Kroki między nami

w jego cieniu. Niby wolna, a jednak pod ciągłą obserwacją, niepewna jutra i tego co ono przyniesie. On. Ma imię. Bastian. Przystojny, zdumiewający, niepokojący. Pierwsze spojrzenie, pierwsze wspólne tchnienie i wiadome jest, iż ich dusze połączyły się na zawsze. Nieważne co będą robić i w jakim krańcu świata. Będą połączeni tę niewidzialną nicią, którą tylko oni będą czuć. Książka autora (napisał ją pod pseudonimem) jest przeciwieństwem naszych czasów. Jest powolna, ciepła, pełna emocji, ale statycznych. Mogłabym z nią zasypiać i się z nią budzić. Autor w niesamowity sposób przedstawił miłość. Bez gniewu, szarpaniny, wykańczających emocji. Główna bohaterka, wręcz z reporterską precyzją pokazuje, jak można kochać, cierpliwie, z poszanowaniem drugiej osoby, ciepło, namacalnie. Ta miłość przemówiła do mnie na wszystkich poziomach. Ta miłość jest tą, którą chciałoby się przeżyć. Życie tych dwojga zostaje rozdzielone, a jednak żadne z nich nie krzyczy, nie szarpie się nerwowo, nie szuka zapomnienia w alkoholu czy narkotykach, aby zapomnieć i nie cierpieć. Bo oni wbrew wszystkiemu nie cierpią. Żyją, pracują, spotykają się z innymi, a jednak my wiemy, że ta dwójka jest sobie przeznaczona i tylko czekamy, kiedy ich los ponownie ich zwiąże, choć nie jest to oczywiste. Tak daleko od siebie, a jednak nieustająco myślą o sobie, śledzą swoje losy, aby przyszedł ten dzień, który przyjść powinien. Jakże powolna jest ta historia. Niczym sjesta we Włoszech, gdzie w upalnych godzinach popołudnia życie zamiera i każdy leniwie celebruje swój wolny czas. Jakże pachnie słońcem i pomarańczami, których tu nie ma, a jednak ma się wrażenie, że pachnąca skórka leży obok książki i przypomina nam o niezwykłym kraju, gdzie ludzie wbrew powolnym popołudniom, są jednym z najbardziej emocjonalnych narodów. Pewnie dlatego nie będzie ona dla każdego. Ja zakochałam się w tej niebanalnej historii. Otuliłam się nią i smakowałam każde słowo, ciesząc się z jej czytania. Niby jest w niej wiele bólu, ale nie jest on rozdzierający. Jest rozpacz, ale nie wymusza ona płaczu. Przede wszystkim jest przemiana głównej bohaterki, która będąc pod całkowitą kontrolą swojego ojca, poszukuje własną drogę. Krok po kroku zmienia swoje życie i wprowadza w nie elementy, które jej odpowiadają i z którymi ona czuje się dobrze. Buduje swój świat, pomału, precyzyjnie, z dokładnością zegarmistrza. Nie miota się, nie szarpie. Spokojnie. Dlatego jest to jedna z piękniejszych historii miłosnych, choć pozornie pozbawiona tylu emocji miłości towarzyszącym. Ta książka pozostanie we mnie, jako drogowskaz, jak należy zachować własną przestrzeń i iść swoją drogą, bez względu na wyobrażenia innych.

sobie nas zamknęła wydarzyliśmy się sobie między różnicami między naszymi dotykami i już w każdej osobie między spojrzeniami między przeżyciami widzieliśmy siebie w każdej potrzebie wydarzył się los między nami między naszymi chwilami niepisany życia głos między oddechami między marzeniami czucie i drżenie o nas wspomnienie wydarzyła się nadzieja między tęsknotami między życia godzinami ostatnia przecież umiera między nieba błękitami między oddechu granicami miłość i czekanie wiara i trwanie W cieniu ojca i jego potęgi. Bezimienna tożsamość. Życie. Bycie. Pieniądze. Władza. Wygodny byt. Niby żyć, nie umierać. A jednak to nie to. Tutaj nie można tak po prostu kochać. Można się błąkać. Pośród uczuć, które ujawnić tak trudno. Na próżno. I kilka pytań, co zawisły w przestrzeni. Niewypowiedziane. Bo nie ma na nie odpowiedzi. Tylko szepty nienazwane. I tamten dotyk. On znaczył wszystko i na zawsze. A potem już tylko czekania. Tęsknoty. Wahania. To nie jest prosta opowiastka o miłości. To delikatna i przejmująca rzecz o kobiecie, której świat wypełniony bogactwem, odebrał szansę na trwanie z mężczyzną, który był jedyny. To lata tęsknoty, które przybrały barwę jego głosu. To przeprawa przez miejsca, o których jedni marzą, a drudzy szukają w nich swojego spokoju. W końcu to podróż przez drogi życia i role, jakie trzeba grać. By przetrwać. By zrozumieć. Docenić. A na końcu dać sobie szansę. Być czyjąś duszą. I odważyć się kochać. Nie jest to klimat, po który sięgam na co dzień. A jednak coś mnie w tej historii urzekło. Może to ten sposób narracji. Dość niezwykły. Inny. Może to ta nostalgia. Może ta miłość, która przez lata w ciszy trwała. Czekała. Może to tęsknota. Bo przecież każdy za kimś tęskni. Odnalazłam się w tej powieści. I polecam ją bardzo.