Mapy naszych spektakularnych ciał

tak boleśnie realne, że niemal przenikają każdą komórkę ciała. Ciężar ludzkiego dramatu wydaje się namacalny, podobnie zresztą jak i sama choroba – nowotwór zagnieżdża się w ciele Lii, atakuje i stopniowo przejmuje nad nim kontrolę. Z pozoru brzmi znajomo, bo przecież nie brak książek poruszających podobne tematy. Ale Mortimer znalazła sposób, by uczynić historię Lii oryginalną i niebanalną. "Mapy naszych spektakularnych ciał" urzekają niekonwencjonalną, artystyczną formą i narracją. Styl pisania Mortimer balansuje na granicy prozy i poezji, mieszają się ze sobą przeszłość i teraźniejszość. Czytanie tej książki to nie tylko niezwykłe doświadczenie werbalne, ale też wizualne, bo autorka kreatywnie bawi się słownictwem, czcionką, kształtem. Ciekawego wyboru Mortimer dokonała w kwestii narracji, oddając głos (dosłownie) nowotworowi, który, wędrując po zakamarkach ciała, staje się integralną częścią Lii. Autorka uzyskała wspaniały efekt – szczery, niepokojący, ale też kojący w swoim bólu, nieuchronności oraz przebłyskach światła i humoru. Czasami po przeczytaniu książki czujemy, że coś się w nas zmieniło, że tekst zostawił w nas ślad. I tego właśnie doświadczyłam tym razem. Udany debiut, jednocześnie piękny, smutny, bolesny i wzruszający. Gorąco polecam (i gratuluję Agnieszce Walulik – polski przekład zachwyca).

zaskakuje, a w szczególności jej forma. Tutaj od razu zaznaczę ogromne chapeau bas dla tłumaczki Agnieszki Walulik, za wykonanie tak niesamowitej pracy! Nadal nie wychodzę z podziwu nad tym, jak forma książki może oddziaływać na jej odbiór. Inne kształty słów, zmiana akapitu, każdy taki graficzny element, ale i także liczne metafory, zmiany narracji, wszystko to powoduje zatrzymanie się i zastanowienie się. Często potęgowało to odbiór danych sytuacji, co nadawało specjalnego charakteru. W moim przypadku taka forma czasami powodowała, że momentami chciałam aż za bardzo to zrozumieć. Co nie było takie proste. Forma momentami przypominała mi zapiski z notatnika. Takie “przemyślenia” nadawały prawdziwości, która bywała chaotyczna. Główna bohaterka Lia błądzi we własnej podświadomości. Snuje głębokie rozważania na temat swojego życia. Jest to jak najbardziej zrozumiałe ze względu na jej przeszłość, obecną sytuację, jak i nadchodząca przyszłość. Oprócz zawiłości z przeszłości Lii, głównym wątkiem jest jej choroba. Lia ma raka piersi, chciałaby zamknąć sprawy z przeszłości i żyć dalej. Ale choroba nie wybiera i los bywa okrutny. Choroba powoduje, że zaczyna błądzić we własnej podświadomości. Snuje głębokie rozważania na temat swojego życia. Jednym z głównych elementów, które do mnie nie przemówiły były poetyczne części pisanie wierszem. Niektóre fragmenty były dla mnie zbyt enigmatyczne i po prostu ich nie rozumiałam. Osobiście wolę styl opowiadań, tutaj te poetyczne porównania były dla mnie zbędne. Sądzę, że skupiając się na treści książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Niektóre historie zawarte w rozdziałach były świetne. Takie historie jak Dziewczynka od oparzenia, Ekspres do kawy, oprócz tego że bardzo mi się podobały, dały mi także spory wgląd w życie pozostałych bohaterów. Ta książka jest zupełnie czymś innym. Chociaż miałam z nią pod górkę, to jednak było to ciekawe doświadczenie. Na pewno spodoba się gotowym na takie literackie eksperymenty. Dla niektórych może być przekombinowana, zbyt ekstrawagancka. Osobiście stoję gdzieś pomiędzy, bo chociaż widzę że autorka momentami aż za bardzo poszła w artystyczną stronę, to jednak cała historia jest niezwykle poruszająca i jednocześnie niezwykle błyskotliwa.