Sadie

chodzi. Po tym, jak zamordowano jej młodszą siostrę, a policja nie odnalazła sprawcy, Sadie sama postanawia go poszukać, chcąc wymierzyć sprawiedliwość. W swojej partii Sadie nie zdradza nam wszystkiego, nie zdaje nam pełnej relacji, wiele rzeczy pozostawia niewyjaśnionych. Jej stan — wycieńczonej fizycznie, rozedrganej i zranionej emocjonalnie i psychicznie młodej, samotnej dziewczyny (bo po drodze dowiadujemy się trochę o jej mocno niełatwym życiu) — po części tłumaczy, czemu jest w tym tak wiele luk. Z kolei druga sprawa — ewentualnie jest to też celowe budowanie napięcia w historii. Niemniej, można się w tym momentami pogubić. Podoba mi się forma, w jakiej jest prowadzona fabuła, było to coś niecodziennego. Z historią opowiadaną nam z perspektywy Sadie (odkąd ruszyła śladem mordercy siostry) przeplata się podcast w stylu true crime. Bo — teraz Sadie zaginęła. Dziennikarz stara się rozwiązać zagadkę zaginięcia dziewczyny i podąża jej tropem, rozmawiając z ludźmi, z którymi ostatnio widziała się Sadie i odwiedzając miejsca, w których była, odkąd opuściła rodzinne miasteczko. Tego wszystkiego dowiadujemy się z programu „The girls” — z wywiadów prowadzonych w ramach śledztwa. Końcówka jest kulminacyjna, bardzo dobrze przemyślana i wynagradza te niespójności z wcześniej, wyjaśniając, czemu miały miejsce. Z obu lini czasowych dochodzimy do wspólnego punktu i do sedna. Jak na thriller przystało — pozostajemy w mocnych odczuciach. To było już moje drugie spotkanie z „Sadie”. Wydaje mi się, że przy poprzednim czytaniu powieść podobała mi się nieco bardziej. Chyba to po prostu taka książka, która dla mnie już wybrzmiała tym, co miała do opowiedzenia — większe wrażenie wywarła, kiedy poznawałam ją po raz pierwszy. Nie żałuję jednak tego rereadu. Wiele elementów tej historii w ciągu tych kilku lat zdążyło już umknąć z mojej pamięci, a dawno nie czytałam niczego w takim stylu. * W książce poruszony jest problem jąkania się. Nie spotkałam się w innym tytule z taką tematyką, mało się też o tym mówi. Są jednak ludzie mający trudności ze swobodnym wysławianiem się. Uważam, że warto z perspektywy osoby postronnej zdawać sobie sprawę z mechanizmów, które „rządzą” tym zaburzeniem.

