Pokazucha. Na gruzińskich zasadach

dekoracyjność kłuje w oczy, wzbudza podejrzenia, ale zajrzyjmy za te „ności” i poznajmy tę drugą stronę, „od oficyny”, „za fasadą”. Naszym przewodnikiem jest „Pokazucha. Na gruzińskich zasadach” Stasi Budzisz. Autorka opiera narrację książki na rozmowach z ludźmi. Poznajemy młode dziewczyny, kobiety uwikłane w tłamszące rodzinne związki, matki gloryfikujące swoich dorosłych synów, męskich członków rodzin za wszelką cenę walczących o honor rodziny, niewidzialność osób niepełnosprawnych. I to tylko kilka z socjologicznych zagadnień. Budzisz zwraca również uwagę na wielowiekową przyjaźń gruzińsko-rosyjską, uwikłanie Gruzińskiej Cerkwi Prawosławnej w politykę, postsowiecki marazm, korupcję, nierozerwalne związki biznesu i polityki. Te pierwsze, krótkie, cytowane zdania wiele mówią o Gruzinach, o ich przywiązaniu od tradycji, religii, zamknięciu w ramy konwenansów, pewnego rodzaju gruzińskiej dulszczyźnie. Równie wiele mówią dwa pojęcia: pokazucha i supra. Czytając kolejne strony można odnieść wrażanie, że życie na pokaz, ponad stan jest sportem narodowym Gruzinów. A słynna gościnność jest teatrzykiem, grą toastów i szerokich uśmiechów. W posłowiu autorka szczerze pisze, że „książka jest zbiorem tematów, które dotyczą każdego społeczeństwa, nie tylko gruzińskiego. Nie ma ambicji, by stać się pracą socjologiczną, historyczną czy antropologiczną. Nie stanowi też pełnego obrazu życia Gruzinów.” Te zdania pozwalają nam uświadomić sobie, że autorka chce tylko bądź aż, zasygnalizować czytelnikowi problemy współczesnego gruzińskiego społeczeństwa, cała ich gamę - społeczne, gospodarcze, historyczne, tożsamościowe, ekonomiczne, polityczne. Książka z pewnością nie przedstawia pogłębionej analizy przyczyn problemów, jednak ubogaca obraz Gruzji, który znamy głównie z urlopowego czasu wypełnionego słońcem i gruzińską gościnnością.