Po zmroku

nie musi zbyt często wychodzić do ludzi. Dostaje jednak zlecenie, zgodnie z którym musi pojechać na Mazury, aby zrobić artykuł o pensjonacie pod wdzięczną nazwą Uroczysko. Nie wie jednak, że demony jej przeszłości pojawią się właśnie tu w najmniej oczekiwanym momencie. Powiem Wam, że celowo czekałam do późnego wieczora, aby przedstawić Wam tę historię, bo to właśnie ze zmierzchem za oknem (i najlepiej szumem drzew) czuje się ją najwyraźniej. A jest co czuć. Autor zaplótł tutaj tyle emocji, tyle bólu, tyle strachu i tyle mroku, że możnaby obdarować kilka historii. Jednocześnie wszystko jest spójne, choć przyprawia o to dziwne uczucie, gdy wzdłuż kręgosłupa czujesz wędrującą stonogę. Miałam wrażenie, że tym razem mamy tu nieco mniej heheszków niż zwykle bywa u autora, ale sama historia tego wymagała. Ponadto całość jest niezwykle wyważona i przemyślana. I muszę przyznać, że bardzo przypadł mi gustu ten miks gatunkowy, który zaserwował nam autor, gdyż elementy grozy wybrzmiały tu wyjątkowo mocno. I zupełnie subiektywnie uważam, że ta książka jest zdecydowanie w top3 najlepszych historii autora (a nawet top2 😈😈)...