usłyszałam. Pochłonęłam ją w całości i przeczytałam w zaledwie 2 dni. Przyznam, że na początku cieżko było mi się do niej przyzwyczaić z racji na fakt, iż pierw mieliśmy perspektywe Sadie a następnie audycje radiową. Niemniej jednak jest to na plus, dlaczego? Dlatego, że dzięki temu zagłębiamy się bardziej w fabułe i rozumiemy pewne aspekty, które ciężko jest ogarnąć po samej perspektywie głównej bohaterki. Dowiadujemy się wiele ważnych rzeczy, które po jakimś czasie zaczynają łączyć się w całość. Sama fabuła nie była dość oczywista, bo podczas czytania trzeba było trochę pogłówkować i się dobrze zastanowić. Nie dostawaliśmy tutaj wszystkiego na tacy. Powoli odkrywaliśmy karte po karcie dowiadując się szczegółów, które po chwili zamyślenia się razem łączyły. Drugi plus tej audycji radiowej był taki, że czytało się te rozdziały strasznie szybko, ponieważ zawierały one same dialogi. Muszę przyznać, że nie chciałam kończyc tej pozycji. Okropnie się w nią wciągnęłam, była to dla mnie nie tylko zwykła forma rozrywki, ale i też mile spędzony czas nad rozmyślaniem kto stał za tą całą sprawą. Oczywiście od początku można było się domyślić tego od Sadie, jednak ja miałam kilka teorii, które mnie koniec końców zmyliły. Dlatego uwielbiam tą książke, bo podczas czytania nie jesteśmy pewni tego co mogłoby się za chwilę wydarzyć. Możemy jedynie snuć zwykłe domysły a w ostatecznym razie i tak wszystko przejdzie na totalnie inny szlak. Ta lektura posiada niesamowicie realistycznych bohaterów, przez których czułam się jakbym oglądała jakiś typowy kryminalny serial z masą tajemnic. Namącili mi oni w głowie i do tej pory rozmyślam "co by było gdyby..". Sadie nie ma łatwego życia. Dorastając bez rodziców, wychowuje swoją siostrę Mattie i choć życie ich nie rozpieszcza, najgorsze dopiero nadejdzie. Kiedy Mattie zostaje znaleziona martwa, cały świat Sadie się rozpada. Po nieudanym dochodzeniu policyjnym jest zdeterminowana, aby znaleźć zabójcę i wymierzyć mu sprawiedliwość. West McCray, który prowadzi audycje radiowe poświęcone małym, zapomnianym miasteczkom w Ameryce, podsłuchuje historię Sadie na zapyziałej stacji benzynowej. Dziennikarz wkrótce zaczyna mieć obsesję na punkcie odnalezienia dziewczyny, która zaginęła w trakcie poszukiwań mordercy swojej siostry. Nagrywa podcast, w którym relacjonuje, jak podąża śladami Sadie, starając się odkryć jej losy i odnaleźć ją samą, zanim będzie za późno.

historia o cierpieniu, stracie, żalu, zemście, ale też o ogromnej siostrzanej miłości. I o tym w co tak potężna miłość może się zamienić. "Sadie" opowiada o losach tytułowej dziewiętnastoletniej dziewczyny, której ukochana młodsza siostra została zamordowana. Sadie postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i wyruszyć w podróż po Ameryce, by odnaleźć i ukarać jej zabójcę. Narracja prowadzona jest na przemian z perspektywy Sadie oraz jako podcast "The Girls", którego prowadzący stara się odnaleźć zaginioną podczas swych poszukiwań Sadie. Zaczynając od bohaterów: choć skupiamy się na jednej, głównej bohaterce to każdy z nich jest z krwi i kości, wiarygodny, mający za sobą jakąś historię. Ilość trudnych tematów przez to poruszanych pokazuje rzeczywisty świat, w którym każdy boryka się z bólem, trudnościami, okrucieństwem życia. Sadie jest bardzo dobrze rozpisaną bohaterką, niezwykle skomplikowaną, skrzywdzoną przez to, że nigdy nie miała normalnego życia. Jej przemyślenia tworzą bardzo zagubioną, samotną i rozgoryczoną postać, która wyznaczyła sobie jeden cel i uparcie do niego dąży. Z kolejnymi elementami układanki jesteśmy w stanie zrozumieć dlaczego zemsta stała się dla niej tak dużą obsesją. Atmosfera małych, zapyziałych miasteczek Ameryki skutecznie psuje obraz tego kraju, jako pełnego wielkich, głośnych, rażących miast. To miejsce pełne problemów, poukrywanych sekretów, co tworzy obezwładniający, czasem nieco przytłaczający klimat. Miejscami nie mogłam przekonać się do stylu autorki, sens pewnych zdań mi uciekał. Ale myślę, że był to zamierzony zabieg. Przez to wypowiedzi i myśli postaci stawały się bardziej rzeczywiste - często przecież mówimy rzeczy pozbawione sensu. Choć nie ukrywam, że miejscami to irytowało. Otwarte zakończenie na jakie decyduje się autor nawet przypadło mi do gustu. Nie czuję braku jakiejś satysfakcji. Przez to pozostawia nam się pole do rozmyślań, a lektura ostatnich stron pozostawia z zapartym tchem i świeżymi emocjami. W skrócie: to opowieść brudna, okrutna, a tym samym ludzka. O tym, o czym niechętnie się mówi. Dlatego powinno takich książek powstawać więcej, by uświadamiać, pokazywać prawdziwy, a nie upiększony obraz życia.