"muszą" być w programie. Może nazwisko gdzieś wcześniej im się obiło o uszy, ale pewnie niespecjalnie często. Jednak teraz, skoro Senat Rzeczypospolitej Polskiej zdecydował, że Wisława Szymborska będzie patronką roku 2023, jest na to znacznie większa szansa. I warto ją wykorzystać, a jednocześnie sięgnąć po skierowaną do młodszych czytelników książkę Michała Rusinka pt. Szalik. O Wisławie Szymborskiej dla dzieci. Michał Rusinek to polski literaturoznawca, tłumacz, pisarz, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. A także były sekretarz Wisławy Szymborskiej. Kto zatem, jak nie on, lepiej może dzieciakom o pani Wisławie opowiedzieć? Książka nie ma w sobie nic z pompatycznej biografii budującej pomnik ze spiżu Wielkiej Noblistce, dowodzącej że Szymborska "wielką poetką była". Jest raczej swobodną, nieco familiarną opowieścią o dziewczynce, która pisała wierszyki usiane ortograficznymi błędami, młodej kobiecie, która rozważała, czy zostać poetką, czy ilustratorką, a także o dojrzałej poetce, która starannie pracowała nad wierszami, nie bała się przyznać do niewiedzy, i bała się, że Nagroda Nobla zburzy jej uporządkowane życie. Rusinek tworzy narrację bliską snutym przy rodzinnym stole opowieściom, w której wspomnienia o wyjątkowej osobie sięgają od jej dzieciństwa ku dorosłości i przeplatane są przeglądaniem rodzinnych pamiątek. Stąd między zdaniami wplecione zostały fragmenty wierszy, dziecinnych i dojrzałych czy wspomnienia o prowadzonych zeszycikach pêle-mêle. Michał Rusinek pisze ze swobodą i humorem, może nie tyle odczarowując mit, co przybliżając najmłodszym nietuzinkową osobowość poetki, która z jednej strony od innych się tak bardzo nie różniła, a z drugiej była tak wyjątkowa. Pozwala zbliżyć się do pani Wisławy, dostrzec coś więcej niż osobę rozpoznawalną na całym świecie, uchwycić ten unikalny rys, który przemówi jednocześnie do odbiorcy w młodszym i w starszym wieku. Tekstowi towarzyszy fantastyczna oprawa graficzna złożona z pełnostronicowych ilustracji przygotowanych przez Joannę Rusinek (siostrę autora). Ich stylistyka przypominająca miejscami kolaże (nawiązujące poniekąd do tworzonych przez Szymborską pocztówek), przetykane odręcznymi zapiskami, sprawia, że lektura książki przypomina nieco przeglądanie pełnego wspomnień albumu i uatrakcyjnia lekturę. Trzeba przyznać, że Michał Rusinek znał Wisławę Szymborską, ale też dobrze rozumie dzieci, do których potrafi dotrzeć nie infantylizując języka. Skupia się nie tyle na datach dokonaniach, ile na emocjach i osobowości bohaterki swojej książki. W ten sposób powstała publikacja przyjemna w odbiorze, interesująca i pouczająca zarazem. Śmiem podejrzewać, że spodobałaby się samej poetce, która do końca zachowała w sobie sporo z dziecka.