Kobiety, o których myślę nocą

uczuć, mają często dwie strony. Marzyć to rozwijać swoją wyobraźnię, ale i też oddalać się od teraźniejszości. Rozpamiętywanie to wracanie do przyjemnych wydarzeń z życia, ale również tych przykrych. Myślenie może być udręką, szczególnie jeśli pomieszane jest z tęsknotą i marazmem. Mia Kankimaki w swojej powieści przede wszystkim inspiruje. Odwołując się do kobiet, podróżniczek i przedstawicielek sztuki zastanawia się czym jest odwaga i siła napędzająca do działania, która zdaje się być nie do powstrzymania. Autorka sama jej ulega i podróżuje śladami tych kobiet, które nie bały się marzyć i realizowały siebie na każdym kroku. Łamały stereotypy o „słabszej płci” podróżując, pracując, pisząc i malując na przekór sztywnym regułom czasów, w których żyły. Odpowiednio ustalone priorytety mogą sprawić, że naprawdę wszystko można. Choć czasem trzeba za to zapłacić jak cenę. To opowieść, w której podążamy śladami duńskiej pisarki Karen Blixen, japońskiej performerki Yayoi Kusamy, podróżniczki Isabelli Bird, czy włoskiej renesansowej malarki Sofonisby Anguissoli. Mia odwiedza te wszystkie miejsca, które je inspirowały, żeby jednocześnie odnaleźć siebie. Ulega wspaniałemu uczuciu kupowania kolejnych biletów lotniczych by swoje myśli skonfrontować z namacalnymi dziełami, które po sobie zostawiły. Z przyjemnością czytałam rozdziały dotyczące Włoch, które od zawsze mnie inspirują. Z książki wyniosłam wiele siły i utwierdziłam się w przekonaniu, że można marzyć, nigdy nie jest za późno, będzie cholernie ciężko, ale „jeśli chcesz coś zrobić, zrób to”. Mam nadzieję, że spisane wskazówki nocnych kobiet będą moim przewodnikiem i kiedyś dzięki nim uwolnię swoją energię. Co zadziwiające, kiedy autorka trafia do małej włoskiej wioski pośrodku niczego, to właśnie tam odnajduje wiele brakujących puzzli w swojej artystycznej i życiowej układance. Kolejny raz udowodniłam, że pewne książki trafiają do nas w odpowiednim czasie. To ode mnie zależy co z tym zrobię. „Bądź odważna. To nic, że się boisz.” Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Poznańskiemu.

jak i bohaterki występujące w jej książce nie są inspirujące. Mia Kankimäki postawiła na bardzo ciekawą formę, która przypominała mi formę dziennika. Autorka zwraca się tu wprost do odbiorców i opowiada swoją historię, jak i historie pozostałych 10 kobiet. Czasem dodawała do tego krótkie listy, jakie do nich napisała, jak i listy niektórych bohaterek. Ten sposób sprawił, że cała książka może wydawać się lekko bardziej chaotyczna, emocjonalna, jednak dla mnie taki zabieg był strzałem w dziesiątkę. Autorka w pewnym momencie swojego życia postanowiła ruszyć o krok naprzód i wyruszyła śladami wybranych 10 kobiet, o których myśli nocą. Te, jak je nazywa “nocne kobiety” zainspirowały ją do tego stopnia, że wyrusza w podróż m. in. do Afryki, Japonii, Włoch. Dzięki śladom nocnych kobiet, Kankimäki szuka własnego głosu odważnej kobiety. Podczas podróży zaczyna “widzieć”, a to sprawia że zyskuje o wiele więce, niż można by tego oczekiwać. Z każdą kolejną postacią, z każdą kolejną podróżą autorka coraz bardziej rozumie każdą z kobiet, choć warto zaznaczyć, że zauważa także z perspektywy czasu, jakie błędy te kobiety, przez co np. widzi wady Karen Blixen, której pasją było polowanie na lwy. Mam wrażenie, że ta książka była odpowiedzią na moje potrzeby. Potrzebowałam wskazówek od nocnych kobiet, które udowadniają że wszystko jest możliwe. Bo choć każda z tych kobiet jest tak różna, to łączy je odwaga. Niezależnie, czy jest to Nellie Bly, która odbyła podróż dookoła świata, w jednej sukni, z jedną torbą, w przeciągu 72 dni 6 godzin i 11 minut, czy jest to Lavinia, która będąc czynnie pracującą artystką w przeciągu 17 lat urodziła 11 dzieci. Każda z tych kobiet zapisała się w mojej pamięci i teraz stały się także moimi kobietami, o których myślę nocą. “myślę, że będzie to naprawdę nadzwyczajne, gdy kobiety staną się prawdziwymi ludźmi i otworzy się przed nimi cały świat…” - Karen Blixen