Kobiety, o których myślę nocą

jak i bohaterki występujące w jej książce nie są inspirujące. Mia Kankimäki postawiła na bardzo ciekawą formę, która przypominała mi formę dziennika. Autorka zwraca się tu wprost do odbiorców i opowiada swoją historię, jak i historie pozostałych 10 kobiet. Czasem dodawała do tego krótkie listy, jakie do nich napisała, jak i listy niektórych bohaterek. Ten sposób sprawił, że cała książka może wydawać się lekko bardziej chaotyczna, emocjonalna, jednak dla mnie taki zabieg był strzałem w dziesiątkę. Autorka w pewnym momencie swojego życia postanowiła ruszyć o krok naprzód i wyruszyła śladami wybranych 10 kobiet, o których myśli nocą. Te, jak je nazywa “nocne kobiety” zainspirowały ją do tego stopnia, że wyrusza w podróż m. in. do Afryki, Japonii, Włoch. Dzięki śladom nocnych kobiet, Kankimäki szuka własnego głosu odważnej kobiety. Podczas podróży zaczyna “widzieć”, a to sprawia że zyskuje o wiele więce, niż można by tego oczekiwać. Z każdą kolejną postacią, z każdą kolejną podróżą autorka coraz bardziej rozumie każdą z kobiet, choć warto zaznaczyć, że zauważa także z perspektywy czasu, jakie błędy te kobiety, przez co np. widzi wady Karen Blixen, której pasją było polowanie na lwy. Mam wrażenie, że ta książka była odpowiedzią na moje potrzeby. Potrzebowałam wskazówek od nocnych kobiet, które udowadniają że wszystko jest możliwe. Bo choć każda z tych kobiet jest tak różna, to łączy je odwaga. Niezależnie, czy jest to Nellie Bly, która odbyła podróż dookoła świata, w jednej sukni, z jedną torbą, w przeciągu 72 dni 6 godzin i 11 minut, czy jest to Lavinia, która będąc czynnie pracującą artystką w przeciągu 17 lat urodziła 11 dzieci. Każda z tych kobiet zapisała się w mojej pamięci i teraz stały się także moimi kobietami, o których myślę nocą. “myślę, że będzie to naprawdę nadzwyczajne, gdy kobiety staną się prawdziwymi ludźmi i otworzy się przed nimi cały świat…” - Karen Blixen