Kłamczucha

zadaje jej niewzbudzające żadnych podejrzeń pytania. Takie, które mógłby zadać każdy gość tego hotelu. W dodatku jest wylewna, mimochodem tłumaczy dlaczego sama się tam znalazła. Jule zaprasza ją na wieczorek quizów, przedstawia się jeszcze imieniem przyjaciółki i prędko opuszcza siłownię. Tego samego dnia ucieka z hotelu, opłacając własny przemyt. Wie już, że tamto spotkanie nie było przypadkowe, a kobieta w rzeczywistości musi być z Policji. Tylko o którą ze spraw może chodzić? I czy ma to związek z samobójstwem jej przyjaciółki Imogen? Początkowo można by pomyśleć, że na ten młodzieżowy thriller składają się nie tylko opowieści Jule. Czytelnik dość szybko orientuje się, że każda z historii oprószona została szczyptą fikcji i podsycona akcją niczym z filmów sensacyjnych. To pierwsza faza. W drugiej uświadamia już sobie, iż nie tylko bohaterowie są okłamywani, ale również… on sam. Przebiegła Jule potrafi omamić także czytelnika! Na koniec – faza trzecia. W niej mamy już pewność, że „Kłamczucha” zbudowana jest na samych łgarstwach i bujdach. Początek jest końcem, a koniec początkiem. Tak w skrócie można opisać niekonwencjonalną fabułę niniejszej powieści. Odwrócona chronologia okazała się naprawdę intrygującym zabiegiem, z jednoczesnym zachowaniem logiki w następujących wydarzeniach. Dzięki temu „Kłamczuchę” czyta się tak, jakby oglądało się zajmujący serial psychologiczny. Bezapelacyjnie największym atutem tejże powieści jest jej najjaśniejsza gwiazda – Jule West Williams. Och, czy jak w tej chwili o sobie mówi. Nigdy nie wiadomo kim jest w danej chwili. Jednego dnia składa serwetki podczas imprezy cateringowej, a kolejnego jest już na innym kontynencie i sączy drinka w ekskluzywnym hotelu lub przechadza się po muzeum. To antybohaterka w najlepszym znaczeniu tego słowa. Bezwzględna oraz psychopatyczna. Zmienia makijaże, fryzurę, styl, a nawet akcent. Jest sobą lub swoją najlepszą przyjaciółką. Tylko gdzie leży granica między byciem nią a Imogen Sokoloff..? Przy „Kłamczusze” nie sposób się nudzić. Ba! Ciężko się od niej oderwać. To zasługa zwrotów akcji, na jakie czytelnik natyka się odkrywając starsze wydarzenia. Te z przeszłości Jule i jej znajomych, których na początku książki; czyli w ostatnich rozdziałach; przecież nawet nie ma. Przez historię płynie się z największą przyjemnością, czytając o tym, co dla Jule jest codziennością. Treningi, zakupy, drogie ubrania i kosmetyki, luksusowe restauracje oraz hotele. To nie brzmi, jak rutyna biednej dziewczyny wchodzącej dopiero w wiek dorosłości. Właśnie dlatego poznajemy tę powieść z taką fascynacją. Momentami Jule przypomina przecież celebrytki-oszustki znane z pierwszych stron gazet. Początek „Kłamczuchy” porównać można do znanego serialu Netfliksa „Kim jest Anna?”. To właśnie na końcu swojej historii Jule opływa w bogactwa i mieszka w hotelach. Tylko jak udało jej się to osiągnąć? Dowiedzieć się tego można tylko w jeden sposób – czytając tę niepokojąco dobrą książkę! Nie pozwólcie się zdezorientować. Bo może i te słowa były kłamstwem..? 🤭