Ozyrys

Mróz z precyzją chirurga otwiera nowy rozdział. Pojawia się tytułowy Ozyrys, zagadkowy antagonista, który igra z wymiarem sprawiedliwości niczym kot z myszą, zostawiając za sobą egipskie tropy i niepokojące symbole.W „Ozyrysie” urzeka przede wszystkim dynamika. Akcja nie tyle pędzi, co wręcz galopuje, ale autor nie zapomina przy tym o portretach psychologicznych postaci. Langer wciąż fascynuje — jest przebiegły, amoralny, a jednak trudno mu nie kibicować. To ten typ bohatera, którego nie możesz lubić, ale z niepokojem myślisz: „żeby mu się jednak udało”. Obok Langera świetnie wypada duet Siarka–Pader. Ich relacja z każdą częścią zyskuje na autentyczności, a w tej odsłonie wyjątkowo dobrze wyważono napięcie zawodowe, prywatne i to, co niewypowiedziane. Egipska symbolika, tajemniczy szyfr i niejednoznaczny Ozyrys nadają opowieści niepokojącego, niemal mistycznego charakteru. To zabieg nie tylko efektowny, ale i skuteczny — podkreślający, że Mróz nie boi się mieszać gatunków i wciągać czytelnika w mroczne rejony ludzkiej psychiki. Jeśli chodzi o zakończenie — typowe dla autora. Mocne, nieprzewidywalne, zostawiające pewien niedosyt, który sprawia, że odruchowo sprawdzasz datę premiery kolejnego tomu. Może nie każdy będzie zaskoczony, bo uważny czytelnik wyłapie kilka subtelnych podpowiedzi wcześniej, ale nie zmienia to faktu, że emocje i tak sięgną zenitu. Zaorskiego u mnie nic nie przebije — nawet Forst musiał ustąpić mu miejsca. Ale ta seria? Naprawdę daje radę.Jeżeli szukacie kryminału, który nie odpuszcza do ostatniej strony, to właśnie go znaleźliście🔥

(Langer, Paderborn). Piotr Langer, Karolina Siarkowska, Olgierd Paderborn i Nina Pokora; żadne z nich nie ma pojęcia, co nadchodzi, żadne nie jest na to gotowe. Już pierwsze przewracane kartki, przyprawiają o ciarki, zaczyna się bowiem proces Langera. Czy sprawiedliwości w końcu zadość się stanie, a może wcale nie tak łatwe okaże się jego skazanie? No w każdym razie materiał dowodowy jest konkretny taki i znajdą się, jeśli trzeba, jakieś dodatkowe haki. Proszę wstać, sąd idzie! W górę kurtyna — proces Piotra Langera właśnie się zaczyna. Odrębna sprawa to Ozyrysa postawa. Inteligentny, zuchwały, wręcz arogancki; seryjny morderca, brutalny psychopata, dla którego ludzkie cierpienie jest źródłem perwersyjnej przyjemności. Choć prokuratura poluje na niego od lat, jak dotąd, ogłosić sukcesu nie ma szans. Co prawda, cały czas jego tropem podążają, ale wciąż się mijają. Podobno "zbrodnia doskonała nie istnieje, istnieją jedynie niedoskonałe śledztwa". Trafił swój na swego, wart jeden drugiego. Czy w końcu dosięgnie ich sprawiedliwość? Zawsze jest taka możliwość, ale to nie będzie łatwe wcale. Kto kogo ściga, na kogo poluje i kogo chce zabić — naprawdę trudno poprawnie obstawić. To, co wydaje się pewne, to fakt, że tożsamość ofiary zakodowana jest w hieroglifach — Ozyrys już czyha. Dzięki tej historii przeniosłam się na kilka godzin do Egiptu i muszę przyznać, że naprawdę dobrze było mi tu. Choć prawdą jest, że momentami mnie z różnych przyczyn wykręcało, to i tak mi się podobało. Czy jest już coś na rzeczy? Czy to się leczy? Przed nami fascynująca gra, nie tylko Langera. Jest też Nina Pokora, która dzielnie walczy z ranami na psychice zadanymi przez potwora. Czy zło można zrozumieć? Czy fascynację zbrodnią da się jakkolwiek wytłumaczyć? Czy czarny charakter może imponować? Piotr Langer z pewnością potrafi w czytelniku skrajne emocje wywoływać, a Autor, bez wątpienia wie, jak zwrotami akcji zaskakiwać. To po prostu geniusz zła, a ta historia z pewnością to potwierdza. Mróz prowadzi czytelnika przez gąszcz sekretów i fałszywych tropów, stopniowo odsłaniając kolejne niewiadome. Tutaj niczego nie można brać za pewnik. NICZEGO! Z pewnością nie możesz zaufać temu, co ci się wydaje, oj nie! Ta opowieść będzie stanowić dla czytelnika ogromne wyzwanie, bo tu nic nie jest takie, na jakie wygląda. No uwielbiam takie historie. Bomba! Przed nami thriller pełen napięcia, moralnych dylematów i ogromnych zaskoczeń. Naprawdę dynamiczny rollercoaster emocji wzbogacony o fenomenalną psychologiczną głębię postaci — radzę zapiąć pasy. Bez zbędnych opisów, konkret w czystej postaci. Czytałam tę książkę z zapartym tchem i jestem pod ogromnym wrażeniem warsztatu Autora. "Ozyrys" poza niezwykle dynamiczną akcją dostarcza mnóstwa refleksji, które prowokują do zadawania pytań i szukania odpowiedzi. W przedstawionej rzeczywistości nikt nie jest jednoznacznie dobry ani zły, a granice moralne ulegają zatarciu, Langer wciąż pozostaje dla mnie postacią, której nie potrafię ocenić, bo jak już tylko trochę przestaję go lubić, to on robi coś takiego, co powoduje, że w swych odczuciach zaczynam się gubić. Zimna kalkulacja, spokój i opanowanie, ponadprzeciętna inteligencja, to czarny charakter, który mnie fascynuje — też tego nie pojmuję! Duszno tu i mrocznie, brutalnie, niepokojąco fascynująco, nawet momentami wzruszająco, na pewno szokująco. Intryga jest naprawdę misternie skonstruowana, a psychologia postaci fenomenalnie dopracowana. Te wszystkie elementy składają się na bardzo złożoną i wymagająca, aczkolwiek całkowicie spójną kompozycję. Według mojej oceny (na podstawie przeczytanych dotąd książek), a jest ich na moim koncie naprawdę sporo), to najlepsza książka Remigiusza Mroza, pomijam Chyłkę, no ale ona rządzi się u mnie własnymi prawami. Zakończenie zwala z nóg, czapki z głów! Remigiusz Mróz — mistrz! Piotr Langer — też Obu w pas kłaniam się🥇