie. Ratuje ją poczucie humoru – sama śmiałam się nad książką na głos, przy ludziach (!) i później, kiedy zapisywałam sobie w notatkach, że „tłumaczka szalenie dobrze się bawi”.